Een vriend van mij is cameraman. Een zware baan, en zwaar onderbetaald. Een dagje ziekmelden kan hem zijn baan kosten. Dus meldt hij zich elke keer trouw voor zijn diensten, ook als hij aan het snotteren is.
Ik heb een kantoorbaan, zit de hele dag op mijn kont. Op zich zou ik kunnen doorwerken met een verkoudheid. Toch denk ik dat ik afgelopen week koorts had, en met koorts moet je thuisblijven. Ik kan het alleen niet bewijzen omdat mijn thermometer kwijt is.
Dus lag ik afgelopen week thuis op de bank, een beetje suffig naar de verslaggeving van de kabinetscrisis te staren.
Mijn aandacht ging vooral uit naar de interviews met de betrokkenen zoals ze van het torentje naar het ministerie liepen en weer terug.
Wat mij opviel is dat het niet makkelijk is om door te lopen, de koers te houden zeg maar, wanneer een kudde reporters met opgeheven microfoon je staat op te wachten. Schippers is daar heel bedreven in geworden.
Er lijkt maar één bodyguard actief op het Binnenhof die over de ministers waakt. Elke keer bij het verschijnen van een kopstuk uit de politiek, dook hij op. Letterlijk. Hij was zo lang dat hij moest bukken om door de deuropening te kunnen. Zonder te wachten tot de prominenten de vragensalvo's hadden beantwoord, laveerden hij ze om de pers heen.
Mark sleurt een heel eigen gevolg met zich mee, een stuk of vijf mensen, volgens mij niet allemaal bodyguards. Vlak voordat hij de vergadering van donderdagnacht in ging, zag ik achter hem, tussen zijn entourage, een wat oudere vrouw staan. Ze had grijs haar en lachte vriendelijk naar de ophef op het Binnenhof. Toen Mark doorliep, liep zij achter hem aan. Daaruit concludeer ik dat ze geen journaliste is.
Nu weet ik uit andere bron (die ik niet heb geverifieerd) dat Mark twee secretaresses heeft en dat geen van beide grijs haar heeft (verleden jaar in ieder geval nog niet). En ook al zag de vriendelijke mevrouw met grijs haar er heel stoer uit, toch denk ik niet dat ze één van zijn bodyguards was. Dus moet ze zijn spin-dokter zijn. Dat lijkt mij een gezellig idee. Zo'n wijze mevrouw die Mark voortdurend goede raad geeft.
Al die ophef bij elkaar heeft me wel doen beseffen dat ik eigenlijk zat te wachten tot Mark zijn fiets zou pakken om naar de Koning te rijden. En volgens de opinies in de kranten had de rest van zijn partij dat niet heel erg gevonden. Een beetje een treurig idee voor Mark, lijkt me.
De wijn van Lindemans is in de aanbieding bij Albert. Dat zal de boel moeten opfleuren.
21 december 2014
29 november 2014
Dichter Bij
Veel uren knutselen en frutselen
De surprise moet af, zonder strijd en liefst een beetje op tijd
Ondertussen het nieuws volgen, Black Fraaidéé en Beertje Paddington in negligé
Mark, Turkije en het pardon
Ondertussen drink ik wijn uit een flacon
Dichten is een woord dat rijmt op nichten
Maar behalve het ontslag van Toksvig door een goed doel
Sta ik zonder tanden op mijn preekstoel
Ik ga het hierbij laten
Volgende week maar weer eens echt bijpraten
De surprise moet af, zonder strijd en liefst een beetje op tijd
Ondertussen het nieuws volgen, Black Fraaidéé en Beertje Paddington in negligé
Mark, Turkije en het pardon
Ondertussen drink ik wijn uit een flacon
Dichten is een woord dat rijmt op nichten
Maar behalve het ontslag van Toksvig door een goed doel
Sta ik zonder tanden op mijn preekstoel
Ik ga het hierbij laten
Volgende week maar weer eens echt bijpraten
16 november 2014
Statsministerie
Ik ben de laatste weken druk met Borgen, een Deens politieke serie. Voor wie de serie niet kent: het draait om Byrgitte Nyborg de premier van Denemarken die een carrière met gezin moet zien te combineren. Daaromheen gebeurt van alles meer.
In het begin moest ik wennen aan het feit dat het een Deense serie is zonder moord en doodslag, en zonder chagrijnige rechercheur in lichtbeige regenjas dan wel eigenwijze inspecteur in gebreide trui.
Inmiddels ben ik helemaal om. Een complot kan kennelijk ook spannend zijn als het om politiek gaat.
Ik ben daardoor anders naar Mark gaan kijken. Wie is zijn spin-dokter? Met wie moet hij allemaal dealtjes sluiten om op zijn torentje te kunnen blijven zitten? Wat was zijn rol in het vertrek van Öztürk en Kuzu uit de PvdA-fractie?
Daar zullen we niet snel achter komen. Intriges in het echte leven gaan namelijk beduidend minder snel dan in tv-series.
Zo ook op kantoor. Cruella is tot nu toe poeslief geweest tegen de uitzendkracht. Zelfs nadat die een gigantische kopieerblunder had gemaakt.
'Ik vind haar best aardig,' zei de uitzendkracht. Op dat moment voelde ik mij een beetje eenzaam. Morgen maar weer zien wat de vorderingen zijn.
Chips en wijn?
In het begin moest ik wennen aan het feit dat het een Deense serie is zonder moord en doodslag, en zonder chagrijnige rechercheur in lichtbeige regenjas dan wel eigenwijze inspecteur in gebreide trui.
Inmiddels ben ik helemaal om. Een complot kan kennelijk ook spannend zijn als het om politiek gaat.
Ik ben daardoor anders naar Mark gaan kijken. Wie is zijn spin-dokter? Met wie moet hij allemaal dealtjes sluiten om op zijn torentje te kunnen blijven zitten? Wat was zijn rol in het vertrek van Öztürk en Kuzu uit de PvdA-fractie?
Daar zullen we niet snel achter komen. Intriges in het echte leven gaan namelijk beduidend minder snel dan in tv-series.
Zo ook op kantoor. Cruella is tot nu toe poeslief geweest tegen de uitzendkracht. Zelfs nadat die een gigantische kopieerblunder had gemaakt.
'Ik vind haar best aardig,' zei de uitzendkracht. Op dat moment voelde ik mij een beetje eenzaam. Morgen maar weer zien wat de vorderingen zijn.
Chips en wijn?
30 oktober 2014
Lonkgedrag
Het leven op kantoor pruttelt voort. De nieuwe uitzendkracht vindt haar weg en godzijdank begint ze van zich af te bijten. Ik was vergeten hoe vermoeiend het is om jong te zijn en mee te draaien op de liefdesmarkt.
Bijna alle mannen van het bedrijf zijn op het secretariaat geweest. Zelfs degene die hun orders altijd liever via de mail deponeren dan de paar verdiepingen overbruggen, hebben hun gezichtjes laten zien. De meesten zijn bangeriken die flauwe (en behoorlijk foute) grappen maken. Terwijl ze net doen of ze iets zoeken in de voorraadkast, staren ze stiekem naar het jonge meisje. Als we budget hadden voor een kwijl-bakje dan was ik genoodzaakt die te bestellen.
De belangstelling is verminderd sinds Hans het gebied afbakent. Als een haai met koude ogen cirkelt hij om het secretariaat heen.
Ze vindt Hans een griezel. Maar Griezel vindt ze leuk.
'Hij lijkt op Sjors,' zei ze. 'Sjors Kloenie.'
Griezel heeft zich niet veel laten zien, dat verklaart haar verwarring. De enige overeenkomst tussen Griezel en 'Sjors' is de koffie die hij drinkt. Oké, en misschien zijn grijze highlights bij de slapen.
De systeem-beheerder doet ook nog mee. De dappere jongen laat zich niet deren, hij blijft de kamer betreden. Hij blijft grapjes maken, en zij lacht.
'Wat vind je van hem?' vroeg ik toen de systeem-beheerder weer even weg was.
Ze lachte en haalde haar schouders op.
Ik heb haar vast gewaarschuwd voor Cruella. Die komt maandag terug van vakantie. Heb haar vertelt dat Cruella het met Griezel doet, volgens de kantoorroddels.
Ze lachte weer en keek met een sluwe blik naar haar scherm.
'We zullen zien,' zei ze met zwoele stem.
Ik kan bijna niet wachten tot maandag.
Bijna alle mannen van het bedrijf zijn op het secretariaat geweest. Zelfs degene die hun orders altijd liever via de mail deponeren dan de paar verdiepingen overbruggen, hebben hun gezichtjes laten zien. De meesten zijn bangeriken die flauwe (en behoorlijk foute) grappen maken. Terwijl ze net doen of ze iets zoeken in de voorraadkast, staren ze stiekem naar het jonge meisje. Als we budget hadden voor een kwijl-bakje dan was ik genoodzaakt die te bestellen.
De belangstelling is verminderd sinds Hans het gebied afbakent. Als een haai met koude ogen cirkelt hij om het secretariaat heen.
Ze vindt Hans een griezel. Maar Griezel vindt ze leuk.
'Hij lijkt op Sjors,' zei ze. 'Sjors Kloenie.'
Griezel heeft zich niet veel laten zien, dat verklaart haar verwarring. De enige overeenkomst tussen Griezel en 'Sjors' is de koffie die hij drinkt. Oké, en misschien zijn grijze highlights bij de slapen.
De systeem-beheerder doet ook nog mee. De dappere jongen laat zich niet deren, hij blijft de kamer betreden. Hij blijft grapjes maken, en zij lacht.
'Wat vind je van hem?' vroeg ik toen de systeem-beheerder weer even weg was.
Ze lachte en haalde haar schouders op.
Ik heb haar vast gewaarschuwd voor Cruella. Die komt maandag terug van vakantie. Heb haar vertelt dat Cruella het met Griezel doet, volgens de kantoorroddels.
Ze lachte weer en keek met een sluwe blik naar haar scherm.
'We zullen zien,' zei ze met zwoele stem.
Ik kan bijna niet wachten tot maandag.
18 oktober 2014
The secret life of...
Ik dacht altijd dat er een soort wederzijds begrip was tussen Sam en
Dave, zoals ze elkaar voorbij lopen op de gang zonder elkaar echt op te
merken. Een beetje zoals collega's dat doen op de gang of bij de koffie.
Na het zien van The Secret Life of Domestic Cats op de BBC ben ik ervan overtuigd dat ze elkaar haten. In die documentaire wordt duidelijk wat katten uitspoken als er geen mensen in de buurt zijn. Daaruit is mij heel duidelijk geworden dat katten elkaars gezelschap niet altijd (i.e. meestal niet) waarderen.
En Dave likt zichzelf best vaak, thank you for sharing. Dat schijnt een teken te zijn dat katten zich niet op hun gemak voelen.
Documentaires zijn fascinerend. Ik ga de BBC vragen of ik er een mag maken over het leven van kantoormedewerkers. Dan vraag ik David Attenborough om toch nog een keer terug te keren naar de televisie om de voice-over te doen.
De camera zoomt in op onze systeem-beheerder. Een hele vriendelijke jongeman (als je zo oud bent als ik mag je ventjes van twintig zo noemen). Hij is charmant en verlegen. Ik zou hem kunnen introduceren in mijn vriendenkring maar dan zou hij binnen de kortste keren worden verslonden. Zo schattig ziet hij eruit. Draagt zijn metallica t-shirts ongestreken en heeft ze meestal een dag te lang aan waardoor er een hardnekkige lucht van aangebakken sesamzaad om hem heen hangt.
Daarna schuift de camera naar de nieuwe uitzendkracht die sinds een week bij ons op kantoor rondloopt. Een beeldschoon meisje van een jaar of twintig, strak in het vel, gekapt en gekleed volgens de laatste mode. De onschuld zelve, gevoelig en heel intelligent (als je zo oud bent als ik, mag je dat soort onzin uitkramen) en neemt haar taken heel serieus.
Op de beelden van de vele infrarode camera's valt op hoe vaak de systeem-beheerder tegenwoordig uit zijn donkere serverhok kruipt en zichzelf in het daglicht begeeft. Je ziet hem balen dat het kopieerapparaat genoeg toner heeft, het papier niet meer verkreukelt en niet op onmogelijke wijze vastdraait in de mechanische ingewanden.
En dan: hij praat! (Dat zie je zijn collega's denken.) Met haar!
Uiteraard is dit een documentaire in meerdere delen. Volgende week zullen we zien hoe het verder gaat. Zal de nieuwe uitzendkracht ook een keer een praatje initiëren met de systeem-beheerder? Maar ook: overleeft de onschuldige nieuwkomer de eerste ontmoeting met Cruella, de geslepen madam gepokt en gemazeld door jarenlange dienst in het kantoorleven?
Stay tuned.
Na het zien van The Secret Life of Domestic Cats op de BBC ben ik ervan overtuigd dat ze elkaar haten. In die documentaire wordt duidelijk wat katten uitspoken als er geen mensen in de buurt zijn. Daaruit is mij heel duidelijk geworden dat katten elkaars gezelschap niet altijd (i.e. meestal niet) waarderen.
En Dave likt zichzelf best vaak, thank you for sharing. Dat schijnt een teken te zijn dat katten zich niet op hun gemak voelen.
Documentaires zijn fascinerend. Ik ga de BBC vragen of ik er een mag maken over het leven van kantoormedewerkers. Dan vraag ik David Attenborough om toch nog een keer terug te keren naar de televisie om de voice-over te doen.
De camera zoomt in op onze systeem-beheerder. Een hele vriendelijke jongeman (als je zo oud bent als ik mag je ventjes van twintig zo noemen). Hij is charmant en verlegen. Ik zou hem kunnen introduceren in mijn vriendenkring maar dan zou hij binnen de kortste keren worden verslonden. Zo schattig ziet hij eruit. Draagt zijn metallica t-shirts ongestreken en heeft ze meestal een dag te lang aan waardoor er een hardnekkige lucht van aangebakken sesamzaad om hem heen hangt.
