Al een paar keer eerder aanstalten gemaakt voor een nieuw bericht, maar de omstandigheden zijn niet gezellig. Nog steeds niet, overigens. Toch gaat het leven gewoon door. Dat is het gekke. Er gebeuren ook blije dingen: babietjes worden geboren, mensen slagen voor opleidingen, er zijn concerten in het park en het bloggen over koetjes en kalfjes vangt weer aan.
Sommige dingen moet ik even kwijt, zoals mijn observatie laatst op een verjaardagsfeestje dat stedelingen niet roken en poldermensen wel. Deze conclusie is getrokken op een fuif dat buiten de stad plaatsvond, op een onderzoekspopulatie van 10 mensen. Doorslaggevend, vind ik zelf. Niet iets dat achterwege gelaten kan worden.
Het bezoeken van verjaardagsfeesten van vrienden is niet mijn grootste hobby. Meestal zijn er familieleden uitgenodigd die duidelijk een ander beeld van het feestvarken hebben dan ik. Hoe meer wijn ik nuttig hoe meer ik dat vergeet, hoe groter de kans dat ik het feestvarken en mijzelf in verlegenheid breng.
Familieleden kunnen in het algemeen ook beduidend geloviger zijn dan het feestvarken (note to self: vooral op verjaardagsfeestjes buiten de stad). Daardoor kunnen hele pijnlijke stiltes ontstaan. Wat dat betreft ben ik soms de Bermudadriehoek van gesprekken.
Er was een genodigde (een buurvrouw van het feestvarken) die het tegenovergestelde deed dan ik. Waar ik gesprekken deed verdwijnen, begon zij gesprekken op willekeurige momenten. Als ik de Bermudadriehoek was, was zij de Kunststofarchipel, de concentratie van woorden nam in haar hoek alleen maar toe. Ik heb veel mentale notities gemaakt.
Ergens halverwege haar gedachtestroom begon ze hardop te praten: 'Op een gegeven moment weet ik het niet meer,' zei ze dan. Er is dan altijd wel iemand die zijn hoofd omdraait en naar meer informatie vraagt. Haar opmerking bleek over het maken van saladedressings te gaan.
Deze techniek ben ik thuis aan het oefenen. Op X., Sam en Dave. Het lukt al aardig om een openingszin te bedenken. Nu nog de rest van het onderwerp.
