Lonkgedrag

Het leven op kantoor pruttelt voort. De nieuwe uitzendkracht vindt haar weg en godzijdank begint ze van zich af te bijten. Ik was vergeten hoe vermoeiend het is om jong te zijn en mee te draaien op de liefdesmarkt.

Bijna alle mannen van het bedrijf zijn op het secretariaat geweest. Zelfs degene die hun orders altijd liever via de mail deponeren dan de paar verdiepingen overbruggen, hebben hun gezichtjes laten zien. De meesten zijn bangeriken die flauwe (en behoorlijk foute) grappen maken. Terwijl ze net doen of ze iets zoeken in de voorraadkast, staren ze stiekem naar het jonge meisje. Als we budget hadden voor een kwijl-bakje dan was ik genoodzaakt die te bestellen.

De belangstelling is verminderd sinds Hans het gebied afbakent. Als een haai met koude ogen cirkelt hij om het secretariaat heen.

Ze vindt Hans een griezel. Maar Griezel vindt ze leuk.

'Hij lijkt op Sjors,' zei ze. 'Sjors Kloenie.'

Griezel heeft zich niet veel laten zien, dat verklaart haar verwarring. De enige overeenkomst tussen Griezel en 'Sjors' is de koffie die hij drinkt. Oké, en misschien zijn grijze highlights bij de slapen.

De systeem-beheerder doet ook nog mee. De dappere jongen laat zich niet deren, hij blijft de kamer betreden. Hij blijft grapjes maken, en zij lacht.

'Wat vind je van hem?' vroeg ik toen de systeem-beheerder weer even weg was.

Ze lachte en haalde haar schouders op.

Ik heb haar vast gewaarschuwd voor Cruella. Die komt maandag terug van vakantie. Heb haar vertelt dat Cruella het met Griezel doet, volgens de kantoorroddels.

Ze lachte weer en keek met een sluwe blik naar haar scherm.

'We zullen zien,' zei ze met zwoele stem.

Ik kan bijna niet wachten tot maandag.

The secret life of...

Ik dacht altijd dat er een soort wederzijds begrip was tussen Sam en Dave, zoals ze elkaar voorbij lopen op de gang zonder elkaar echt op te merken. Een beetje zoals collega's dat doen op de gang of bij de koffie.

Na het zien van The Secret Life of Domestic Cats op de BBC ben ik ervan overtuigd dat ze elkaar haten. In die documentaire wordt duidelijk wat katten uitspoken als er geen mensen in de buurt zijn. Daaruit is mij heel duidelijk geworden dat katten elkaars gezelschap niet altijd (i.e. meestal niet) waarderen.

En Dave likt zichzelf best vaak, thank you for sharing. Dat schijnt een teken te zijn dat katten zich niet op hun gemak voelen.

Documentaires zijn fascinerend. Ik ga de BBC vragen of ik er een mag maken over het leven van kantoormedewerkers. Dan vraag ik David Attenborough om toch nog een keer terug te keren naar de televisie om de voice-over te doen.

De camera zoomt in op onze systeem-beheerder. Een hele vriendelijke jongeman (als je zo oud bent als ik mag je ventjes van twintig zo noemen). Hij is charmant en verlegen. Ik zou hem kunnen introduceren in mijn vriendenkring maar dan zou hij binnen de kortste keren worden verslonden. Zo schattig ziet hij eruit. Draagt zijn metallica t-shirts ongestreken en heeft ze meestal een dag te lang aan waardoor er een hardnekkige lucht van aangebakken sesamzaad om hem heen hangt.

Daarna schuift de camera naar de nieuwe uitzendkracht die sinds een week bij ons op kantoor rondloopt. Een beeldschoon meisje van een jaar of twintig, strak in het vel, gekapt en gekleed volgens de laatste mode. De onschuld zelve, gevoelig en heel intelligent (als je zo oud bent als ik, mag je dat soort onzin uitkramen) en neemt haar taken heel serieus.

Op de beelden van de vele infrarode camera's valt op hoe vaak de systeem-beheerder tegenwoordig uit zijn donkere serverhok kruipt en zichzelf in het daglicht begeeft. Je ziet hem balen dat het kopieerapparaat genoeg toner heeft, het papier niet meer verkreukelt en niet op onmogelijke wijze vastdraait in de mechanische ingewanden.

En dan: hij praat! (Dat zie je zijn collega's denken.) Met haar!

Uiteraard is dit een documentaire in meerdere delen. Volgende week zullen we zien hoe het verder gaat. Zal de nieuwe uitzendkracht ook een keer een praatje initiëren met de systeem-beheerder? Maar ook: overleeft de onschuldige nieuwkomer de eerste ontmoeting met Cruella, de geslepen madam gepokt en gemazeld door jarenlange dienst in het kantoorleven?

Stay tuned.

Geen goed en geen slecht nieuws

Er is helemaal niets aan de hand.

Dat besef ik nu pas.

Elk weekend lees ik de krant met zo'n onrustig gevoel. Of het dan toch eindelijk is afgelopen met dat slechte nieuws. Zo'n zelfde rusteloze gevoel heb ik ook met boodschappen doen. Elke keer hoop ik genoeg spullen in mijn kar te hebben voor een heel jaar. Hoop ik dat ik niet nog eens die felverlichte, drukke supermarkt hoef te betreden om een weg te banen naar de kassa.

En toen besefte ik het! Zolang iets nog nieuws is, zolang kranten het in inkt willen afdrukken, is het geen gebruikelijke manier van doen.

Dus dan is het eigenlijk goed nieuws dat er zoveel slecht nieuws is. Als mensen nog steeds opkijken van bombardementen en de pers verontwaardigd reageert op onthoofdingen, dan is dat een teken dat de meesten van ons nog steeds mens zijn en geen barbaren.

Eureka.

Toch houd ik het even daarbij. Even geen krantenartikelen lezen, even niet die verbazing delen.

Wat heeft dat met boodschappen doen te maken, vraag je je af? Toegegeven, behalve die onrust, loopt de analogie verder spaak. De voorraad raakt op, de koelkast leeg, daar kan ik geen breinkronkel omheen bedenken. Misschien moet ik eens van supermarkt wisselen, om de levenslust weer een beetje terug te krijgen. Er zitten hier genoeg op de vierkante kilometer om de sleur te doorbreken.

Wijn dan maar.