Daarna schuift de camera naar de nieuwe uitzendkracht die sinds een week bij ons op kantoor rondloopt. Een beeldschoon meisje van een jaar of twintig, strak in het vel, gekapt en gekleed volgens de laatste mode. De onschuld zelve, gevoelig en heel intelligent (als je zo oud bent als ik, mag je dat soort onzin uitkramen) en neemt haar taken heel serieus.
Op de beelden van de vele infrarode camera's valt op hoe vaak de systeem-beheerder tegenwoordig uit zijn donkere serverhok kruipt en zichzelf in het daglicht begeeft. Je ziet hem balen dat het kopieerapparaat genoeg toner heeft, het papier niet meer verkreukelt en niet op onmogelijke wijze vastdraait in de mechanische ingewanden.
En dan: hij praat! (Dat zie je zijn collega's denken.) Met haar!
Uiteraard is dit een documentaire in meerdere delen. Volgende week zullen we zien hoe het verder gaat. Zal de nieuwe uitzendkracht ook een keer een praatje initiëren met de systeem-beheerder? Maar ook: overleeft de onschuldige nieuwkomer de eerste ontmoeting met Cruella, de geslepen madam gepokt en gemazeld door jarenlange dienst in het kantoorleven?
Stay tuned.
5 oktober 2014
Geen goed en geen slecht nieuws
Er is helemaal niets aan de hand.
Dat besef ik nu pas.
Elk weekend lees ik de krant met zo'n onrustig gevoel. Of het dan toch eindelijk is afgelopen met dat slechte nieuws. Zo'n zelfde rusteloze gevoel heb ik ook met boodschappen doen. Elke keer hoop ik genoeg spullen in mijn kar te hebben voor een heel jaar. Hoop ik dat ik niet nog eens die felverlichte, drukke supermarkt hoef te betreden om een weg te banen naar de kassa.
En toen besefte ik het! Zolang iets nog nieuws is, zolang kranten het in inkt willen afdrukken, is het geen gebruikelijke manier van doen.
Dus dan is het eigenlijk goed nieuws dat er zoveel slecht nieuws is. Als mensen nog steeds opkijken van bombardementen en de pers verontwaardigd reageert op onthoofdingen, dan is dat een teken dat de meesten van ons nog steeds mens zijn en geen barbaren.
Eureka.
Toch houd ik het even daarbij. Even geen krantenartikelen lezen, even niet die verbazing delen.
Wat heeft dat met boodschappen doen te maken, vraag je je af? Toegegeven, behalve die onrust, loopt de analogie verder spaak. De voorraad raakt op, de koelkast leeg, daar kan ik geen breinkronkel omheen bedenken. Misschien moet ik eens van supermarkt wisselen, om de levenslust weer een beetje terug te krijgen. Er zitten hier genoeg op de vierkante kilometer om de sleur te doorbreken.
Wijn dan maar.
Dat besef ik nu pas.
Elk weekend lees ik de krant met zo'n onrustig gevoel. Of het dan toch eindelijk is afgelopen met dat slechte nieuws. Zo'n zelfde rusteloze gevoel heb ik ook met boodschappen doen. Elke keer hoop ik genoeg spullen in mijn kar te hebben voor een heel jaar. Hoop ik dat ik niet nog eens die felverlichte, drukke supermarkt hoef te betreden om een weg te banen naar de kassa.
En toen besefte ik het! Zolang iets nog nieuws is, zolang kranten het in inkt willen afdrukken, is het geen gebruikelijke manier van doen.
Dus dan is het eigenlijk goed nieuws dat er zoveel slecht nieuws is. Als mensen nog steeds opkijken van bombardementen en de pers verontwaardigd reageert op onthoofdingen, dan is dat een teken dat de meesten van ons nog steeds mens zijn en geen barbaren.
Eureka.
Toch houd ik het even daarbij. Even geen krantenartikelen lezen, even niet die verbazing delen.
Wat heeft dat met boodschappen doen te maken, vraag je je af? Toegegeven, behalve die onrust, loopt de analogie verder spaak. De voorraad raakt op, de koelkast leeg, daar kan ik geen breinkronkel omheen bedenken. Misschien moet ik eens van supermarkt wisselen, om de levenslust weer een beetje terug te krijgen. Er zitten hier genoeg op de vierkante kilometer om de sleur te doorbreken.
Wijn dan maar.
27 september 2014
Keek op de week
De laatste dagen ontloop ik het nieuws over de gevechten in het Midden Oosten. Ik vind het maar eng wat er gebeurt.
Beter de kop in het zand steken dan ergens anders, dus heb ik de sportkatern bestudeerd. Daardoor weet ik dat Van Basten is gestopt als trainer bij een voetbalclub uit Alkmaar. Daarover is nogal wat commotie. Op zich is dat niet zo heel opzienbarend, er wordt naar mijn mening altijd wel drukte gemaakt in voetballand. Maar het schijnt dat de beroering ook is ontstaan omdat hij heeft toegegeven dat hij zich niet senang voelde in zijn rol. Hij gaat veel liever als assistent aan de slag.
Die wens voor demotie is met veel verontwaardiging ontvangen, alsof het iets is om voor te schamen. Terwijl ik het juist heel dapper vind. Ik wou dat meer bazen dat inzicht hadden. Niet iedereen is geschikt om bovenaan de ladder te staan. Of laat ik het anders zeggen: heel weinig mensen zijn in staat om goede leiding te geven. De rest zijn prutsers die maar wat aanrommelen en die in het slechtste geval hun medewerkers ziek maken.
Breek me de bek niet open.
Stoïcisme, ik denk ik dat voor Sinterklaas ga vragen dit jaar. Onverstoorbare gelijkmoedigheid, zegt het woordenboek. Doe mij daar maar wat van. Wat er ook om mij heen gebeurt, hoeveel incompetente collega's, sacherijnige kassières, onverzettelijke medewerkers van de GVB ik ook tegenkom (inchecken, inchecken, inchecken), ik blijf kalm en rustig.
De week is voorbij, dat is een troost. En Mark doet het goed, dat is ook bemoedigend. Hij heeft indruk gemaakt met zijn toespraak bij de VN in New York. Meer kun je op sommige momenten niet verlangen.
Beter de kop in het zand steken dan ergens anders, dus heb ik de sportkatern bestudeerd. Daardoor weet ik dat Van Basten is gestopt als trainer bij een voetbalclub uit Alkmaar. Daarover is nogal wat commotie. Op zich is dat niet zo heel opzienbarend, er wordt naar mijn mening altijd wel drukte gemaakt in voetballand. Maar het schijnt dat de beroering ook is ontstaan omdat hij heeft toegegeven dat hij zich niet senang voelde in zijn rol. Hij gaat veel liever als assistent aan de slag.
Die wens voor demotie is met veel verontwaardiging ontvangen, alsof het iets is om voor te schamen. Terwijl ik het juist heel dapper vind. Ik wou dat meer bazen dat inzicht hadden. Niet iedereen is geschikt om bovenaan de ladder te staan. Of laat ik het anders zeggen: heel weinig mensen zijn in staat om goede leiding te geven. De rest zijn prutsers die maar wat aanrommelen en die in het slechtste geval hun medewerkers ziek maken.
Breek me de bek niet open.
Stoïcisme, ik denk ik dat voor Sinterklaas ga vragen dit jaar. Onverstoorbare gelijkmoedigheid, zegt het woordenboek. Doe mij daar maar wat van. Wat er ook om mij heen gebeurt, hoeveel incompetente collega's, sacherijnige kassières, onverzettelijke medewerkers van de GVB ik ook tegenkom (inchecken, inchecken, inchecken), ik blijf kalm en rustig.
De week is voorbij, dat is een troost. En Mark doet het goed, dat is ook bemoedigend. Hij heeft indruk gemaakt met zijn toespraak bij de VN in New York. Meer kun je op sommige momenten niet verlangen.
12 september 2014
Over Mark en Lodewijk
Ben ik dan de enige belastingbetaler die een beetje meer wil horen van onze minister-president dan alleen zijn regeringsplannen voor het aanstaande jaar? Mark zal toch ook wel eens op maandagmorgen het voornemen hebben om nooit meer te drinken en te zweren zijn dieet vanaf dan alleen nog te limiteren tot tarwegras en groene 'smoevies'?
Ik volg hem op Google+, maar op dat vlak word ik niets wijzer. Op zijn pagina verschijnen er berichten over de NAVO-top in Wales, over beslissingen die de Europese Raad heeft genomen, maar niets over Mark zijn gemoedstoestand of overdenkingen.
Ik moest nota bene van mode-kenners Cécile en Arno horen dat het kabinet een heidag heeft gehad in Diepenheim. De dress-code voor de bijeenkomst was 'casual'. Een uitgelezen kans voor Mark om te berichten over zijn motivatie om een gebleekte spijkerbroek en een witte bloes uit de kast te trekken. Zo'n overduidelijk open doel voor kritische Arno, daar moet een diepere betekenis achter zitten. En waarom arriveerde hij tegelijk met Lodewijk Assher? Dat is pas echt belangrijke informatie.
Die Miljoenennota en de Rijksbegroting worden toch wel een keer bekendgemaakt. Ik heb het opgezocht, daar schijnt Prinsjesdag voor bedacht te zijn. Aanstaande dinsdag is het de 200ste. Mark, met zijn geschiedenisknobbel, zou kunnen schrijven over de traditie van de Gouden Koets. Dat die in 1898 aan Koningin Wilhelmina is geschonken door de Amsterdammers en voor het eerst in 1903 voor Prinsjesdag gebruikt. Het koffertje is ook niet 200 jaar oud, maar stamt uit 1947 en is van wijlen Lieftinck destijds minister van Financiën.
In de tussentijd vraag ik mij af of het verstandig is om in september het gras te maaien. Ik zat zelf te denken om de tuinstoelen nog even te laten staan en het kortwieken een maand over te slaan.
Ik volg hem op Google+, maar op dat vlak word ik niets wijzer. Op zijn pagina verschijnen er berichten over de NAVO-top in Wales, over beslissingen die de Europese Raad heeft genomen, maar niets over Mark zijn gemoedstoestand of overdenkingen.
Ik moest nota bene van mode-kenners Cécile en Arno horen dat het kabinet een heidag heeft gehad in Diepenheim. De dress-code voor de bijeenkomst was 'casual'. Een uitgelezen kans voor Mark om te berichten over zijn motivatie om een gebleekte spijkerbroek en een witte bloes uit de kast te trekken. Zo'n overduidelijk open doel voor kritische Arno, daar moet een diepere betekenis achter zitten. En waarom arriveerde hij tegelijk met Lodewijk Assher? Dat is pas echt belangrijke informatie.
Die Miljoenennota en de Rijksbegroting worden toch wel een keer bekendgemaakt. Ik heb het opgezocht, daar schijnt Prinsjesdag voor bedacht te zijn. Aanstaande dinsdag is het de 200ste. Mark, met zijn geschiedenisknobbel, zou kunnen schrijven over de traditie van de Gouden Koets. Dat die in 1898 aan Koningin Wilhelmina is geschonken door de Amsterdammers en voor het eerst in 1903 voor Prinsjesdag gebruikt. Het koffertje is ook niet 200 jaar oud, maar stamt uit 1947 en is van wijlen Lieftinck destijds minister van Financiën.
In de tussentijd vraag ik mij af of het verstandig is om in september het gras te maaien. Ik zat zelf te denken om de tuinstoelen nog even te laten staan en het kortwieken een maand over te slaan.
29 augustus 2014
Kampioen Burgerlijk
Twee dingen, eigenlijk drie:
Ten eerste: tussenpensioen. Bestaat dat echt of is het iets dat de Volkskrant heeft verzonnen voor het artikel in het Magazine van afgelopen zaterdag?
Ik heb er de hele week over gedroomd. Anderhalf jaar er 'tussenuit'. Nietsdoen. Ik verlang heel erg naar nietsdoen. Het is goed dat het werkwoord bestaat: nietsdoen. Hoewel 'werkwoord' en 'nietsdoen' niet in één zin lijken te passen.
Ondertussen sputtert de maatschappij weer een beetje wakker. Van de ene op de andere dag hangen er spandoeken over de weg die aangeven dat de scholen weer zijn begonnen. Mark is aan de slag gegaan en laat er geen gras over groeien. Er ligt al een akkoord klaar over de begroting van volgend jaar. Kan niet anders dan dat hij geen tijd heeft genomen om even bij te praten met collega's over de vakantie. Voor hem geen nabespreking bij het koffieapparaat over kamperen in het koude Nederland en dat 'het slechte weer vaker over de Wadden heen waait'.
Ten tweede: de Deens-Zweedse misdaadserie 'Bron/Broen II'. Vanavond wordt de laatste aflevering uitgezonden op Nederland 2. Naast het feit dat het ongelofelijk spannend is, heb ik er ook een nieuw rolmodel bij: inspecteur Saga Norèn. Toegegeven, ze heeft misschien een lichte vorm van autisme, maar ze druist verfrissend in tegen alles dat bourgeois is. Relaties, bijvoorbeeld.
Daar komt ook meteen mijn derde punt ter sprake: wat relaties betreft ben ik Kampioen Burgerlijk. Die conclusie moest ik trekken na het lezen van de column 'Lust & Liefde' ook weer in de Volkskrant Magazine van afgelopen zaterdag. Daarin vertelt Marjan (59) dat ze ontevreden is over haar relatie. Haar man is namelijk een tv-kijkende saaierd met een strak regime van elke dag dezelfde riedel series en afleveringen.
