En de Liebsterprijs gaat naar...

De koffer is gepakt. Voor de thuisblijvers heb ik op de valreep verwijzingen naar twee leuke blogs van twee mannen!

Via tips van Anita ben ik aan Bert Bevers gekomen.

En weer via andere links ben ik op Overpeinzingen gestuit van Raudan Redlim.

Om het op zijn Nederlands te zeggen: check ze uit, weet je?

De Liebsterprijs wil ik hierbij graag aan beide heren overhandigen. Ik vrees dat Bert Bevers het nooit te weten zal komen, omdat hij geen commentaar-veldje op zijn blog heeft of andersoortig contactmogelijkheden. Misschien dat iemand die dit leest hem persoonlijk kent en hem een seintje kan geven? Ik zal op de blog van Raudan het heugelijke nieuws doorgeven.

De bedoeling is dat ik 11 vragen bedenk die de Award winnaars moeten beantwoorden. Vervolgens moeten zij de award doorgeven (aan 11 anderen, maar dat is mij nooit gelukt) en vervolgens weer 11 vragen bedenken.

Hier komen de mijne:

1. Stel je bent een Zomergast van de VPRO, wat zou je thema zijn en welke filmscènes staan zeker op het programma?

2. Wat is je grootste trots in je leven?

3. Waarvan geniet jij het meest?

4. Stel je geeft een groot feest en je mag iedereen (dood of levend) uitnodigen die je bewondert, wie staan er (o.a.) op je gastenlijst?

5. Waarvoor kunnen ze jou 's nachts wakker maken?

6. Wat is je favoriete boek?

7. Wat is je favoriete film?

8. Welke landen staan op je vakantie-to-dolijst ?

9. Zou je ooit nog willen verhuizen naar het buitenland?

10. Wat zijn je plannen voor morgen?

11.  Wat denk je, komt het ooit nog goed met onze economie?

Bloemen in het watercloset

Uit principe weiger ik lange reizen te maken voor mijn werk. Maar deze keer ontkom ik er niet aan. Ik vertrek binnenkort naar het buitenland. Het is zo'n buitenland waar je voorbereidingen moet treffen ver voor de koffers uit de kast zijn gehaald.

Zo'n buitenland waar buiktyfus en gele koorts door je aderen moeten stromen om je een kans van overleven te geven.

Zo'n buitenland waar de mensen in de prullenbak poepen en bloemen in het watercloset zetten. Zo'n hele andere cultuur dat men deelnemende blikken trekt als je ze het nieuws verteld.

Jij liever dan ik, zie je ze denken.

Zo'n buitenland waar geen haar op mijn hoofd nog heeft overwogen naar toe te gaan.

Zo'n buitenland waar je bij het inpakken rekening moet houden met verscheidene scenario's: stel ik word ontvoerd en weet te ontsnappen, wat heb ik dan nodig?

Zo'n buitenland waar alleen de avontuurlijke rugzakkers naar toe gaan. De Beverklanten, de mensen die goed zijn in reizen.

Dat ben ik niet.

Ik ben zo iemand die gehecht is aan vaste patronen, aan een voorspelbare dagindeling. Nespresso Intenso voor tien uur s'ochtends, de zaterdagkrant bij de lunch, s'avonds een DVD op de bank.

Wat ik probeer te zeggen is dat ik er een beetje tegenop zie. Daarom stel ik het aanschaffen van de diarreestoppers, de reserve naalden en de noodantibiotica nog even uit. Ik heb nog een paar dagen, houd ik mijzelf voor.

Mijmeringen op de bank

Van die Potter ben ik al weer een tijdje af. Het is stil hier.

Even helemaal niets.

Ik wist niet dat ik zo moe kon zijn van niets.

Samen met de katten op de bank. Een kop koffie, en de krant. Zonder em te lezen. Ik ben het slechte nieuws een beetje beu.

Ik lees alleen het stuk over filantropisch hardlopen. Morgen is de marathon van Rotterdam. Duizenden sporters lopen mee voor een extra reden: om een ziek familielid te steunen, of geld in te zamelen voor een goed doel. 

Ik krab achter Dave zijn oor. 'Waar zouden wij voor lopen?' vraag ik hem. Hij knijpt zijn ogen toe en knort rustig door.

Voor wereldvrede.

Voor een slimme oplossing tegen het broeikaseffect.

Voor een driedaagse werkweek en een weekend van vier dagen. Voor iedereen.

Voor een krant met alleen maar goed nieuws. 

'Zodra ik een keuze heb gemaakt, zal ik beginnen met trainen,' zeg ik tegen Dave en kriebel onder zijn kin.

Hij kijkt omhoog en lijkt te glimlachen.