Password

De harde werkelijkheid is dat ik vijf dagen lang naar mijn password heb gezocht. Vijf dagen lang vloeken en tieren. Daar kan ik zo chagrijnig van worden. Niet eens alleen daarom.

Allereerst het weer! Ik heb mij zorgen gemaakt om al die toeristen. Arme stakkers. Volgend jaar als ze rond deze tijd er even tussenuit willen, even bijkomen in een warmer klimaat, kiezen ze voor Nederland. Omdat die zo'n zachte herfst kent. Denken ze nu. Weten zij veel dat we met regenpakken, paraplu's, reserve truien en sneeuwschoenen rondsjouwen omdat het elk moment kan omslaan.

Ook vind ik dat er te veel ophef is over zwarte piet en te weinig over het afluisterschandaal. Niet dat ik het nieuws op de voet volg (ik wil alleen het journaal zien als Rob Trip het presenteert) maar van het beetje dat ik zie en hoor van het Nederlandse nieuws, gaat het nauwelijks over wat Merkel overkomt en wat de mogelijke consequenties zijn voor onze Mark.

Arme Snowden, denk ik dan. Uit een recent onderzoek blijkt dat een groot deel van de burgers zich niet eens druk maakt over de handelingen van de veiligheidsdiensten en het zelfs slecht vindt wat Snowden heeft gedaan.

En dan die bemanningsleden van de Arctic Sunrise. Ik weet niet precies wat ze bij dat Russische boorplatform deden, maar het is voor Greenpeace, dus vast iets goeds.

Daar kan ik zo chagrijnig van worden.

Omdat ik het gevoel heb dat ik faal. In mijn werk, in het contact met vrienden, in mijn leven. Ik ben geen dappere klokkenluider die het luxe leven wil omruilen voor een koude kamer in Moskou voor de vrijheid van alle medeburgers. Noch een stoere activist die zeven jaar cel in Rusland wil riskeren ter bescherming van het milieu.

'Hier,' zegt X. 'De boekenbijlage.'

Helen Fielding heeft een nieuwe Bridget Jones geschreven. Mr Darcy is dood.

Daar kan ik zo chagrijnig van worden.

Gevoerde telefoongesprekken in het verschiet

Ik heb een ouderwetse telefoon. Zo eentje waar geen beeldscherm op zit waar je met je vinger over heen kunt vegen. Ik ben diegene die tijdens de rit in de metro naar zijn schoot staart waar een papieren boek ligt te rusten. In tegenstelling tot de rest van de reizigers die naar zijn handpalm staart waar een moderne appel-, blackcherry of siemensding in ligt.

Mijn telefoon doet het goed, begrijp me niet verkeerd. Maar hij krijgt raadselachtige, niet eerder vertoonde functionaliteiten. Laat ik het maar eerlijk zeggen, ik denk dat mijn telefoon helderziend is. In de lijst 'gevoerde telefoongesprekken' voorspelt mijn telefoon dat ik op 13 december 2013 a.s. een telefoongesprek ga hebben met een vast nummer in Amsterdam. Een paar degen eerder, 7 december, zal ik een mobiele telefoon bellen.

Geheimzinnig. Zou het dan toch betekenen dat de toekomst zich al heeft afgespeeld? En dat er door een technische fout de bewijzen niet zijn gewist? Zou mijn telefoon, omdat hij zo oud is, een van de weinige artefacten zijn waar we nog mee kunnen tijdreizen? Mijn overwerkte inbeelding gaat daar graag in mee. Ik zie het voor me. Take one: een James Bond-achtige land-crisis. In december is het kabinet voor de zoveelste keer gevallen, hebben we geen Euro meer en zijn het deze twee telefoontjes die van cruciaal belang zijn.

Terwijl ik in mijn fantasie druk bezig ben het land van de ondergang te redden (in strak pak en met zo'n keurig bijgehouden baardje dat moet overkomen als een slordige 'drie-dagen-baard'), is Sam al aan zijn winterslaap begonnen. Dave nog niet. Hij loopt een beetje onrustig rond, ligt af en toe op de bank, dan weer schuurt hij tegen zijn snurkende broer op het voeteneind. Ik weet dat hij liever voor een warme kachel ligt. Misschien heeft hij dit weekend geluk. Naast het feit dat het vandaag de officiële uit-de-kast-kom-dag is, vind ik het ook de officiële begin-van-de-herfst-dag.

Hij beweegt zijn pols naar zijn mond, zegt onopvallend in het microfoontje in zijn manchet: 'De situatie vraagt om een winterjas.' In zijn onzichtbare oordopje klinkt het antwoord: 'Roger. Copy that.'

Mannelijke bloggers gezocht

Na een week verliefd staren naar mijn Award op de schoorsteen, wordt het tijd dat ik eindelijk die bijbehorende vragen eens beantwoord.