Het artikel heeft mij onrustig gemaakt. Wat is daar mis mee? vroeg ik mij af. Die heerlijke sleur, de gedeelde stiltes, zijn juist dingen die ik nou zo gezellig vind aan een relatie. Wij mannen lopen heus niet de hele dag naakt rond te rennen in onbegonnen gebieden in de buurt van P+R plaatsen. Wat dat betreft verschillen mannenrelaties niet veel van gemengde stellen.
Tenminste, dat heb ik altijd gedacht.
Gelukkig is de Lindeman's in de aanbieding. Kaasje en toastje erbij. Dan ben ik weer klaar voor vanavond.
Ten eerste: tussenpensioen. Bestaat dat echt of is het iets dat de Volkskrant heeft verzonnen voor het artikel in het Magazine van afgelopen zaterdag?
Ik heb er de hele week over gedroomd. Anderhalf jaar er 'tussenuit'. Nietsdoen. Ik verlang heel erg naar nietsdoen. Het is goed dat het werkwoord bestaat: nietsdoen. Hoewel 'werkwoord' en 'nietsdoen' niet in één zin lijken te passen.
Ondertussen sputtert de maatschappij weer een beetje wakker. Van de ene op de andere dag hangen er spandoeken over de weg die aangeven dat de scholen weer zijn begonnen. Mark is aan de slag gegaan en laat er geen gras over groeien. Er ligt al een akkoord klaar over de begroting van volgend jaar. Kan niet anders dan dat hij geen tijd heeft genomen om even bij te praten met collega's over de vakantie. Voor hem geen nabespreking bij het koffieapparaat over kamperen in het koude Nederland en dat 'het slechte weer vaker over de Wadden heen waait'.
Ten tweede: de Deens-Zweedse misdaadserie 'Bron/Broen II'. Vanavond wordt de laatste aflevering uitgezonden op Nederland 2. Naast het feit dat het ongelofelijk spannend is, heb ik er ook een nieuw rolmodel bij: inspecteur Saga Norèn. Toegegeven, ze heeft misschien een lichte vorm van autisme, maar ze druist verfrissend in tegen alles dat bourgeois is. Relaties, bijvoorbeeld.
Daar komt ook meteen mijn derde punt ter sprake: wat relaties betreft ben ik Kampioen Burgerlijk. Die conclusie moest ik trekken na het lezen van de column 'Lust & Liefde' ook weer in de Volkskrant Magazine van afgelopen zaterdag. Daarin vertelt Marjan (59) dat ze ontevreden is over haar relatie. Haar man is namelijk een tv-kijkende saaierd met een strak regime van elke dag dezelfde riedel series en afleveringen.
Het artikel heeft mij onrustig gemaakt. Wat is daar mis mee? vroeg ik mij af. Die heerlijke sleur, de gedeelde stiltes, zijn juist dingen die ik nou zo gezellig vind aan een relatie. Wij mannen lopen heus niet de hele dag naakt rond te rennen in onbegonnen gebieden in de buurt van P+R plaatsen. Wat dat betreft verschillen mannenrelaties niet veel van gemengde stellen.
Tenminste, dat heb ik altijd gedacht.
Gelukkig is de Lindeman's in de aanbieding. Kaasje en toastje erbij. Dan ben ik weer klaar voor vanavond.
20 augustus 2014
De vuilnis
De vuilnis staat weer buiten. Een mijlpaal voor de rest van de week.
Iemand heeft mij ooit verteld dat de vuilnis en de koelkast twee dingen zijn waar de GGD naar kijkt zodra ze jouw woning binnenstappen. Deze informatie komt nog uit de tijd dat de GGD je woning binnentrad als het reden had om aan je huishouden te twijfelen.
Elke keer voel ik een gepaste trots als het weer is gelukt om die plastic zak op tijd aan de straat te zetten. Het liefst aangevuld met gebruikt kattengrit. Een schone vuilnisbak en een schone kattenbak: reden om extra fier te zijn.
Wat moest de GGD in je koelkast, vraag je je af? Een lege koelkast schijnt geen goede eerste indruk te maken op publieke zorgverleners. Het kan duiden op verwaarlozing. Geen zorgen hoor, de mijne is altijd vol.
Dat verhaal van de GGD heb ik nooit in twijfel getrokken. Ik weet niet eens of ze dat ooit hebben gedaan of nog doen. Het verhaal heeft wel indruk gemaakt, dusdanig dat ik de vuilnis nog steeds een beetje voor hun buiten zet.
Iemand heeft mij ooit verteld dat de vuilnis en de koelkast twee dingen zijn waar de GGD naar kijkt zodra ze jouw woning binnenstappen. Deze informatie komt nog uit de tijd dat de GGD je woning binnentrad als het reden had om aan je huishouden te twijfelen.
Elke keer voel ik een gepaste trots als het weer is gelukt om die plastic zak op tijd aan de straat te zetten. Het liefst aangevuld met gebruikt kattengrit. Een schone vuilnisbak en een schone kattenbak: reden om extra fier te zijn.
Wat moest de GGD in je koelkast, vraag je je af? Een lege koelkast schijnt geen goede eerste indruk te maken op publieke zorgverleners. Het kan duiden op verwaarlozing. Geen zorgen hoor, de mijne is altijd vol.
Dat verhaal van de GGD heb ik nooit in twijfel getrokken. Ik weet niet eens of ze dat ooit hebben gedaan of nog doen. Het verhaal heeft wel indruk gemaakt, dusdanig dat ik de vuilnis nog steeds een beetje voor hun buiten zet.
9 augustus 2014
Augustus
Augustus is niet mijn favoriete maand. Er daalt dan zo'n onrustige onvrede op mij neer. Misschien omdat ik volgens mijn instinct nog steeds wil oogsten wat ik de rest van het jaar heb gezaaid. En blijkt dat altijd weer te weinig te zijn.
Maar ook: in augustus worden koekjes sneller taai.
Elke augustus wil ik dan toch echt een keer die ene tatoeage. Op mijn enkel. Op mijn pols. Op mijn biceps. Had ik elke augustus toegegeven aan mijn verlangen, zag ik er inmiddels uit als de Leopard Man van Skye.
In augustus staat er geheid ergens in een nationale krant een foto met de blote billen van een man op de Gay Parade in Amsterdam. Wanneer er geen blote billen te zien waren op de GP van dit jaar, dan zoekt men in de archieven naar een exemplaar van voorgaande jaren. En elke augustus foeter ik op de clichébeelden over homoseksualiteit in de media.
Elke augustus wil ik ander werk. 'Iedereen wil zijn collega's weleens de hersens in slaan,' zei de vertrouwenspersoon. 'Niets aan de hand.'
Elke augustus komen er meer vlooieneitjes uit dan ik mij ooit kan herinneren te hebben meegemaakt. Elke augustus neem ik mij voor om vanaf nu elke dag te stofzuigen. Of om de dag. Of elke drie dagen. Of één keer in de week. Of toch maar elke maand.
Eigenlijk is augustus voor de zomer, wat januari is voor de winter. Een lange overgangsmaand waarin er van lang-toegeleefde-vrijheid wordt omgeschakeld naar de oude-waan-van-de-dag.
Was het maar september. De maand van de mode-catalogi met plaatjes van romantische herfsttaferelen waarin modellen dolgelukkig door het bos wandelen. De leuke herfst-jas en bijpassende sjaal aantrekkelijk uitgelicht. Zo'n tafereel waar een blije Golden Retriever niet mag ontbreken. De maand waarin het leven weer begint, de toeristen een beetje meer plaatsmaken voor inwoners, en er weer nieuwe series op televisie worden uitgezonden (in plaats van de herhalende herhalingen).
Tot dan is er wijn.
En chips.
Maar ook: in augustus worden koekjes sneller taai.
Elke augustus wil ik dan toch echt een keer die ene tatoeage. Op mijn enkel. Op mijn pols. Op mijn biceps. Had ik elke augustus toegegeven aan mijn verlangen, zag ik er inmiddels uit als de Leopard Man van Skye.
In augustus staat er geheid ergens in een nationale krant een foto met de blote billen van een man op de Gay Parade in Amsterdam. Wanneer er geen blote billen te zien waren op de GP van dit jaar, dan zoekt men in de archieven naar een exemplaar van voorgaande jaren. En elke augustus foeter ik op de clichébeelden over homoseksualiteit in de media.
Elke augustus wil ik ander werk. 'Iedereen wil zijn collega's weleens de hersens in slaan,' zei de vertrouwenspersoon. 'Niets aan de hand.'
Elke augustus komen er meer vlooieneitjes uit dan ik mij ooit kan herinneren te hebben meegemaakt. Elke augustus neem ik mij voor om vanaf nu elke dag te stofzuigen. Of om de dag. Of elke drie dagen. Of één keer in de week. Of toch maar elke maand.
Eigenlijk is augustus voor de zomer, wat januari is voor de winter. Een lange overgangsmaand waarin er van lang-toegeleefde-vrijheid wordt omgeschakeld naar de oude-waan-van-de-dag.
Was het maar september. De maand van de mode-catalogi met plaatjes van romantische herfsttaferelen waarin modellen dolgelukkig door het bos wandelen. De leuke herfst-jas en bijpassende sjaal aantrekkelijk uitgelicht. Zo'n tafereel waar een blije Golden Retriever niet mag ontbreken. De maand waarin het leven weer begint, de toeristen een beetje meer plaatsmaken voor inwoners, en er weer nieuwe series op televisie worden uitgezonden (in plaats van de herhalende herhalingen).
Tot dan is er wijn.
En chips.
27 juli 2014
Saladedressing
Al een paar keer eerder aanstalten gemaakt voor een nieuw bericht, maar de omstandigheden zijn niet gezellig. Nog steeds niet, overigens. Toch gaat het leven gewoon door. Dat is het gekke. Er gebeuren ook blije dingen: babietjes worden geboren, mensen slagen voor opleidingen, er zijn concerten in het park en het bloggen over koetjes en kalfjes vangt weer aan.
Sommige dingen moet ik even kwijt, zoals mijn observatie laatst op een verjaardagsfeestje dat stedelingen niet roken en poldermensen wel. Deze conclusie is getrokken op een fuif dat buiten de stad plaatsvond, op een onderzoekspopulatie van 10 mensen. Doorslaggevend, vind ik zelf. Niet iets dat achterwege gelaten kan worden.
Het bezoeken van verjaardagsfeesten van vrienden is niet mijn grootste hobby. Meestal zijn er familieleden uitgenodigd die duidelijk een ander beeld van het feestvarken hebben dan ik. Hoe meer wijn ik nuttig hoe meer ik dat vergeet, hoe groter de kans dat ik het feestvarken en mijzelf in verlegenheid breng.
Familieleden kunnen in het algemeen ook beduidend geloviger zijn dan het feestvarken (note to self: vooral op verjaardagsfeestjes buiten de stad). Daardoor kunnen hele pijnlijke stiltes ontstaan. Wat dat betreft ben ik soms de Bermudadriehoek van gesprekken.
Er was een genodigde (een buurvrouw van het feestvarken) die het tegenovergestelde deed dan ik. Waar ik gesprekken deed verdwijnen, begon zij gesprekken op willekeurige momenten. Als ik de Bermudadriehoek was, was zij de Kunststofarchipel, de concentratie van woorden nam in haar hoek alleen maar toe. Ik heb veel mentale notities gemaakt.
Ergens halverwege haar gedachtestroom begon ze hardop te praten: 'Op een gegeven moment weet ik het niet meer,' zei ze dan. Er is dan altijd wel iemand die zijn hoofd omdraait en naar meer informatie vraagt. Haar opmerking bleek over het maken van saladedressings te gaan.
Deze techniek ben ik thuis aan het oefenen. Op X., Sam en Dave. Het lukt al aardig om een openingszin te bedenken. Nu nog de rest van het onderwerp.
Sommige dingen moet ik even kwijt, zoals mijn observatie laatst op een verjaardagsfeestje dat stedelingen niet roken en poldermensen wel. Deze conclusie is getrokken op een fuif dat buiten de stad plaatsvond, op een onderzoekspopulatie van 10 mensen. Doorslaggevend, vind ik zelf. Niet iets dat achterwege gelaten kan worden.
Het bezoeken van verjaardagsfeesten van vrienden is niet mijn grootste hobby. Meestal zijn er familieleden uitgenodigd die duidelijk een ander beeld van het feestvarken hebben dan ik. Hoe meer wijn ik nuttig hoe meer ik dat vergeet, hoe groter de kans dat ik het feestvarken en mijzelf in verlegenheid breng.
Familieleden kunnen in het algemeen ook beduidend geloviger zijn dan het feestvarken (note to self: vooral op verjaardagsfeestjes buiten de stad). Daardoor kunnen hele pijnlijke stiltes ontstaan. Wat dat betreft ben ik soms de Bermudadriehoek van gesprekken.
Er was een genodigde (een buurvrouw van het feestvarken) die het tegenovergestelde deed dan ik. Waar ik gesprekken deed verdwijnen, begon zij gesprekken op willekeurige momenten. Als ik de Bermudadriehoek was, was zij de Kunststofarchipel, de concentratie van woorden nam in haar hoek alleen maar toe. Ik heb veel mentale notities gemaakt.
Ergens halverwege haar gedachtestroom begon ze hardop te praten: 'Op een gegeven moment weet ik het niet meer,' zei ze dan. Er is dan altijd wel iemand die zijn hoofd omdraait en naar meer informatie vraagt. Haar opmerking bleek over het maken van saladedressings te gaan.
Deze techniek ben ik thuis aan het oefenen. Op X., Sam en Dave. Het lukt al aardig om een openingszin te bedenken. Nu nog de rest van het onderwerp.
17 juni 2014
Hup
Ik zit er helemaal in.
Ik heb een WK tattoo bij de boodschappen gekregen. De plakplaatjes die uitgedeeld worden bestaan uit zinsneden om het Nederlands Elftal aan te moedigen. Per pakje zit één woord uit zo'n frase. De bedoeling is natuurlijk dat je zoveel mogelijk boodschappen doet om complete zinnen te sparen zodat je de huid vol literatuur kunt plakken.
