Vier theezakjes om je leven vorm te geven

Inmiddels het intakegesprek gehad. Het duurde twee uur! Mijn coach blijkt een chaotische schat. Met een beangstigend decolleté, dat dan weer wel. En vreselijk vergeetachtig. Op de stoep voor de praktijk waren bouwvakkers herrie aan het maken. Daardoor was het arme mens telkens afgeleid. 'Waar was ik ook al weer?' vroeg ze dan. 'Ik doe dit dus al achttien jaar,' begon ze weer opnieuw. Al die jaren doet ze aan NLP, 'nog voor al dat populaire gedoe'.

Ik weet ook niet wat NLP precies is en eerlijk gezegd wist ik ook niet dat ze zo'n soort coach is. Toch zijn er interessante dingen boven gekomen. We hebben een levensloop gedaan. Ik moest vier theezakjes op de grond neerleggen. Ik koos kersen, groene thee, kaneel en bosvruchten. Al deze zakjes bij elkaar representeerden vier situaties. De situatie van nu, de periode die daaraan vooraf ging, het doel dat ik wil halen en wat daarna ligt. Daarna moest ik achtereenvolgens op elk theezakje gaan staan en voelen. Het klinkt heel zweverig en dat was het ook.

Moet het nu drie weken laten inzinken en niet te veel over denken, volgens haar. Als ik de kans krijg moet ik de komende periode zingen. Onder de douche, tijdens het stofzuigen. Mijn stem zal veranderen, zei ze. Dat klonk bedreigend, vond ik.

X. moest alleen maar hard lachen toen hij dit hoorde.

Verder heb ik flip-flops gekocht. Omdat het zomer wordt. Dit weekend al, zeggen ze. Ook werk ik hard aan een alarmerende verslaving voor de ribbelchips van de Aldi.

Paprika.

De begeleidingsvraag

Je zult mij vast enorm stom vinden, maar ik heb een life-coach benaderd om mij te helpen bij het vinden van een ander beroep. Op zich ging het wel hoor, dinsdag. Na een afschuwelijke metroreis (ik was vergeten hoe het is om 's morgens vroeg in de walm van de adem van een wildvreemde te moeten staan) ongelofelijk vroeg gearriveerd om te horen dat Hans, Griezel en Cruella de hele dag afwezig zouden zijn. Andere collega's waren ontzettend lief en attent. Iedereen deed duidelijk zijn best om te voorkomen dat ik weer huilend het pand moest verlaten. Ik geloof zelfs dat ik mijzelf een beetje nuttig heb gemaakt, die paar uur. Alleen die knoop in mijn maag ging pas weer weg toen ik in de metro terug naar huis zat.

Het is een begin, zegt de arboarts. Het voelt meer als een naderend einde. Dus heb ik ge-googled. Wat een hoop aanbod! Ik heb even getwijfeld of ik ook maar meteen een consult bij een Reiki therapeut moet doen, maar het intakegesprek bij de life-coach is al best duur, 70 euro-jongens. En haar verdere consulten zijn 150 per stuk. Dus ik weet niet eens of ik haar überhaupt kan veroorloven. In de email vraagt ze mij om na te denken over 'mijn begeleidingsvraag en de vorm die de coaching kan krijgen.' Weet ik veel wat mijn begeleidingsvraag is. Waarom moet ik dat soort dingen weten?

Zie er een klein beetje tegenop. Stel dat ze dingen gaat zeggen als: 'Stel je niet zo aan, wees blij dat je een baan hebt.' Volgens X. moet ik dan rustig weglopen en een andere coach zoeken. Maar stel je nou voor, denk ik de hele dag bij mijzelf, stel nou, stel nou. Zo ben ik voortdurend bezit met een dialoog in mijn hoofd met een mevrouw die ik nog niet eens heb ontmoet.

Misschien iets om aan te werken. Of is dit nou typisch zo'n begeleidingsvraag? Nou ja, nog meer van dat soort dingen. Ik ga nu op de bank liggen.

Ontkenning ziet er zo uit

Laat ik het dan zo zeggen: zo'n uitstapje is fijn, maar het is leuker om terug te zijn. De stof is wat gaan liggen. Sam en Dave gedragen zich niet meer beledigd. Huis is aan kant. Was gedaan. Iedereen in het land gewend aan de nieuwe koning. En ik begin de shock boven te komen van het telefoontje van Cruella.

Ze belde verleden week. Nummerherkenning uit, ik nam op. Hoe het met mij was, vroeg ze. Uit automatisme zei ik 'goed'. Dat is toch wat je altijd zegt, de eerste keer dat iemand het vraagt. De eerste keer is het een soort groet. Pas bij de tweede keer, hoe gaat het écht met je?, ga je over die vraag nadenken. Maar Cruella vroeg het geen tweede keer. Dat vindt ze fijn om te horen, zei ze. Misschien kan ik aan re-integratie gaan denken? Dat was zo'n beetje de strekking van haar verhaal.

Heb het gesprek afgeraffeld en een afspraak met de arboarts gemaakt. Hij vindt dat ik in ieder geval een poging moet wagen om een paar uurtjes per week te proberen. Om mijn beste intentie te laten zien. Als dat niet gaat, dan kan ik mij weer ziek melden, zegt hij.

Dus aanstaande dinsdag gaat het gebeuren. Moet ik Dr. Phil missen, maar ben ik net op tijd terug voor Escape to the Country. Dubbel gevoel. Ben een beetje misselijk bij het idee, maar kijk ook wel weer uit naar een beetje routine. Kan goed zijn voor mijn herstel, zegt de arboarts. Maar hoe doen mensen dat, werken? Hoe deed ik dat? Het lijkt zo stom om te doen.

Eerst maar morgen afwachten, de finale van het Songfestival. Anouk maakt kans zeggen ze. Dat moet het somber gemoed wat verlichten. En als dat niet lukt, dan toch zeker de wijn met de vlammetjes.