29 november 2013

De ochtend van een daggast

Sam krijgt een uitgebreide kambeurt gevolgd door een massage.

Dave draait zich liever nog even om.

Op de krant kan ik mij niet concentreren.

Nog een kop slappe koffie dan pak ik de strijkbout.

Eerst mijn overhemd. De schouderpartij. Tussen de knoopjes. De button down boord.

Dan de pantalon, met licht vochtige doek op het punt precies waar de vouw moet komen.

Voorzichtig aankleden. Een laatste controle in de spiegel.

Mijn colbert hangt aan de kastdeur.

Niet aan de speech denken. Niet aan denken.

Ik kijk naar mijn sokken. Argyle green blue van The Dandy Shop. Ik probeer zekerheid te vinden in de groenblauwe ruiten.

Mijn schoenen, vooral de naden, veeg ik schoon met een borstel. Ik wrijf de schoencrème in met eindeloos draaiende rondjes. De oude magische doek doet het leer glimmen.

Niet aan de speech denken. Niet aan denken.

Controleer mijn tas voor een laatste keer.

Heb ik alles?

Ik pak mijn jas, mijn sleutels. De uitnodiging.

Ik kijk nog even in de woonkamer. Sam kijkt op van zijn schoonmaakbeurt. Zijn tongetje hangt uit zijn bek. Dave slaakt een diepe zucht.

Ik schraap mijn keel. 'Op hoop van zegen,' zeg ik hardop.

Was ik maar een Hollandse huiskat, denk ik.

25 november 2013

Top Sport

Die rugbyspelers zijn aparte types. Van die grote volwassen mannen die achter een soort van bal aan hollen. Het gaat er niet zacht aan toe. Elke speler heeft wel een lichaamsdeel ingepakt wegens een botsing uit het verleden. Of een vers bloedende blessure wegens een recent akkefietje. En als ze dan, na wat gerommel tegen elkaar, eindelijk gaan rennen met die bal, fluit de scheidsrechter omdat er een regeltje is gebroken.

De bal is naar voren gegooid in plaats van naar achter, bijvoorbeeld.

Het merendeel van de tijd heb ik geen flauw benul waarom de scheids fluit. Maar het is nooit omdat ze elkaar verwonden. Dat mag gewoon.

Bij hockey, heb ik gezien, fluit de scheids ook op schijnbaar willekeurige momenten. En ze moeten ook een bal over het veld bewegen. De spelers hebben alleen beduidend minder brede kaken en dragen een gevaarlijk uitziende stok met zich mee. Hierbij is het niet de bedoeling de tanden bij elkaar uit de mond te slaan. Voor zover ik heb kunnen zien.

Politici spelen af en toe ook een spelletje. Ben niet zeker of je dat ballen kunt noemen. Eerder touwgetrek. In ieder geval is er eindelijk een overeenkomst tussen Iran en een paar belangrijke landen over hun kernprogramma. Ze hebben spelregels bedacht die ik niet begrijp. Iran mag uranium blijven verrijken, maar op een lager niveau. Betekent dat dat hun bommen niet ver komen? Net over de grens bij de buurtlanden? Dat verklaart de reactie van Israël. Of zegt een lager uraniumgehalte iets over de knalkracht van zo'n ding? Dus dat ze alleen prutsbommetjes mogen maken. De sterretjes in het vuurwerkpakket. Wie het weet mag het zeggen. Eén troost: Frans Timmermans is verheugd over 'deze doorbraak'.

Als hij nu maar niet op Facebook gaat vermelden dat Atomic Kitten zijn favoriete band is. Zoals laatst toen hij daags, uurs, nadat hij zijn excuses had aangeboden aan een Russische diplomaat, op Facebook zei dat Je ne regrette rien zijn favoriete nummer is.

'Wat is nu je punt?' vraagt X.

Nou gewoon.

Dat ik het echte leven soms net topsport vind lijken.

15 november 2013

Groot feest

Mijn moeder heeft altijd snoep in huis. Ook als ik onverwachts langskom, heeft ze iets lekkers in de aanbieding. Ik niet. Ik koop snoep om op te eten. En wel nu. Meteen.

Een rol chocoladekoekjes, het is even doorwerken, gaat in 1 keer op. Dat is best een pittige prestatie, want de suikerdip komt meestal al halverwege. Dan moet ik snel door eten om niet in slaap te vallen voor het laatste koekje op is. Hetzelfde geldt voor chips, overigens.

Ik denk dat het iets compulsiefs is. Misschien stress-gerelateerd. Maar hoe leg je dat uit aan minderjarigen die en masse met een lampionnetje in de hand een liedje staan te zingen voor je deur? Ach, ik lig nog wakker van die beteuterde gezichtjes. 'Wat een klootzak,' zag ik ze denken toen ik met een beschimmelde mandarijn aan kwam.

Ik wist niet dat Sint-Maarten nog gevierd wordt. Het is een bedelfeest, dacht ik. Iets wat honderden jaren geleden door armen werd gevierd. Die 0,1% groei van de economie lijkt dus toch niet afdoende.