Ik heb vrijdag met 'Hup' op mijn bovenarm rondgelopen.
Na een paar uur brokkelde hij weer af. Wat dat betreft hebben 'onze jongens' betere kwaliteit plakplaatjes op de armen.
Toch heeft 'Hup' voor de nipte zege tegen Spanje gezorgd, daar ben ik van overtuigd. Dus nu moet ik voor de volgende wedstrijd voor minstens tien Euro kattenbrokjes in huis halen. Het is een kleine opoffering in ruil voor het wereldkampioenschap.
Overigens, heb je het ook gezien? Dat de wereld van James Bond is geïnfiltreerd in die van de voetbal. Major Boothroyd, oftewel Q, de kwartiermeester en bedenker van de levensreddende artikelen, lijkt voor de FIFA werk te hebben verricht. Waar Bond gebruik kon maken van de aktetas, het polspistool, en de balpengranaat, kan het arbitrage in Brazilië pronken met de vanishing spray. Een soort scheerschuim waarmee de scheidsrechter op het gras kan tekenen. Het spul 'vanished' alleen nog niet zo goed.
Ik wil voorstellen om Q ook een meetlat te laten ontwerpen waarmee de scheids die negen meter en vijftien centimeter kan afbakenen bij een vrije trap. De scheids moet het nu nog doen met het tellen van zijn stappen.
Er schieten mij nog meer ideeën binnen die je tegoed houdt. Nu snel koken, tussen de nabespreking van de vorige en de voorbespreking van de volgende wedstrijd door. De restjes Bond-film op de harddiskrecorder moeten maar even wachten.
Ik heb een WK tattoo bij de boodschappen gekregen. De plakplaatjes die uitgedeeld worden bestaan uit zinsneden om het Nederlands Elftal aan te moedigen. Per pakje zit één woord uit zo'n frase. De bedoeling is natuurlijk dat je zoveel mogelijk boodschappen doet om complete zinnen te sparen zodat je de huid vol literatuur kunt plakken.
Ik heb vrijdag met 'Hup' op mijn bovenarm rondgelopen.
Na een paar uur brokkelde hij weer af. Wat dat betreft hebben 'onze jongens' betere kwaliteit plakplaatjes op de armen.
Toch heeft 'Hup' voor de nipte zege tegen Spanje gezorgd, daar ben ik van overtuigd. Dus nu moet ik voor de volgende wedstrijd voor minstens tien Euro kattenbrokjes in huis halen. Het is een kleine opoffering in ruil voor het wereldkampioenschap.
Overigens, heb je het ook gezien? Dat de wereld van James Bond is geïnfiltreerd in die van de voetbal. Major Boothroyd, oftewel Q, de kwartiermeester en bedenker van de levensreddende artikelen, lijkt voor de FIFA werk te hebben verricht. Waar Bond gebruik kon maken van de aktetas, het polspistool, en de balpengranaat, kan het arbitrage in Brazilië pronken met de vanishing spray. Een soort scheerschuim waarmee de scheidsrechter op het gras kan tekenen. Het spul 'vanished' alleen nog niet zo goed.
Ik wil voorstellen om Q ook een meetlat te laten ontwerpen waarmee de scheids die negen meter en vijftien centimeter kan afbakenen bij een vrije trap. De scheids moet het nu nog doen met het tellen van zijn stappen.
Er schieten mij nog meer ideeën binnen die je tegoed houdt. Nu snel koken, tussen de nabespreking van de vorige en de voorbespreking van de volgende wedstrijd door. De restjes Bond-film op de harddiskrecorder moeten maar even wachten.
6 juni 2014
Nummer 14: Bond, James Bond
De gezelligste berichten in de krant gaan over sport. Als ik er verstand van had, zou ik er vaker over schrijven. Even lekker geen berichten over de D-Day herdenking, de eeuwig dippende economie, of de kwakkelende zorg. En wat is het veiligste onderwerp qua sport als je er geen enkel blokje kaas van hebt gegeten?
Het aanstaande WK natuurlijk.
Het werkt namelijk ook andersom. Een voetbalprofessional hoeft verder geen verstand van zaken te hebben, zo lijkt het, om er toch iets over te kunnen zeggen. Neem Ronaldo, bijvoorbeeld. Hij schrijft in zijn blog dat hij hoopt dat de Brazilianen ook zijn team zullen aanmoedigen, omdat het immers een 'broederland' is van Portugal.
Mijn geschiedenisboek beschrijft het anders. Daarin staat dat de dag dat Pedro Alvares Cabral Brazilië ontdekte 'een rampdag' was voor de indianenstammen aldaar. Maar mogelijk dat Ronaldo daar niet op doelt. Hij zal de Portugezen in gedachten hebben die na de systematische kolonisatie het land hebben overgenomen.
In ieder geval kan ik met zekerheid vermelden dat het Nederlandse Elftal veilig is gearriveerd in Rio. De mannen werden daar vanmorgen vroeg van het vliegveld opgehaald in een speciale WK-bus, met de reclame slogan op de zijkant: 'Echte mannen dragen Oranje'. Toen ze echter bij het hotel uitstapten, bleken ze allemaal een blauw pak te dragen.
Het schijnt dat 'we' aftrappen tegen Spanje. De titelverdediger. Ik denk dat we kansloos zijn. Ik denk ook, na de hele maand mei en de eerste weken van juni niets anders gezien te hebben dan de Bond-films die 'RTL007' heeft uitgezonden, dat alleen James Bond het Nederlands team nog kan redden.
Na achttien Bond-films in korte tijd te hebben bekeken, weet ik dat het altijd wel weer goed afloopt. Bond vecht zich overal uit. Grote groepen belagers schakelt hij in zijn eentje uit. In de vroegere films zag het er wat gechoreografeerd uit, zag je de vierde en vijfde man geduldig wachten op de verschrikkelijke vuistslag van de Britse spion. Maar in de recentere films zijn de gevechten realistischer en daardoor de overwinning ogenschijnlijk kanslozer.
In een van die achttien films, vlak voordat James Bond wordt vastknoopt aan iets dodelijk gevaarlijks (altijd door een griezelige gek die de wereld wil vernietigen en altijd in de buurt van een vrouw), zegt hij: 'We're not dead yet'.
Kijk, zo'n man zou het Oranje goed staan.
Het aanstaande WK natuurlijk.
Het werkt namelijk ook andersom. Een voetbalprofessional hoeft verder geen verstand van zaken te hebben, zo lijkt het, om er toch iets over te kunnen zeggen. Neem Ronaldo, bijvoorbeeld. Hij schrijft in zijn blog dat hij hoopt dat de Brazilianen ook zijn team zullen aanmoedigen, omdat het immers een 'broederland' is van Portugal.
Mijn geschiedenisboek beschrijft het anders. Daarin staat dat de dag dat Pedro Alvares Cabral Brazilië ontdekte 'een rampdag' was voor de indianenstammen aldaar. Maar mogelijk dat Ronaldo daar niet op doelt. Hij zal de Portugezen in gedachten hebben die na de systematische kolonisatie het land hebben overgenomen.
In ieder geval kan ik met zekerheid vermelden dat het Nederlandse Elftal veilig is gearriveerd in Rio. De mannen werden daar vanmorgen vroeg van het vliegveld opgehaald in een speciale WK-bus, met de reclame slogan op de zijkant: 'Echte mannen dragen Oranje'. Toen ze echter bij het hotel uitstapten, bleken ze allemaal een blauw pak te dragen.
Het schijnt dat 'we' aftrappen tegen Spanje. De titelverdediger. Ik denk dat we kansloos zijn. Ik denk ook, na de hele maand mei en de eerste weken van juni niets anders gezien te hebben dan de Bond-films die 'RTL007' heeft uitgezonden, dat alleen James Bond het Nederlands team nog kan redden.
Na achttien Bond-films in korte tijd te hebben bekeken, weet ik dat het altijd wel weer goed afloopt. Bond vecht zich overal uit. Grote groepen belagers schakelt hij in zijn eentje uit. In de vroegere films zag het er wat gechoreografeerd uit, zag je de vierde en vijfde man geduldig wachten op de verschrikkelijke vuistslag van de Britse spion. Maar in de recentere films zijn de gevechten realistischer en daardoor de overwinning ogenschijnlijk kanslozer.
In een van die achttien films, vlak voordat James Bond wordt vastknoopt aan iets dodelijk gevaarlijks (altijd door een griezelige gek die de wereld wil vernietigen en altijd in de buurt van een vrouw), zegt hij: 'We're not dead yet'.
Kijk, zo'n man zou het Oranje goed staan.
30 mei 2014
Weersvoorspelling
Pak je koffers maar weer in, Nederland verwacht een natte zomer. Als ik de kranten moet geloven zijn er weinig landen waar je met een gerust hart de handdoek kunt uitrollen. In Italië is een groot aantal drugsdealers vrijgekomen, in Spanje is er weer eens een paard tussen het rundvlees aangetroffen. Oekraïne heeft mij nooit zo aangetrokken en Egypte durf ik nog niet aan.
België lijkt de enige veilige optie voor een zomervakantie dit jaar. Onze zuiderburen kijken enthousiast uit naar het WK, heb ik me laten vertellen. Zeker nu ze als favoriet zijn bestempeld door The Times. Ik gun het ze wel. Laat ze maar juichen en gillen, terwijl ik mij terugtrek op hun stranden. Knokke schijnt mondaine te zijn, Oostende kosmopolitisch en Bredene charmant. Ik heb de folders al besteld.
Patat en bier. Daar heb ik wel trek in. De laatste week heb ik dat regelmatig. Trek in te vet, te zout en te veel. Om te vieren dat ik weer veilig thuis ben, om mijn darmen wat bij te sterken, om te wennen aan het koude weer.
Dat de elastieken rand van de zwembroek wat strakker zit, hindert niets. Want de roddel gaat dat er binnenkort een virtual reality bril op de markt komt. Dat betekent dat de vakantie voortaan vanuit de luie stoel in de tuin (of de overdekte serre) genoten kan worden. In badjas of regenjas of pyjama.
Met de poezen op schoot.
Eindelijk.
Sam en Dave hebben meteen na mijn terugkomst het huis verlaten, daarbij de muizen vrij spel gegeven. Ze waren kennelijk not-amused, omdat ik ze had verlaten. Voor hun vertrek hadden ze het behang, vooral de stukken naast de krabpaal, op meerdere plekken bijgewerkt. De achterkant van de bank idem dito. Maar sinds vandaag is alles weer pais en vree in huize Polyester. Wat kan het weer ook schelen. Ik blijf in Nederland. Je weet wat ze zeggen: als de poezen het naar het zin hebben, dan heeft het baasje het ook goed.
België lijkt de enige veilige optie voor een zomervakantie dit jaar. Onze zuiderburen kijken enthousiast uit naar het WK, heb ik me laten vertellen. Zeker nu ze als favoriet zijn bestempeld door The Times. Ik gun het ze wel. Laat ze maar juichen en gillen, terwijl ik mij terugtrek op hun stranden. Knokke schijnt mondaine te zijn, Oostende kosmopolitisch en Bredene charmant. Ik heb de folders al besteld.
Patat en bier. Daar heb ik wel trek in. De laatste week heb ik dat regelmatig. Trek in te vet, te zout en te veel. Om te vieren dat ik weer veilig thuis ben, om mijn darmen wat bij te sterken, om te wennen aan het koude weer.
Dat de elastieken rand van de zwembroek wat strakker zit, hindert niets. Want de roddel gaat dat er binnenkort een virtual reality bril op de markt komt. Dat betekent dat de vakantie voortaan vanuit de luie stoel in de tuin (of de overdekte serre) genoten kan worden. In badjas of regenjas of pyjama.
Met de poezen op schoot.
Eindelijk.
Sam en Dave hebben meteen na mijn terugkomst het huis verlaten, daarbij de muizen vrij spel gegeven. Ze waren kennelijk not-amused, omdat ik ze had verlaten. Voor hun vertrek hadden ze het behang, vooral de stukken naast de krabpaal, op meerdere plekken bijgewerkt. De achterkant van de bank idem dito. Maar sinds vandaag is alles weer pais en vree in huize Polyester. Wat kan het weer ook schelen. Ik blijf in Nederland. Je weet wat ze zeggen: als de poezen het naar het zin hebben, dan heeft het baasje het ook goed.
23 mei 2014
Telly-belly
Ik ben een reiziger die grondig gebruik maakt van de Lonely Planet. De bibliotheek heeft ze van een aantal landen op voorraad. Als ik mijn collega's goed begrijp, is dat niet meer van deze tijd. Tegenwoordig heb je het internet en andere digitale dingen die je als naslag kan gebruiken.
Ik ben niet zo modern. Ik heb tijdens de reis mijn papieren exemplaar als een bijbel in de hand gehouden.
'Zorg dat je eten vliegvrij is, staat hier,' predikte ik terwijl de collega's mij vermoeid aankeken. Het groot aantal vliegen leek door het gewapper met de handen alleen maar toe te nemen.
'Je moet je fruit zelf schillen,' riep ik naar de rij voor de fruitstal.
'Vermijd het kraanwater,' zwaaide ik met mijn tandenborstel en fles water.
Uiteindelijk is er maar één ziek geworden, natuurlijk.
De dokter ter plekke raadde aan om na terugkomst langs een arts te gaan. Om 'de stoelgang te controleren'.
Ik ben heus niet de beroerdste om bij het minste geringste medische assistentie te vragen. Vaak genoeg zit ik in de wachtkamer met een 'telly-belly', een aandoening met dezelfde symptomen als het onderwerp van een medisch programma de dag ervoor uitgezonden op tv.
Maar toch.
Ik ben niet gegaan.
Hoe vang je zoiets op? In een tupperware bakje? En hoe vervoer je het? Onderin de tas, naast het broodtrommeltje? Of los onder de snelbinders?
