Dagdromen

Ik heb het dagboek-schijven weer ontdekt. Heerlijk om de bizarre fantasieën in mijn hoofd kwijt te kunnen. Ik heb namelijk Whitechapel ontdekt. Een misdaadserie dat op de Belg elke maandagavond wordt uitgezonden. En Rupert Penry-Jones speelt de hoofdrol.

Meer zeg ik niet, want X. leest mee.

Iedereen fantaseert. Sommige twaalfjarige meisjes hebben het met paarden. Anderen met Justin Bieber. Een vriendin van mij heeft ooit opgebiecht dat ze de natte T-shirt scene met Colin Firth als Mr. Darcy een hele avond heeft herhaald.

Evolutionair gezien moet het een voordeel hebben. Maar welke weet ik niet. Wat voor zin heeft het om te dagdromen over nooit. Het lijkt mij sowieso beter dan fantaseren over oorlog voeren in Syrië.

Och, zucht hij en kijkt weer glazig voor zich uit.

Boycot

Politiek vind ik net zoiets als links rijden op de snelweg. Ik hoor er niet tussen. Het is iets voor mensen in pak met das die graag netwerken, snelle jongens met een hoop bravoure en een dure auto. Of het is voor geëngageerde denkers, mensen die zich hun hele leven vastketenen aan hekken voor het grote goed.

Voor je het weet raak je verstrikt in ingewikkelde gesprekken waar je niet meer uitkomt, of in klem komt te zitten.

Maar met die discussies over de Olympische Spelen in Scotji, vind ik dat ik een standpunt in moet nemen. Alleen weet ik niet welke. Ik ben heel erg pro LGBT rights, ik twijfel alleen of een boycot van de Spelen de juiste oplossing is.

Nu blijk ik ongemerkt toch een standpunt in te nemen. Ik boycot namelijk al maanden, zo niet jaren, enkele sponsors van de Olympische Spelen. Want elke keer als ik een leuke functie zie op de website van Randstad, loop ik er consequent met een grote digitale boog omheen. Geen groter verdriet dan mijn carrièreplannen bespreken met de onaardige intercedente van Randstad. Heineken bier vind ik vies en bij McDonalds kom ik al jaren niet meer.

'Wat is je standpunt dan?' vraagt X.

'Gewoon,' zeg ik. 'Anti-sponsor?'

Misschien moeten ze wijnproeven op het Olympische programma zetten. Dan ga ik nu alvast oefenen.

Vamos a ver

X. is binnenkort jarig. Het is me in al die jaren nog niet gelukt hem te verrassen met een cadeau dat niet op zijn lijst staat en toch gepast en gewenst is.

Twee jaar geleden bestelde ik een hippe juten zak uit Parijs. Op de website werden ze als bloembakken verkocht, maar eenmaal in gebruik bleken ze zo lek als, tja, juten zakken.

Verleden jaar had ik het fantastische idee om een hele DVD box aan te schaffen van een Engelse comedian. Het was een gok, ik kende zijn werk niet, wist alleen dat hij trouw komt opdagen in BBC shows en dan leuke grapjes maakt. De eerste aflevering hebben we met strakke gezichten gekeken. Te avant-gardistisch, te modern, te niet-leuk.

Dit jaar heb ik gekozen voor weer een onbekende serie (eerste deel, niet de hele box) en een onbekend boek. Verder kan ik geen details geven.

Vlak na de aanschaf was ik redelijk zeker dat het een hit is. Zoals elk jaar, eigenlijk. Maar hoe dichterbij de grote dag, hoe meer ik ga twijfelen. Ook schieten er allerlei ideeën te binnen die eigenlijk veel beter zijn, maar daarvoor is het te laat. 

Gelukkig is het te warm om er te lang bij stil te staan. We zullen zien, zeggen de Spanjaarden. Ik zal zorgen dat er voldoende wijn in huis is, dan kan er weinig misgaan.