 1. Wat doe je in het dagelijks leven (behalve bloggen)?
Dagdromen, daar gaat heel veel tijd in zitten. En ik ondersteun Sam en Dave in hun bestaan als pluizige zen-meesters. Tussendoor ben ik bezig met her-integreren. Dat is geen werkwoord volgens mijn spellingcontrole. En ook niet iets waar ik graag uitgebreid over schrijf. 

2. Welke plek zou je graag eens willen bezoeken?
Ik zou graag eens een kijkje willen nemen in de werkkamer van onze Minister President. Niet alleen vanwege de huidige hooplalala in de Tweede Kamer. Ook gewoon uit nieuwsgierigheid hoe het met die man gaat. Ik zie hem zo weinig op televisie. Ik ben benieuwd hoe hij de dag doorkomt. Luncht hij in de kantine? (Als er zoiets is op het Binnenhof). Wat eet hij dan? Heeft hij nog wel een secretaresse? (Griezel mopperde laatst dat er in dit land een tekort is aan secretaresses voor het management. Ik moest meteen aan Mark denken).

3. Wie of wat is je grootste inspiratie?
Iedereen die kalm blijft ten tijde van grote paniek. Mensen die het overzicht houden, die het geheel blijven overzien, die de relativiteit niet uit het oog verliezen. Mensen die onpopulair durven te zijn, en toch aardig blijven. Mensen die durven liefhebben in deze verwarrende tijden.

4. Waarom ben je een weblog gestart?
Ik vind het een mooi idee dat er miljoenen, misschien wel miljarden bloggers op de wereld zijn die allemaal iets van hunzelf delen. Niet omdat ze er per se iets voor terug willen, meer vanwege de behoefte om iets van hunzelf te laten horen, te laten zien. Terwijl de buitenwereld steeds meer uniform en onpersoonlijk anoniemer, en individueler lijkt te worden, groeit er op het internet een digitaal kunstwerk van individualiteit, persoonlijkheid en warmte. Daar wil ik graag aan bijdragen.

5. Wat is je grootste trots in je leven?
Wat vreselijk, maar het eerste dat mij te binnen schiet is dat ik jaren geleden, toen ik net op kamers zat in Amsterdam, in een Bagels café zat te wachten tot sluitingstijd. Ik was jong, en wilde dolgraag een echte Amsterdammer zijn. Het was een hip café waar iedereen kwam maar waar iedereen net deed of ze elkaar niet kende. Zo ging dat in die tijd. Dus toen liep Kevin Bacon naar binnen. En hij ging vlak bij mij zitten. Volgens mij glimlachte hij ook nog vriendelijk naar mij. Van binnen gilde ik en viel ik flauw, maar het lukte mij om kalm te blijven. Ik heb vriendelijk terug gelachen en deed net of ik hem niet herkende. Ik denk dat het mij nu niet meer zou lukken.

6. Waarvan geniet jij het meest?
Niets doen. Overdag BBC kijken. Tot in de late uurtjes opblijven en filosoferen over het leven.

7. Is er iets wat je al heel lang wilt doen maar er nog altijd niet van is gekomen?
Zweeds leren, cursus fotografie, al die ongelezen boeken op de boekenplank lezen, en dan de inhoud onthouden. 

8. Waarvoor kunnen ze jou 's nachts wakker maken?
'Pssst, pak je koffer. We gaan op een wereldcruise.'

9. Op welk zelfgemaakt item ben je het meeste trots?
Ik ben niet zo handig, vrees ik. Hier moet ik nog even over nadenken.

10. Wat vind jij echt onwijs irritant?
Dat sommige dagdromen niet uitkomen, en dat ik blij ben dat sommige dagdromen waarvan ik zo hoopte dat ze zouden uitkomen, niet zijn uitgekomen.  

11. Wat zijn jouw plannen voor morgen?
Och, die tuin. Dat gras. De ramen. De strijk. Misschien begin ik eerst met een kopje koffie en een krantje. Daarna zien we wel.

Nu mag ik de Award doorgeven aan maximaal 11 andere bloggers. En omdat er zoveel leuke en goeie zijn (waaronder die van Anita, maar die heeft de Award terecht al in huis), waaruit het moeilijk kiezen is, leek het mij een goed idee om voornamelijk de mannelijke blogger in het zonnetje te zetten. In mijn onschuld dacht ik dat het mijn keuze makkelijker zou maken, maar ik ken helemaal geen blogs die door mannen worden geschreven.

Zijn die er wel? Heeft Mark R. een blog? (Dan zal hij vast meer dan 200 lezers hebben.)

Kent iemand een leuke mannelijke blogger met minder dan 200 volgers die een Award verdient? Laat het me maar weten, dan zal ik em overhandigen.