Nee, echt.
Ik voel me al weer stukken beter.
Ik ben niet zo modern. Ik heb tijdens de reis mijn papieren exemplaar als een bijbel in de hand gehouden.
'Zorg dat je eten vliegvrij is, staat hier,' predikte ik terwijl de collega's mij vermoeid aankeken. Het groot aantal vliegen leek door het gewapper met de handen alleen maar toe te nemen.
'Je moet je fruit zelf schillen,' riep ik naar de rij voor de fruitstal.
'Vermijd het kraanwater,' zwaaide ik met mijn tandenborstel en fles water.
Uiteindelijk is er maar één ziek geworden, natuurlijk.
De dokter ter plekke raadde aan om na terugkomst langs een arts te gaan. Om 'de stoelgang te controleren'.
Ik ben heus niet de beroerdste om bij het minste geringste medische assistentie te vragen. Vaak genoeg zit ik in de wachtkamer met een 'telly-belly', een aandoening met dezelfde symptomen als het onderwerp van een medisch programma de dag ervoor uitgezonden op tv.
Maar toch.
Ik ben niet gegaan.
Hoe vang je zoiets op? In een tupperware bakje? En hoe vervoer je het? Onderin de tas, naast het broodtrommeltje? Of los onder de snelbinders?
Nee, echt.
Ik voel me al weer stukken beter.
24 april 2014
En de Liebsterprijs gaat naar...
De koffer is gepakt. Voor de thuisblijvers heb ik op de valreep verwijzingen naar twee leuke blogs van twee mannen!
Via tips van Anita ben ik aan Bert Bevers gekomen.
En weer via andere links ben ik op Overpeinzingen gestuit van Raudan Redlim.
Om het op zijn Nederlands te zeggen: check ze uit, weet je?
De Liebsterprijs wil ik hierbij graag aan beide heren overhandigen. Ik vrees dat Bert Bevers het nooit te weten zal komen, omdat hij geen commentaar-veldje op zijn blog heeft of andersoortig contactmogelijkheden. Misschien dat iemand die dit leest hem persoonlijk kent en hem een seintje kan geven? Ik zal op de blog van Raudan het heugelijke nieuws doorgeven.
De bedoeling is dat ik 11 vragen bedenk die de Award winnaars moeten beantwoorden. Vervolgens moeten zij de award doorgeven (aan 11 anderen, maar dat is mij nooit gelukt) en vervolgens weer 11 vragen bedenken.
Hier komen de mijne:
1. Stel je bent een Zomergast van de VPRO, wat zou je thema zijn en welke filmscènes staan zeker op het programma?
2. Wat is je grootste trots in je leven?
3. Waarvan geniet jij het meest?
4. Stel je geeft een groot feest en je mag iedereen (dood of levend) uitnodigen die je bewondert, wie staan er (o.a.) op je gastenlijst?
5. Waarvoor kunnen ze jou 's nachts wakker maken?
6. Wat is je favoriete boek?
7. Wat is je favoriete film?
8. Welke landen staan op je vakantie-to-dolijst ?
9. Zou je ooit nog willen verhuizen naar het buitenland?
10. Wat zijn je plannen voor morgen?
11. Wat denk je, komt het ooit nog goed met onze economie?
Via tips van Anita ben ik aan Bert Bevers gekomen.
En weer via andere links ben ik op Overpeinzingen gestuit van Raudan Redlim.
Om het op zijn Nederlands te zeggen: check ze uit, weet je?
De Liebsterprijs wil ik hierbij graag aan beide heren overhandigen. Ik vrees dat Bert Bevers het nooit te weten zal komen, omdat hij geen commentaar-veldje op zijn blog heeft of andersoortig contactmogelijkheden. Misschien dat iemand die dit leest hem persoonlijk kent en hem een seintje kan geven? Ik zal op de blog van Raudan het heugelijke nieuws doorgeven.
De bedoeling is dat ik 11 vragen bedenk die de Award winnaars moeten beantwoorden. Vervolgens moeten zij de award doorgeven (aan 11 anderen, maar dat is mij nooit gelukt) en vervolgens weer 11 vragen bedenken.
Hier komen de mijne:
1. Stel je bent een Zomergast van de VPRO, wat zou je thema zijn en welke filmscènes staan zeker op het programma?
2. Wat is je grootste trots in je leven?
3. Waarvan geniet jij het meest?
4. Stel je geeft een groot feest en je mag iedereen (dood of levend) uitnodigen die je bewondert, wie staan er (o.a.) op je gastenlijst?
5. Waarvoor kunnen ze jou 's nachts wakker maken?
6. Wat is je favoriete boek?
7. Wat is je favoriete film?
8. Welke landen staan op je vakantie-to-dolijst ?
9. Zou je ooit nog willen verhuizen naar het buitenland?
10. Wat zijn je plannen voor morgen?
11. Wat denk je, komt het ooit nog goed met onze economie?
19 april 2014
Bloemen in het watercloset
Uit principe weiger ik lange reizen te maken voor mijn werk. Maar deze keer ontkom ik er niet aan. Ik vertrek binnenkort naar het buitenland. Het is zo'n buitenland waar je voorbereidingen moet treffen ver voor de koffers uit de kast zijn gehaald.
Zo'n buitenland waar buiktyfus en gele koorts door je aderen moeten stromen om je een kans van overleven te geven.
Zo'n buitenland waar de mensen in de prullenbak poepen en bloemen in het watercloset zetten. Zo'n hele andere cultuur dat men deelnemende blikken trekt als je ze het nieuws verteld.
Jij liever dan ik, zie je ze denken.
Zo'n buitenland waar geen haar op mijn hoofd nog heeft overwogen naar toe te gaan.
Zo'n buitenland waar je bij het inpakken rekening moet houden met verscheidene scenario's: stel ik word ontvoerd en weet te ontsnappen, wat heb ik dan nodig?
Zo'n buitenland waar alleen de avontuurlijke rugzakkers naar toe gaan. De Beverklanten, de mensen die goed zijn in reizen.
Dat ben ik niet.
Ik ben zo iemand die gehecht is aan vaste patronen, aan een voorspelbare dagindeling. Nespresso Intenso voor tien uur s'ochtends, de zaterdagkrant bij de lunch, s'avonds een DVD op de bank.
Wat ik probeer te zeggen is dat ik er een beetje tegenop zie. Daarom stel ik het aanschaffen van de diarreestoppers, de reserve naalden en de noodantibiotica nog even uit. Ik heb nog een paar dagen, houd ik mijzelf voor.
Zo'n buitenland waar buiktyfus en gele koorts door je aderen moeten stromen om je een kans van overleven te geven.
Zo'n buitenland waar de mensen in de prullenbak poepen en bloemen in het watercloset zetten. Zo'n hele andere cultuur dat men deelnemende blikken trekt als je ze het nieuws verteld.
Jij liever dan ik, zie je ze denken.
Zo'n buitenland waar geen haar op mijn hoofd nog heeft overwogen naar toe te gaan.
Zo'n buitenland waar je bij het inpakken rekening moet houden met verscheidene scenario's: stel ik word ontvoerd en weet te ontsnappen, wat heb ik dan nodig?
Zo'n buitenland waar alleen de avontuurlijke rugzakkers naar toe gaan. De Beverklanten, de mensen die goed zijn in reizen.
Dat ben ik niet.
Ik ben zo iemand die gehecht is aan vaste patronen, aan een voorspelbare dagindeling. Nespresso Intenso voor tien uur s'ochtends, de zaterdagkrant bij de lunch, s'avonds een DVD op de bank.
Wat ik probeer te zeggen is dat ik er een beetje tegenop zie. Daarom stel ik het aanschaffen van de diarreestoppers, de reserve naalden en de noodantibiotica nog even uit. Ik heb nog een paar dagen, houd ik mijzelf voor.
12 april 2014
Mijmeringen op de bank
Van die Potter ben ik al weer een tijdje af. Het is stil hier.
Even helemaal niets.
Ik wist niet dat ik zo moe kon zijn van niets.
Samen met de katten op de bank. Een kop koffie, en de krant. Zonder em te lezen. Ik ben het slechte nieuws een beetje beu.
Ik lees alleen het stuk over filantropisch hardlopen. Morgen is de marathon van Rotterdam. Duizenden sporters lopen mee voor een extra reden: om een ziek familielid te steunen, of geld in te zamelen voor een goed doel.
Ik krab achter Dave zijn oor. 'Waar zouden wij voor lopen?' vraag ik hem. Hij knijpt zijn ogen toe en knort rustig door.
Voor wereldvrede.
Voor een slimme oplossing tegen het broeikaseffect.
Voor een driedaagse werkweek en een weekend van vier dagen. Voor iedereen.
Voor een krant met alleen maar goed nieuws.
'Zodra ik een keuze heb gemaakt, zal ik beginnen met trainen,' zeg ik tegen Dave en kriebel onder zijn kin.
Hij kijkt omhoog en lijkt te glimlachen.
Even helemaal niets.
Ik wist niet dat ik zo moe kon zijn van niets.
Samen met de katten op de bank. Een kop koffie, en de krant. Zonder em te lezen. Ik ben het slechte nieuws een beetje beu.
Ik lees alleen het stuk over filantropisch hardlopen. Morgen is de marathon van Rotterdam. Duizenden sporters lopen mee voor een extra reden: om een ziek familielid te steunen, of geld in te zamelen voor een goed doel.
Ik krab achter Dave zijn oor. 'Waar zouden wij voor lopen?' vraag ik hem. Hij knijpt zijn ogen toe en knort rustig door.
Voor wereldvrede.
Voor een slimme oplossing tegen het broeikaseffect.
Voor een driedaagse werkweek en een weekend van vier dagen. Voor iedereen.
Voor een krant met alleen maar goed nieuws.
'Zodra ik een keuze heb gemaakt, zal ik beginnen met trainen,' zeg ik tegen Dave en kriebel onder zijn kin.
Hij kijkt omhoog en lijkt te glimlachen.
28 maart 2014
Potter-de-Potter
Het is nog steeds Harry Potter voor en na. Inmiddels draait het eerste deel van de verfilming van het laatste boek: The Deathly Hollows. We kijken in batches van 30 minuten.
Ja, ik weet het. Het is ook tegen mijn principe om films in stukken te kijken, maar bij Potter kan het niet anders. Die films duren 2,5 uur per keer. Dat zijn hele happen uit het avondprogramma.
Dat is het punt ook niet.
Niet per sé.
Ik heb het internet afgestruind naar informatie over de drie hoofd-Potternianen. Blijkbaar hebben de acteurs die Harry, Hermione en Ron spelen daarmee zoveel geld verdiend dat ze de rest van hun leven niet meer hoeven te werken. En toch werken ze nog.
Dat vind ik perplexend. Volgens de spellingcheck geen officieel Nederlands woord, maar ik kan geen betere bedenken.
Niet onverdiend. Daniel, Emma en Rupert winnen prijzen voor hun recente acteerwerk.
Geen idee waarom mij dit zo sprakeloos maakt. Stel je voor, er staat zoveel geld op je rekening dat je niets, maar dan ook helemaal niets meer hoeft te doen.
Ik denk dat ik alleen nog maar zou slapen, koffie drinken en de krant lezen. Zelfs al beweerde Mark in zijn openingsspeech op de NSS dat we 'cannot rest on our laurels'. Nou vooruit, misschien af en toe een blogje schrijven om de vingers de nodige beweging te geven.
Dat is niet alles.
Harry en Hermione zijn nog steeds geen stelletje. Zelfs niet na die romantische scene in die immens grote tent die Hermione voortdurend uit haar handtas tovert. Ik hoop dat het nog wel gebeurt. Ik gun het ze van harte. Zie het al voor me, de 'his and hers' handdoeken van de Bijenkorf, met de initialen H&H erop geborduurd.
Soms is hopen futiel. Op internet zag ik een opmerking van J.K. waaruit ik kan afleiden dat die handdoeken met H&H er nooit zullen komen.
Nou ja. Nog een paar dagen Potterland. Dan zal ik weer eens kijken wat er gebeurt in de rest van de wereld.
Ja, ik weet het. Het is ook tegen mijn principe om films in stukken te kijken, maar bij Potter kan het niet anders. Die films duren 2,5 uur per keer. Dat zijn hele happen uit het avondprogramma.
Dat is het punt ook niet.
Niet per sé.
Ik heb het internet afgestruind naar informatie over de drie hoofd-Potternianen. Blijkbaar hebben de acteurs die Harry, Hermione en Ron spelen daarmee zoveel geld verdiend dat ze de rest van hun leven niet meer hoeven te werken. En toch werken ze nog.
Dat vind ik perplexend. Volgens de spellingcheck geen officieel Nederlands woord, maar ik kan geen betere bedenken.
Niet onverdiend. Daniel, Emma en Rupert winnen prijzen voor hun recente acteerwerk.
Geen idee waarom mij dit zo sprakeloos maakt. Stel je voor, er staat zoveel geld op je rekening dat je niets, maar dan ook helemaal niets meer hoeft te doen.
Ik denk dat ik alleen nog maar zou slapen, koffie drinken en de krant lezen. Zelfs al beweerde Mark in zijn openingsspeech op de NSS dat we 'cannot rest on our laurels'. Nou vooruit, misschien af en toe een blogje schrijven om de vingers de nodige beweging te geven.
Dat is niet alles.
Harry en Hermione zijn nog steeds geen stelletje. Zelfs niet na die romantische scene in die immens grote tent die Hermione voortdurend uit haar handtas tovert. Ik hoop dat het nog wel gebeurt. Ik gun het ze van harte. Zie het al voor me, de 'his and hers' handdoeken van de Bijenkorf, met de initialen H&H erop geborduurd.
Soms is hopen futiel. Op internet zag ik een opmerking van J.K. waaruit ik kan afleiden dat die handdoeken met H&H er nooit zullen komen.