Ons land zit in een grip van hysterie. Oude tradities worden uit de sloot gesleurd. En aan huidige wordt krampachtig vastgehouden. Morgen komt Sinterklaas aan in Nederland. Ik hoor dat er extra veiligheidsmaatregelen worden getroffen. Je houdt je hart vast. Ik denk eerlijk gezegd dat het die kleine kindjes geen bal uitmaakt of Piet zwart, wit of geel is. Zo lang hun schoentjes maar gevuld worden. Met bruikbare spullen. Desnoods snoep. In godsnaam geen fruit.

Volgens het Algemeen Dagblad wordt de intocht in negatieve zin historisch. Er worden herrieschoppers verwacht. Volgens minister Opstelten wordt het 'een prachtig mooie intocht'. Ik ga het met eigen ogen bekijken. Met huispak en toffels aan voor de buis. Heb een zak chocolade pepernoten gekocht. Precies groot genoeg om van te genieten, en voldoende klein zodat ik na consumptie nog wakker blijf.

8 november 2013

Kantoorroddels

Ach ja. Wat zal ik zeggen? Hij is er al weer af. Nee, echt. Het is de moeite niet. Ik trek er verkeerde aandacht mee. Niets voor mij.

Het enige wat het mij heeft opgeleverd is dat ik eindelijk zeker weet dat ik geen geschiedenis wil schrijven. Ik heb er een week over nagedacht terwijl ik onbeleefde blikken in de metro moest pareren. Het is allemaal teveel gedoe. Om als een rare gewaarwording te worden opgemerkt tussen massa's andere medemensen voelt niet veilig. Ik ben er te laf voor.

Liever zit ik achter mijn pc, schaamteloos te surfen. Het is een onophoudelijke bron van informatie, dat internet. In combinatie met de magie van de Liebster Award wordt er elke week een vraag van mij beantwoord. Verleden week kwam ik erachter hoe het kantoor van Mark er van binnen uitziet. Deze week heb ik ontdekt wat zijn lunchgewoontes zijn.

Ergens in het midden van het internet zijn de wekelijkse persconferenties van de minister president terug te zien. Het is ongeveer net zo interessant als het teamoverleg met Hans en Griezel waarin ze de boodschappen uit het MT op monotone wijze opdreunen. Maar het belangrijkste heb ik onthouden: op een normale dag luncht Mark met zijn collega's.

Dat soort informatie is interessant. Nu zou ik willen weten wat ze eten en waar. En liefst ook wat er wordt besproken. Het moet heel erg gezellig zijn. Dat concludeer ik uit de manier waarop Mark in de persconferentie vertelt dat hij vandaag niet mee kon. Vanwege een 'ongebruikelijk programma' wat hij wijt aan een bezoek van de Belgische Koning aan Den Haag.

Arme man. Nu heeft hij alle kantoorroddels moeten missen.

Niet getreurd. Er is vast een plek op het internet waar die informatie is te vinden. Ik zal eens een poging wagen om die te achterhalen. Meer informatie volgt.

1 november 2013

De baard van Mark

Na vandaag stop ik met scheren. In verband met Movember. Maar houdt het nog maar even onder ons.

Mijn baardgroei is niet optimaal. Na een week zie je hooguit een paar stoppels. Tegen die tijd zal mijn moeder zeggen dat ik mijn gezicht moet wassen. Dan wordt ook duidelijk dat niet alle huid haarvaatjes heeft en ontstaan er archipels van onbegroeide huid op mijn kin.

Aan het einde van de maand zal ik regelmatig horen: 'Heb je wel goed geslapen?'

Officieel gaat het alleen om de snor. Daar ben ik te lui voor. Daarom is het beter dat ik er geen geld mee ophaal. Ik doe mee voor de awareness.

En voor de gezelligheid. 

Want X. doet mee. Dat ook.

Zou Mark mee doen? Een snor zal de minister-president heel goed staan. Of zo'n Tom Ford baardje. Hij schijnt verkering te hebben. Volgens mij heb ik dat ergens gelezen. Of gehoord. Weet niet meer waar. Men weet niet of het met een jongen of een meisje is. Misschien doet hij er goed aan nog even te wachten met die mededeling tot het Rusland-jaar voorbij is.

Overigens, mijn wens om ooit nog eens een kijkje te nemen in zijn werkkamer is zo goed als uitgekomen. Het interieur van het Torentje is te bekijken op Google Streetview. Het is alleen nog niet helemaal precies wat ik wil. Nu er toch naar mijn wensen wordt geluisterd, zal ik het wat specifieker formuleren: ik zou graag dat er een webcam in het kantoor van Mark komt te hangen. Het lijkt mij zo'n geruststellend idee om de minister-president aan het werk te zien. Zijn dartele glimlach na weer een lange en saaie vergadering beurt enorm op. Net zoiets als de radio dj's die je wel eens op de Belgische televisie ziet. Die mannen en vrouwen met koptelefoon op die aan knopjes schuiven. Daar kan ik uren naar kijken.

By the way, zou bier de baardgroei stimuleren? Goeie vraag. Ga ik nu uitzoeken.

Gott nytt år

Uiteindelijk is het niet te doen, besloot ik. De verwachtingen zijn te hoog. Na maanden afwezigheid, kun je maar beter gewoon weer beginnen....