I love kerstvakantie

Tot nu toe heb ik de hele kerstvakantie binnen gezeten. Huisbroek aan, kookvet op de huid, koekkruimels op de kersttrui. Het gure weer van de afgelopen dagen werkte mee. Iedereen bleef liever binnen. Al vroeg op de dag werd er een flesje van het een of ander opengetrokken. De spelletjes uit de kast, de chips naast de aftrekstapel.

Nu de kerst voorbij is, de lucht blauw ziet, krijg ik fantasieën over frisse wind in de haren, vrolijke vogelgeluiden. Bij het idee van daglicht word ik huppelig. Misschien moet ik naar buiten. Kaplaarzen aan. Een wandeling van duizend calorieën maken. Rozige wangen, koude neus.

De komende dagen is het aftellen en terugkijken. Moet mijn lijstjes nog maken. De beste film, het beste boek, de meest getalenteerde persoon van 2013.

Maar eerst de zaterdagkrant. Met warme chocolademelk en een spekkie. Dan misschien een douche. Eventueel boodschappen. Wie weet kom ik vandaag nog wel buiten.

Weer thuis

Geen probleem, dacht ik. Een wandelvakantie. Wat is er nou zo moeilijk aan wandelen? Het is net zoiets als heel lang boodschappen doen, en dan met een grote rugzak om.

De bestemming was het eiland van de eeuwige lente. Hoe populairder de vakantiebestemming, hoe goedkoper de vlucht, hoe vroeger de vertrektijd. Mijn vlucht ging midden in de nacht.

No worries. Het is vakantie. Een wandelvakantie!

Volgens de mensen met verstand van zaken, mensen met van die degelijke praxisbroeken en professionele wandelschoenen en -stokken, waren het geen moeilijke wandelingen. Je moest alleen 'stapzeker' zijn en geen hoogtevrees hebben.

Misschien had ik de vakantie wat grondiger moeten voorbereiden. Pas op de bestemming realiseerde ik mij dat het eiland uit een vulkaan is ontstaan. Dat die vulkaan nog steeds very much onderdeel uitmaakt van het eiland. Dat die vulkaan het eiland is. Dat elke stap of een beklimming of een afdaling is. Dat alleen de stranden plat zijn.

Maakt mij niet uit wat de experts zeggen, ik vond het niets met wandelen te maken hebben. Op handen en voeten worstelen door een rivierbed met losliggende stenen en stromend water. Verticaal, de berg op. Dat noem ik klauteren.

Ik heb hoogtevrees. En ik ben niet 'stapzeker'. De hele vakantie zag ik voor me hoe X. zich met één hand nog net aan een bloem van een cactus kon vasthouden, terwijl ik op handen en knieën langzaam naar hem toe zou treuzelen en hem dan net niet op tijd zou kunnen redden om hem vervolgens in het diepe dal te zien pletteren.

Soms is het ook best fijn om weer terug te zijn van vakantie. Heelhuids! Alle wandelingen overleefd.

Ook al word je, eenmaal thuis, begroet bij de supermarkt door een verveelde uitzendkracht verkleed als Kerstman. Die al 'ho-ho-ho'-end met een kapotte bel om je oren slaat.

En ook al zijn de supermarkten hysterisch druk en klinkt er uit de radio alleen maar kerstliedjes.

Soms is het gewoon fijn om weer thuis te zijn in dit natte, platte landje.

Keek op de week

Wat een week.

Het begon met de foto's van de bruiloft. Gedownload op de computer van X. via the cloud, of zoiets.

Mijn god.

Hebben fotografen geen verantwoordelijkheid om mensen op hun best vast te leggen? Wie maakt er nou foto's van mensen, zittend op een stoel, onderuitgezakt, hangend in de jas, de welvaartsbuik bulkend over de dijbenen? En een onderkin met evenzoveel lagen als de bruidstaart? Foto's van mijn speech zijn ook niet echt gelukt. Ik kijk afwisselend met grote, angstige ogen. Alsof ik voor een executiepeloton sta te prediken. Of met weggedraaide pupillen. Alsof ik op het punt sta flauw te vallen.

Thuis voor de spiegel ziet het er allemaal veel beter uit. Ook voel ik mij dunner dan ik kennelijk in werkelijkheid ben. Bestaat er zoiets als het tegenovergestelde van Anorexia? 

Gelukkig was er de ruzie op het werk. Halverwege de week barstte het los. Hans en Griezel blijken net zo'n hekel aan elkaar te hebben als ik. Van een afstandje is het heel helder hoe het zit. Hans voelt zich in de steek gelaten door Griezel die met Cruella aanpapt. Zeg dat dan, zou je denken. Voor de draad ermee. Maar voor de betrokkenen is het veel ingewikkelder. Er wordt een beerput van opgekropte frustraties geopend die de boel alleen maar vertroebelt.

Ik ga bijna huppelend naar het werk. Elke dag is er wel weer een nieuwe plottwist wat de soap spannender maakt. Ruzie maken is een kunst. En Hans, Griezel en Cruella bakken er helemaal niets van. Het zijn gewoon mensen. Niet heel aardige mensen, maar toch, mensen zoals jij en ik die zich ook wel eens slecht en onzeker voelen. Doet een mens goed om te beseffen dat dure Burberry kleding daarvoor geen immuniteit geeft.

En dan blijkt Nelson Mandela te zijn gestorven. Ik las het in de krant. Van zaterdag. Een etmaal is voorbij gegaan, zonder dat ik wist dat die arme man zijn sterfelijke jas heeft uitgedaan. Op Robbeneiland had hij een klein tuintje. Echt heel klein, iets van 20 bij 30 centimeter. Dat was zijn redding, heeft hij eens gezegd. Sindsdien raadt hij iedereen een tuin aan. Ter ere van hem zal ik die van mij eens opknappen.