Nou ja. Nog een paar dagen Potterland. Dan zal ik weer eens kijken wat er gebeurt in de rest van de wereld.
23 maart 2014
Voldemort is terug
Gisteravond, op de weg terug naar huis, zweerde mijn moeder dat ze afweergeschut zag staan naast de A2.
Een vriendin van mij woont vlakbij Leiden. Zij hoort de laatste paar dagen alleen nog maar het geluid van helikopters buiten.
Nu weet ik het zeker.
Er is een oorlog gaande.
Mark wil het niet toegeven, natuurlijk.Volgens hem is de Nucleaire top er om de wereld veiliger te maken.
Men denkt dat er boeven zijn die behoefte hebben om een nucleaire bom te maken, waarmee radioactieve straling kan worden verspreid. De komende dagen gaan ze bespreken hoe zo'n rampscenario te voorkomen.
Nu ik samen met X. de afgelopen dagen non-stop naar de Harry Potter filmserie heb gekeken, weet ik wel beter. Die top in Den Haag gaat helemaal niet over nucleaire angsten. Ik denk dat het een verkapte manier is om Wizardry problemen te bespreken.
We zijn bij Harry Potter and the Half-Blood Prince.
Het Harry Potter Universum is in een zware crisis. You-Know-Who is terug en hij dreigt om de macht over te nemen van de Wizarding world samen met zijn Death Eaters.
Vind ik prima hoor, dat wij Muggles daarvan niet op de hoogte worden gebracht. Maar ik had graag gehad dat de 'wereld leiders' een alternatieve manier van transport hadden gekozen. De Floo Network of Portkeys, zoiets dergelijks. In plaats daarvan ligt het hele verkeer in Nederland op zijn gat.
En dan wil Obama ook nog eens Rembrandt zien. Dat betekent dat ik woensdagmiddag pas mijn deur weer uit kan.
Butterbeer & Pumpkin Juice anyone?
Een vriendin van mij woont vlakbij Leiden. Zij hoort de laatste paar dagen alleen nog maar het geluid van helikopters buiten.
Nu weet ik het zeker.
Er is een oorlog gaande.
Mark wil het niet toegeven, natuurlijk.Volgens hem is de Nucleaire top er om de wereld veiliger te maken.
Men denkt dat er boeven zijn die behoefte hebben om een nucleaire bom te maken, waarmee radioactieve straling kan worden verspreid. De komende dagen gaan ze bespreken hoe zo'n rampscenario te voorkomen.
Nu ik samen met X. de afgelopen dagen non-stop naar de Harry Potter filmserie heb gekeken, weet ik wel beter. Die top in Den Haag gaat helemaal niet over nucleaire angsten. Ik denk dat het een verkapte manier is om Wizardry problemen te bespreken.
We zijn bij Harry Potter and the Half-Blood Prince.
Het Harry Potter Universum is in een zware crisis. You-Know-Who is terug en hij dreigt om de macht over te nemen van de Wizarding world samen met zijn Death Eaters.
Vind ik prima hoor, dat wij Muggles daarvan niet op de hoogte worden gebracht. Maar ik had graag gehad dat de 'wereld leiders' een alternatieve manier van transport hadden gekozen. De Floo Network of Portkeys, zoiets dergelijks. In plaats daarvan ligt het hele verkeer in Nederland op zijn gat.
En dan wil Obama ook nog eens Rembrandt zien. Dat betekent dat ik woensdagmiddag pas mijn deur weer uit kan.
Butterbeer & Pumpkin Juice anyone?
14 maart 2014
De pessimist der wonderen
Ik blijk dus een pessimist.
Mijn eerste reactie op het mooie weer van de laatste paar dagen was iets in de trant van: ooooooooo, nu gaan we echt naar de bliksem. Smeltende ijskappen, broedende vogels in februari, woekerend onkruid in de tuin in maart, krolse katten...De natuur is helemaal van slag.
De reactie van de kassière in de supermarkt was een hele andere: 'oooooo, wat boffen we hè? Nu al dit mooie weer en het is pas maart!'
Ook schijn ik een seksist te zijn.
Cruella, mijn minst favoriete collega, vind ik namelijk nogal bazig. En het geval wil dat het not done is om een vrouw bazig te noemen. Sheryl Sandberg, chief operating officer bij Facebook, wil het woord verbannen. Ze heeft een, best bazige, campagne opgestart samen met Condoleeza Rice, Beyoncé en nog een paar anderen.
Het woord zou de leiderschapsambities van jonge meisjes breken. En het zou alleen bij vrouwen worden gebruikt om hun leidersrol op een denigrerende manier te omschrijven. Hillary C. is bazig, Bill C. is een sterke leider, zoiets.
Niet iedereen is het hiermee eens. Niemand minder dan Germaine Greer omschreef Hillary C. een tijd geleden als 'bossy'. Gevolgd door nog veel lelijkere woorden.
Ik weet het niet. Ik gebruik het woord om mensen, mannen en vrouwen, te omschrijven die niet mijn baas zijn en toch advies menen te moeten geven. 'Weet je wat jouw probleem is?' zeggen ze dan, gevolgd door een hoop ongevraagd advies.
Verder volg ik de berichten over vlucht MH370 die op mysterieuze wijze van de radar is verdwenen. De verhalen worden steeds bizarder. Op weg naar Beijing, na iedereen een rustige nacht te hebben gewenst, heeft de piloot de radar uitgezet en het schip richting het westen gestuurd. Maar wat gebeurde er toen? Niemand die het nog weet.
Ik hoop dat het goed gaat met de 239 mensen aan boord. Dat ze veilig zijn geland ergens op een mooi plat stukje grasveld. In een parallelle universum. Ik mag dan een pessimist zijn, maar dan wel één die gelooft in wonderen.
Mijn eerste reactie op het mooie weer van de laatste paar dagen was iets in de trant van: ooooooooo, nu gaan we echt naar de bliksem. Smeltende ijskappen, broedende vogels in februari, woekerend onkruid in de tuin in maart, krolse katten...De natuur is helemaal van slag.
De reactie van de kassière in de supermarkt was een hele andere: 'oooooo, wat boffen we hè? Nu al dit mooie weer en het is pas maart!'
Ook schijn ik een seksist te zijn.
Cruella, mijn minst favoriete collega, vind ik namelijk nogal bazig. En het geval wil dat het not done is om een vrouw bazig te noemen. Sheryl Sandberg, chief operating officer bij Facebook, wil het woord verbannen. Ze heeft een, best bazige, campagne opgestart samen met Condoleeza Rice, Beyoncé en nog een paar anderen.
Het woord zou de leiderschapsambities van jonge meisjes breken. En het zou alleen bij vrouwen worden gebruikt om hun leidersrol op een denigrerende manier te omschrijven. Hillary C. is bazig, Bill C. is een sterke leider, zoiets.
Niet iedereen is het hiermee eens. Niemand minder dan Germaine Greer omschreef Hillary C. een tijd geleden als 'bossy'. Gevolgd door nog veel lelijkere woorden.
Ik weet het niet. Ik gebruik het woord om mensen, mannen en vrouwen, te omschrijven die niet mijn baas zijn en toch advies menen te moeten geven. 'Weet je wat jouw probleem is?' zeggen ze dan, gevolgd door een hoop ongevraagd advies.
Verder volg ik de berichten over vlucht MH370 die op mysterieuze wijze van de radar is verdwenen. De verhalen worden steeds bizarder. Op weg naar Beijing, na iedereen een rustige nacht te hebben gewenst, heeft de piloot de radar uitgezet en het schip richting het westen gestuurd. Maar wat gebeurde er toen? Niemand die het nog weet.
Ik hoop dat het goed gaat met de 239 mensen aan boord. Dat ze veilig zijn geland ergens op een mooi plat stukje grasveld. In een parallelle universum. Ik mag dan een pessimist zijn, maar dan wel één die gelooft in wonderen.
28 februari 2014
Beter dan de rest
De buurman heeft een muis. Dat vertelde hij over de tuinafscheiding. Of hij Sam mocht lenen.
Op dat moment zat Sam zich te wassen op de ooit witte, maar inmiddels groen bemoste tuintafel. Ik denk dat Sam even verbaasd opkeek.
'Tja,' zei ik. 'Je kunt het altijd proberen.'
Sam is winters' dik, heeft een lekker stevige vacht voor het geval hij net even te lang buiten is in deze extreem zachte winter en werkt dagelijks zijn reserves bij. Het is een hele kerel. De buurman kreunde toen ik hem over het hek aanreikte.
Een dag later werd Sam weer thuis gebracht.
'Hij heeft het niet zo op muizen,' zei de buurman. Zodra het kleine knaagdiertje voorbij schuifelde, schijnt Sam op een kruk te zijn gesprongen en is er vervolgens niet meer van afgekomen.
Nu snap ik hoe mijn ouders zich voelde toen de juf van de lagere school tegen hun zei: 'Ik denk niet dat Ben talent heeft voor rekenen.' Mijn vader (de accountant) heeft op de terugweg in de auto de tafels met mij doorgenomen. Tot ik in huilen uitbarstte.
Nu twijfel ik of ik Dave aan de buurman moet uitlenen. Dave is best stoer, maar opereert toch liever als team, denk ik. Ik heb hem ooit een muis zien eten, met huid en haar. Maar het zou goed kunnen dat het muisje in het voorbijgaan een hartaanval had gekregen na het zien van Dave. Want hij ziet er echt best stoer uit, daar ligt het niet aan. En je moet het maar willen, zo'n muis verorberen terwijl je favoriete kattenbrokjes liggen te wachten.
Het boeit Sam en Dave niets, wat anderen van hun verwachten. Ze doen waar ze goed in zijn. Net als de buitenschilder van mijn sportschool. Die had het bordje 'Nad' opgehangen bij een pas geverfd stukje kozijn. Het duurde even voor ik de boodschap begreep.
Ach wat zou het. De taal leeft, zullen we maar denken.
Ondertussen zoek ik naar opvulling van het zwarte gat dat op tv is achtergebleven na de sluiting van de Olympische Winterspelen. De medaillewinnaars zijn terug in Nederland. Mark heeft hun toegesproken in de Ridderzaal. 'Jullie waren gewoon beter dan de rest,' heeft hij gezegd. Een terechte conclusie, lijkt mij.
Op dat moment zat Sam zich te wassen op de ooit witte, maar inmiddels groen bemoste tuintafel. Ik denk dat Sam even verbaasd opkeek.
'Tja,' zei ik. 'Je kunt het altijd proberen.'
Sam is winters' dik, heeft een lekker stevige vacht voor het geval hij net even te lang buiten is in deze extreem zachte winter en werkt dagelijks zijn reserves bij. Het is een hele kerel. De buurman kreunde toen ik hem over het hek aanreikte.
Een dag later werd Sam weer thuis gebracht.
'Hij heeft het niet zo op muizen,' zei de buurman. Zodra het kleine knaagdiertje voorbij schuifelde, schijnt Sam op een kruk te zijn gesprongen en is er vervolgens niet meer van afgekomen.
Nu snap ik hoe mijn ouders zich voelde toen de juf van de lagere school tegen hun zei: 'Ik denk niet dat Ben talent heeft voor rekenen.' Mijn vader (de accountant) heeft op de terugweg in de auto de tafels met mij doorgenomen. Tot ik in huilen uitbarstte.
Nu twijfel ik of ik Dave aan de buurman moet uitlenen. Dave is best stoer, maar opereert toch liever als team, denk ik. Ik heb hem ooit een muis zien eten, met huid en haar. Maar het zou goed kunnen dat het muisje in het voorbijgaan een hartaanval had gekregen na het zien van Dave. Want hij ziet er echt best stoer uit, daar ligt het niet aan. En je moet het maar willen, zo'n muis verorberen terwijl je favoriete kattenbrokjes liggen te wachten.
Het boeit Sam en Dave niets, wat anderen van hun verwachten. Ze doen waar ze goed in zijn. Net als de buitenschilder van mijn sportschool. Die had het bordje 'Nad' opgehangen bij een pas geverfd stukje kozijn. Het duurde even voor ik de boodschap begreep.
Ach wat zou het. De taal leeft, zullen we maar denken.
Ondertussen zoek ik naar opvulling van het zwarte gat dat op tv is achtergebleven na de sluiting van de Olympische Winterspelen. De medaillewinnaars zijn terug in Nederland. Mark heeft hun toegesproken in de Ridderzaal. 'Jullie waren gewoon beter dan de rest,' heeft hij gezegd. Een terechte conclusie, lijkt mij.
14 februari 2014
Ja, daa-hag
Een negenjarig jongetje maakt nog kans om kunstrijder van Olympisch niveau te worden. Dat was ongeveer het enige dat Hans van Zetten als commentaar kon verzinnen gedurende de kür van Javier Fernandez, de eerste en volgens mij enige Spanjaard ooit aangetroffen op schaatsen. Javiers vierdubbele flipflops en zijn viervoudige Rieberger liet Hans voorbij gaan om alle jongetjes in Nederland toe te spreken.
'Jullie hebben dus nog tien jaar,' zei Hans.
Terwijl de mooi uitgedoste Spanjaard voorbij dartelde op zijn ijzers, mijmerde Hans: 'maar niet alle negenjarige jongetjes.' Hier volgde een dramatische pauze. Om iets te zeggen over het spektakel van Javier? Dan ken je Hans nog niet.
'Als je een dikkertje bent,' ging Hans verder, 'dan kan het niet.'
Zo ging het maar door. Ik heb Hans en Javier op een gegeven moment maar weggezapt in ruil voor Skeleton. Liever mensen op een theeblad een ijsbaan zien afglijden dan het gefilosofeer van Hans te moeten aanhoren.
Ik kan mij verschrikkelijk ergeren aan presentatoren. En ik ben ook nog eens heel slecht in namen, dus ik vergeet meestal hoe mijn Nemesis (of is het meervoud Nemeses?) heten. (X. wist nog van Hans). Er was er ooit een man bij EuroSport (wiens stem verdacht veel op die van Hans leek) die tijdens het becommentariëren van een tenniswedstrijd een broodje hete kroket zat te eten. Met de microfoon open. Toen Boris Becker of Micheal Stich (dit voorval is al weer een tijdje terug) een ace sloeg, was het enige commentaar: 'Ja, daa-hag.'
Hoe het ook zij, Javier maakt nog een kans op een medaille. Hoewel Hanyu wel heel erg goed is. De beslissing valt vanavond, dus je maakt kans dat ik halverwege dit gesprek plotseling moet stoppen.
Overigens heeft Hans de dertig plussers met rust gelaten. Mijn droom om kledingontwerper te worden van kunstrijders die meedoen aan de Olympische Spelen is nog niet in duigen. Dan word ik bloezenspecialist. Ik fantaseer al dagen over los wapperende lange zijde mouwen die de amplitude krachtig benadrukken. Mocht Hans tegen die tijd nog verveeld boven een microfoon hangen om de beweging van ijsdansers van commentaar te moeten voorzien, dan hoop ik dat mijn bloezen hem kunnen inspireren iets nuttigs te zeggen. Och, wat zei Oprah ook al weer? You gotta dream big.
'Jullie hebben dus nog tien jaar,' zei Hans.
Terwijl de mooi uitgedoste Spanjaard voorbij dartelde op zijn ijzers, mijmerde Hans: 'maar niet alle negenjarige jongetjes.' Hier volgde een dramatische pauze. Om iets te zeggen over het spektakel van Javier? Dan ken je Hans nog niet.
'Als je een dikkertje bent,' ging Hans verder, 'dan kan het niet.'
Zo ging het maar door. Ik heb Hans en Javier op een gegeven moment maar weggezapt in ruil voor Skeleton. Liever mensen op een theeblad een ijsbaan zien afglijden dan het gefilosofeer van Hans te moeten aanhoren.
Ik kan mij verschrikkelijk ergeren aan presentatoren. En ik ben ook nog eens heel slecht in namen, dus ik vergeet meestal hoe mijn Nemesis (of is het meervoud Nemeses?) heten. (X. wist nog van Hans). Er was er ooit een man bij EuroSport (wiens stem verdacht veel op die van Hans leek) die tijdens het becommentariëren van een tenniswedstrijd een broodje hete kroket zat te eten. Met de microfoon open. Toen Boris Becker of Micheal Stich (dit voorval is al weer een tijdje terug) een ace sloeg, was het enige commentaar: 'Ja, daa-hag.'
Hoe het ook zij, Javier maakt nog een kans op een medaille. Hoewel Hanyu wel heel erg goed is. De beslissing valt vanavond, dus je maakt kans dat ik halverwege dit gesprek plotseling moet stoppen.
Overigens heeft Hans de dertig plussers met rust gelaten. Mijn droom om kledingontwerper te worden van kunstrijders die meedoen aan de Olympische Spelen is nog niet in duigen. Dan word ik bloezenspecialist. Ik fantaseer al dagen over los wapperende lange zijde mouwen die de amplitude krachtig benadrukken. Mocht Hans tegen die tijd nog verveeld boven een microfoon hangen om de beweging van ijsdansers van commentaar te moeten voorzien, dan hoop ik dat mijn bloezen hem kunnen inspireren iets nuttigs te zeggen. Och, wat zei Oprah ook al weer? You gotta dream big.
8 februari 2014
Hoe dichter bij Dolly, hoe beter
Vlak na de openingsceremonie heb ik mijn boycot van de Olympische Spelen al weer opgeheven. Het is een TV-Walhalla wat ik niet voorbij wil laten schieten. Vanaf nu hoef ik niet meer te wachten op Pointless of The Antiques Road Trip. De komende veertien dagen is er elk moment van de dag iets op.
Vanaf maandag heb ik de hele week mijn agenda geblokt om naar curling te kijken. De meeste curlingers (of zouden ze curlers heten?) zijn heel ontspannen mensen. Die zie je niet zenuwachtig warm lopen, of onrustig dribbelen voor ze op moeten. Die mensen laten zich de pis niet lauw maken, zou mijn opa zeggen. Een plezier om naar te kijken. De exacte regels weet ik niet, maar het gaat om het schuiven van een soort theeketel over het ijs richting het midden van een cirkel aan de andere kant van de arena. Dat heet de Dolly. Hoe dichter bij Dolly, hoe beter.
Vandaag heb ik schaatsen gekeken, net als waarschijnlijk 7 biljoen andere Hollanders. Wat ik dan leuk vind om te zien, is niet zo zeer de mooie prestaties van 'onze mannen' (die clean sweep maakt ze 'van ons', zo werkt dat), maar hoe de presentatoren zich gedragen tegenover elkaar. Wat mij bijvoorbeeld opviel was dat Erben het moeilijk vond om de aandacht van Dionne te delen met Rintje. Zijn rug bleef demonstratief naar Rintje links achter hem gekeerd, zijn grote ogen smekend om de aandacht van Dionne. Hij stak nog net niet zijn arm in de lucht om zijn beurt op te eisen. Af en toe leek het alsof hij in zijn ear piece het advies kreeg zich meer te draaien. Dan zag je zijn linker schouder een centimeter of twee bewegen. Een minuutje later stond hij weer terug. Rintje leek het niet te deren. Dat zou een goede curler zijn, verwacht ik.
Ik heb ook het juichende koningspaar gezien met de minister president en diens broer, zo leek het. Ik kreeg niet de indruk dat Mark het snapte, dat schaatsen. Hebben we nu gewonnen? zag je hem denken toen Kramer was gefinisht.
Ook leuk van sport kijken is de raakvlakken die het heeft met mijn dagelijkse leven. Vlak voor zijn 5000 meter, vertelde Kramer een interviewer, zat hij in zijn kleedkamer en voelde hij zich doodongelukkig. Gister in de documentaire over Dean en Torvill vertelde Christopher Dean dat hij vlak voor de gouden rit (van dertig jaar geleden) in de kleedkamer zat en overvallen werd door een enorme vermoeidheid. Kijk, daar heb ik nou best vaak last van. En wat blijkt? Het is een plateau van adrenaline, volgens Christopher. Er is een opbouw van spanning dat vlak voor de prestatie even afneemt. De toevoer van adrenaline stopt waardoor een stemmingswissel volgt. De volgende keer als ik te moe ben om van de bank te komen, weet ik dus waar het aan schort. Maar nu eerst weer even sport kijken.
Vanaf maandag heb ik de hele week mijn agenda geblokt om naar curling te kijken. De meeste curlingers (of zouden ze curlers heten?) zijn heel ontspannen mensen. Die zie je niet zenuwachtig warm lopen, of onrustig dribbelen voor ze op moeten. Die mensen laten zich de pis niet lauw maken, zou mijn opa zeggen. Een plezier om naar te kijken. De exacte regels weet ik niet, maar het gaat om het schuiven van een soort theeketel over het ijs richting het midden van een cirkel aan de andere kant van de arena. Dat heet de Dolly. Hoe dichter bij Dolly, hoe beter.
Vandaag heb ik schaatsen gekeken, net als waarschijnlijk 7 biljoen andere Hollanders. Wat ik dan leuk vind om te zien, is niet zo zeer de mooie prestaties van 'onze mannen' (die clean sweep maakt ze 'van ons', zo werkt dat), maar hoe de presentatoren zich gedragen tegenover elkaar. Wat mij bijvoorbeeld opviel was dat Erben het moeilijk vond om de aandacht van Dionne te delen met Rintje. Zijn rug bleef demonstratief naar Rintje links achter hem gekeerd, zijn grote ogen smekend om de aandacht van Dionne. Hij stak nog net niet zijn arm in de lucht om zijn beurt op te eisen. Af en toe leek het alsof hij in zijn ear piece het advies kreeg zich meer te draaien. Dan zag je zijn linker schouder een centimeter of twee bewegen. Een minuutje later stond hij weer terug. Rintje leek het niet te deren. Dat zou een goede curler zijn, verwacht ik.
Ik heb ook het juichende koningspaar gezien met de minister president en diens broer, zo leek het. Ik kreeg niet de indruk dat Mark het snapte, dat schaatsen. Hebben we nu gewonnen? zag je hem denken toen Kramer was gefinisht.
Ook leuk van sport kijken is de raakvlakken die het heeft met mijn dagelijkse leven. Vlak voor zijn 5000 meter, vertelde Kramer een interviewer, zat hij in zijn kleedkamer en voelde hij zich doodongelukkig. Gister in de documentaire over Dean en Torvill vertelde Christopher Dean dat hij vlak voor de gouden rit (van dertig jaar geleden) in de kleedkamer zat en overvallen werd door een enorme vermoeidheid. Kijk, daar heb ik nou best vaak last van. En wat blijkt? Het is een plateau van adrenaline, volgens Christopher. Er is een opbouw van spanning dat vlak voor de prestatie even afneemt. De toevoer van adrenaline stopt waardoor een stemmingswissel volgt. De volgende keer als ik te moe ben om van de bank te komen, weet ik dus waar het aan schort. Maar nu eerst weer even sport kijken.
31 januari 2014
Gong Xi Fa Cai!
Net als de tuinier het weerbericht (gaat het de komende tijd nog vriezen of kunnen de zaadjes al de grond in?) moet men voor het Chinees Nieuwjaar scherp blijven op de stand van de maan.
Vandaag is het de tweede nieuwe maan na de zonnewende, wat betekent dat het jaar van het paard is aangebroken. Mark is een schaap. Volgens de Chinese astrologen gaat dat goed samen. Beide hebben een gezond verstand, zeggen de experts, en beide weten hoe ze conflicten moeten voorkomen. Dat voorspelt veel goeds.
Maar feng shui-experts beweren juist dat het een dramatisch jaar wordt. Februari, mei en augustus zijn de maanden waar we voor moeten oppassen.
Ik ben een rat. En paard en rat schijnt geen goede combinatie te zijn. Ik voel het meteen. Beetje zere keel, branderige ogen.
Voor Amanda Knox is het jaar van het paard belabberd begonnen. Staatssecretaris Weekers moest van zichzelf ontslag nemen. Vergeleken met hun is mijn situatie lang zo slecht niet.
Maar toch. Het is vrijdagavond en ik voel een koutje opkomen. Hoe oneerlijk is dat?
Vandaag is het de tweede nieuwe maan na de zonnewende, wat betekent dat het jaar van het paard is aangebroken. Mark is een schaap. Volgens de Chinese astrologen gaat dat goed samen. Beide hebben een gezond verstand, zeggen de experts, en beide weten hoe ze conflicten moeten voorkomen. Dat voorspelt veel goeds.
Maar feng shui-experts beweren juist dat het een dramatisch jaar wordt. Februari, mei en augustus zijn de maanden waar we voor moeten oppassen.
Ik ben een rat. En paard en rat schijnt geen goede combinatie te zijn. Ik voel het meteen. Beetje zere keel, branderige ogen.
Voor Amanda Knox is het jaar van het paard belabberd begonnen. Staatssecretaris Weekers moest van zichzelf ontslag nemen. Vergeleken met hun is mijn situatie lang zo slecht niet.
Maar toch. Het is vrijdagavond en ik voel een koutje opkomen. Hoe oneerlijk is dat?
26 januari 2014
De relativiteit van reizen
De trein is vol voor een zaterdagmorgen. Ik neem plaats in een carré, tegenover een vader en zijn twee kinderen. Alle drie kijken ze gebiologeerd naar een scherm in hun handpalm: de kinderen hun Gameboy, de vader zijn smartphone.
Het jongetje voor mij heeft een trui aan met knalroze letters, door zijn voorovergebogen houding is de boodschap niet te lezen. Hij praat tegen zijn Gameboy zoals O.J. Simpson naar verluidt tegen Nicole praatte: 'Zo gaat dat toch niet. Ik kan veel beter schieten dan jij. Loser. Weg jij!'
Zijn vader maant hem tot rust, met een stem en intonatie die verontrustend veel lijkt op die van Mark Rutte.
Buiten trekt de stad voorbij. Eerst is er nog bebouwing. Woonkamers vlak langs de vieze ramen maken plaats voor grijze verouderde metrostations, maken plaats voor kantoortorens aan de rand van de stad. Bedrijven met een intrigerende dienstverlening: een zitcentrum, een kerstwarenhuis, de opvoedpoli.
Dan komen de groene weilanden. Her en der een hoopje huizen omsingeld door een cluster kale bomen. Soms een molen.
'Waarom stopt de trein?' vraagt het jongetje met de roze letters op zijn buik.
'Omdat dit een station is,' zegt Mark.
Wat Mark vergeet te zeggen is dat dit het kleinste stationnetje is dat ik in tijden heb gezien. Een perron, veel meer is het niet. Er staat een bakstenen huisje, dat aan reparatie toe is. Daarnaast staan een wat oudere heer en een klein knulletje van bijna vier, hand in hand te staren naar mijn trein.
Daar stond ik ooit, bij een vergelijkbaar klein stationnetje, mijn hand veilig in de warme handpalm van mijn opa, urenlang te kijken naar de mensen op hun weg. Mensen die niets doen en toch in transit zijn - mensen in het midden van daar waar ze vandaan komen en waar ze naar toe gaan. Een ongrijpbaar moment, van buitenaf te benijden, van binnen niet anders dan normaal.
'Waar je ook komt, je neemt overal jezelf mee,' zei mijn opa.
De trein trekt weer op, het verleden schuift langs het raam mijn beeld uit. Ik zucht en pak mijn boek erbij, rustig wachtend tot ik op mijn bestemming ben.
Het jongetje voor mij heeft een trui aan met knalroze letters, door zijn voorovergebogen houding is de boodschap niet te lezen. Hij praat tegen zijn Gameboy zoals O.J. Simpson naar verluidt tegen Nicole praatte: 'Zo gaat dat toch niet. Ik kan veel beter schieten dan jij. Loser. Weg jij!'
Zijn vader maant hem tot rust, met een stem en intonatie die verontrustend veel lijkt op die van Mark Rutte.
Buiten trekt de stad voorbij. Eerst is er nog bebouwing. Woonkamers vlak langs de vieze ramen maken plaats voor grijze verouderde metrostations, maken plaats voor kantoortorens aan de rand van de stad. Bedrijven met een intrigerende dienstverlening: een zitcentrum, een kerstwarenhuis, de opvoedpoli.
Dan komen de groene weilanden. Her en der een hoopje huizen omsingeld door een cluster kale bomen. Soms een molen.
'Waarom stopt de trein?' vraagt het jongetje met de roze letters op zijn buik.
'Omdat dit een station is,' zegt Mark.
Wat Mark vergeet te zeggen is dat dit het kleinste stationnetje is dat ik in tijden heb gezien. Een perron, veel meer is het niet. Er staat een bakstenen huisje, dat aan reparatie toe is. Daarnaast staan een wat oudere heer en een klein knulletje van bijna vier, hand in hand te staren naar mijn trein.
Daar stond ik ooit, bij een vergelijkbaar klein stationnetje, mijn hand veilig in de warme handpalm van mijn opa, urenlang te kijken naar de mensen op hun weg. Mensen die niets doen en toch in transit zijn - mensen in het midden van daar waar ze vandaan komen en waar ze naar toe gaan. Een ongrijpbaar moment, van buitenaf te benijden, van binnen niet anders dan normaal.
'Waar je ook komt, je neemt overal jezelf mee,' zei mijn opa.
De trein trekt weer op, het verleden schuift langs het raam mijn beeld uit. Ik zucht en pak mijn boek erbij, rustig wachtend tot ik op mijn bestemming ben.
19 januari 2014
Blue Monday
Morgen is het de meest deprimerende dag van het jaar. Ik ben nooit zo dol op maandagen, maar nu kijk ik er naar uit. Wat een gezellig vooruitzicht om met z'n allen depressief te zijn.
Gister heb ik mijn Blue Monday al gehad. Ik was op zoek naar een citaat uit een boek en tijdens het doorbladeren viel mijn oog toevallig op een seksscène. Het boek is van iemand die ik ken en het is een beetje autobiografisch van opzet.
Het was net zoiets als het zien van een ongeluk. Gruwelijk, maar ik moest blijven kijken.
Bah. Nu moet ik mijn best doen om niet aan die scène te denken wanneer ik de auteur spreek. De komende maand is mijn agenda geblokt voor afspraken.
Om de lange januarimaand en de rest van het eerste kwartaal depressievrij door te komen heeft men het Awards-seizoen uitgevonden in de film- en theaterindustrie. Verleden week was de Golden Globe en dit weekend de Screen Actors Guild Awards. Volgende maand de Oscars. Haal de chips maar vast in huis.
De meeste prijzen zijn al verdeeld, alleen de envelopjes hoeven nog opengemaakt en the winner announced. Toch zou ik laf genoeg zijn om dan juist in deze maanden heel aardig tegen iedereen te doen. Meryl Streep is wat stoerder. Die heeft verleden week Walt Disney voor antisemiet en vrouwenhater uitgemaakt. De man is al dood, maar toch was men geschokt. Daar word ik weer wat vrolijker van.
Rick Astley is nog niet dood. Daar leek het even op tijdens een google search, maar gelukkig is er Wikipedia. Ik beurde weer helemaal op toen ik las dat er een fenomeen op Internet naar Rick is vernoemd: Rickroll. Stuur een link naar iemand met de vermelding dat het iets interessants is, een trailer van een leuke film bijvoorbeeld, en plak er in werkelijkheid een link onder naar de muziekvideo 'Never Gonna Give You Up' van Rick Astley op YouTube.
Daarom zit ik hier, de dag voor Blue Monday, met een enorme smile op mijn gezicht. Ik heb namelijk een idee. Stel je voor: de ceremonie van de Oscars is bij 'The Best Actor' categorie aangekomen. De spanning is om te snijden. Wordt het Christian Bale uit American Hustle of Idris Elba uit Long Walk to Freedom? De master of ceremony opent tergend langzaam de envelop. And the winner is...
Gister heb ik mijn Blue Monday al gehad. Ik was op zoek naar een citaat uit een boek en tijdens het doorbladeren viel mijn oog toevallig op een seksscène. Het boek is van iemand die ik ken en het is een beetje autobiografisch van opzet.
Het was net zoiets als het zien van een ongeluk. Gruwelijk, maar ik moest blijven kijken.
Bah. Nu moet ik mijn best doen om niet aan die scène te denken wanneer ik de auteur spreek. De komende maand is mijn agenda geblokt voor afspraken.
Om de lange januarimaand en de rest van het eerste kwartaal depressievrij door te komen heeft men het Awards-seizoen uitgevonden in de film- en theaterindustrie. Verleden week was de Golden Globe en dit weekend de Screen Actors Guild Awards. Volgende maand de Oscars. Haal de chips maar vast in huis.
De meeste prijzen zijn al verdeeld, alleen de envelopjes hoeven nog opengemaakt en the winner announced. Toch zou ik laf genoeg zijn om dan juist in deze maanden heel aardig tegen iedereen te doen. Meryl Streep is wat stoerder. Die heeft verleden week Walt Disney voor antisemiet en vrouwenhater uitgemaakt. De man is al dood, maar toch was men geschokt. Daar word ik weer wat vrolijker van.
Rick Astley is nog niet dood. Daar leek het even op tijdens een google search, maar gelukkig is er Wikipedia. Ik beurde weer helemaal op toen ik las dat er een fenomeen op Internet naar Rick is vernoemd: Rickroll. Stuur een link naar iemand met de vermelding dat het iets interessants is, een trailer van een leuke film bijvoorbeeld, en plak er in werkelijkheid een link onder naar de muziekvideo 'Never Gonna Give You Up' van Rick Astley op YouTube.
Daarom zit ik hier, de dag voor Blue Monday, met een enorme smile op mijn gezicht. Ik heb namelijk een idee. Stel je voor: de ceremonie van de Oscars is bij 'The Best Actor' categorie aangekomen. De spanning is om te snijden. Wordt het Christian Bale uit American Hustle of Idris Elba uit Long Walk to Freedom? De master of ceremony opent tergend langzaam de envelop. And the winner is...
11 januari 2014
De schoonmaakster van Mark
Zou Mark Rutte een schoonmaakster hebben? Ik hoop dat hij beter is in ramen lappen dan in persconferenties. Hij bereidt zijn toespraak niet eens meer voor. In de persconferentie van gister kijkt hij om de zin naar zijn schoot waar een spiekbrief ligt.
Het leuke is wel dat hij tijdens het lezen heel verrast lijkt dat Nederland de Olympische Spelen in Sotsji niet boycot. Als hij uit de lijst van afgevaardigden voorleest dat de minister president ook gaat, zie je em denken: verrek, dat ben ik. Even verderop zegt hij oprecht: 'ik kijk er erg naar uit.'
Schoonmakers zullen wel duurder worden. In de krant staat dat een dienstencheque moet zorgen dat 'particulieren hun werkster wit kunnen betalen en dat de werkster belasting en pensioenpremie betaalt'. In het krantenartikel wordt consequent het woord werkster gebruikt. Zou die arbeidsgroep echt alleen uit vrouwen bestaan?
Gister heb ik The Bourne Identity op DVD gekeken. Nu ben ik overtuigd dat juist mannen heel geschikt zijn als schoonmakers. Vooral geheimagenten met geheugenverlies en de CIA op de hielen. Overal waar Jason Bourne komt, neemt hij de tijd om te poetsen als Mien Kraak. Als Jason de boel heeft gedaan, is er geen vingerafdruk meer te vinden. Zo'n schoonmaker wil toch iedereen?
Als ik Jason niet kan krijgen, houd ik mijn huis liever zelf schoon. Ondanks mijn onderdrukte opruimwoede. Wat het schoonmaken zo leuk maakt, is dat er om de zoveel maanden een nieuw product op de markt komt dat het antwoord belooft te zijn op alle viezigheden. Elke keer trap ik er weer in. Bij de AH zag ik vandaag Mr. Proper vloeibare gel. Ik had geen tijd om te stoppen en de beloftes op de verpakking te lezen. Nu staat het op mijn verlanglijstje. Mr. Proper is the new black.
Nog leuker dan schoonmaken is het verzinnen van schoonmaakproducten. Wat dacht je van een Jason Bourne-serie, bijvoorbeeld? Operation Bathroom voor het verwijderen van kalkresten. Operation Dinner In om de keuken te ontvetten. Ik zoek nog een naam voor een schoonmaakmiddel dat stof van het plafond verwijderd. Spider Man, zou kunnen. Of Spinragman. Of een ramenlappakket dat naar Mark is genoemd.
X. staat in de keuken. We gaan koken, ik moet gaan.
Het leuke is wel dat hij tijdens het lezen heel verrast lijkt dat Nederland de Olympische Spelen in Sotsji niet boycot. Als hij uit de lijst van afgevaardigden voorleest dat de minister president ook gaat, zie je em denken: verrek, dat ben ik. Even verderop zegt hij oprecht: 'ik kijk er erg naar uit.'
Schoonmakers zullen wel duurder worden. In de krant staat dat een dienstencheque moet zorgen dat 'particulieren hun werkster wit kunnen betalen en dat de werkster belasting en pensioenpremie betaalt'. In het krantenartikel wordt consequent het woord werkster gebruikt. Zou die arbeidsgroep echt alleen uit vrouwen bestaan?
Gister heb ik The Bourne Identity op DVD gekeken. Nu ben ik overtuigd dat juist mannen heel geschikt zijn als schoonmakers. Vooral geheimagenten met geheugenverlies en de CIA op de hielen. Overal waar Jason Bourne komt, neemt hij de tijd om te poetsen als Mien Kraak. Als Jason de boel heeft gedaan, is er geen vingerafdruk meer te vinden. Zo'n schoonmaker wil toch iedereen?
Als ik Jason niet kan krijgen, houd ik mijn huis liever zelf schoon. Ondanks mijn onderdrukte opruimwoede. Wat het schoonmaken zo leuk maakt, is dat er om de zoveel maanden een nieuw product op de markt komt dat het antwoord belooft te zijn op alle viezigheden. Elke keer trap ik er weer in. Bij de AH zag ik vandaag Mr. Proper vloeibare gel. Ik had geen tijd om te stoppen en de beloftes op de verpakking te lezen. Nu staat het op mijn verlanglijstje. Mr. Proper is the new black.
Nog leuker dan schoonmaken is het verzinnen van schoonmaakproducten. Wat dacht je van een Jason Bourne-serie, bijvoorbeeld? Operation Bathroom voor het verwijderen van kalkresten. Operation Dinner In om de keuken te ontvetten. Ik zoek nog een naam voor een schoonmaakmiddel dat stof van het plafond verwijderd. Spider Man, zou kunnen. Of Spinragman. Of een ramenlappakket dat naar Mark is genoemd.
X. staat in de keuken. We gaan koken, ik moet gaan.
4 januari 2014
Opruimwoede
Ik heb last van een onbedwingbare behoefte om op te ruimen, dus het zal wel januari zijn. Alles moet aan kant.
Eerst aan de beurt is het archief a.k.a. de stapels papier op het bureau, de foto's in de schoenendozen en de krantenknipsels in de kast. De truc is om niet alles te lezen en te bekijken. Meedogenloos moet je zijn, artikelen diagonaal scannen en dan beslissen: houden of weggooien.
Dan de kledingkast. Alles moet eruit, uitgezocht, opnieuw opgevouwen en in alfabetische volgorde weer terug.
Daarna de computer en de email. Oude berichten met oud nieuws en oude deadlines kunnen weg.
Heerlijk alles opgeruimd, leeg. Orde en duidelijkheid.
Als ik het daadwerkelijk deed.
Maar ik ken mijzelf. Als de Terminator aangespoord door Maria Rainer gooi ik alles in 1 keer overhoop. En als dan de paperassen verspreid liggen over de vloer, Sam en Dave zich hebben genesteld op de stapels kleding op het bed, is de opruimwoede weg. Plof. Ingekakt als een Haagse plumpudding.
Beter is het om te blijven zitten, even op de tanden bijten. Over een dag of twee erger ik mij niet meer aan de rommel, is de nieuwigheid van het jaar eraf. Kunnen we weer verder met de langste maand van het jaar.
Eerst aan de beurt is het archief a.k.a. de stapels papier op het bureau, de foto's in de schoenendozen en de krantenknipsels in de kast. De truc is om niet alles te lezen en te bekijken. Meedogenloos moet je zijn, artikelen diagonaal scannen en dan beslissen: houden of weggooien.
Dan de kledingkast. Alles moet eruit, uitgezocht, opnieuw opgevouwen en in alfabetische volgorde weer terug.
Daarna de computer en de email. Oude berichten met oud nieuws en oude deadlines kunnen weg.
Heerlijk alles opgeruimd, leeg. Orde en duidelijkheid.
Als ik het daadwerkelijk deed.
Maar ik ken mijzelf. Als de Terminator aangespoord door Maria Rainer gooi ik alles in 1 keer overhoop. En als dan de paperassen verspreid liggen over de vloer, Sam en Dave zich hebben genesteld op de stapels kleding op het bed, is de opruimwoede weg. Plof. Ingekakt als een Haagse plumpudding.
Beter is het om te blijven zitten, even op de tanden bijten. Over een dag of twee erger ik mij niet meer aan de rommel, is de nieuwigheid van het jaar eraf. Kunnen we weer verder met de langste maand van het jaar.
Abonneren op:
Posts (Atom)