27 september 2015

things are getting worse, please send chocolate

Van de week schoot mij een heel goed onderwerp te binnen. Ik weet nog dat ik dacht dat ik het makkelijk kon combineren met dat andere onderwerp. Je weet wel, dacht ik nog, kan je bijna niet vergeten.

Wel dus. En het witte scherm geeft geen enkele sjoege. Dus moet ik het je allemaal schuldig blijven.

Dan maar over pannenkoeken. Stel je bent toerist en je loopt door de smalle straten van Amsterdam. Je ziet een leuk café dat pannenkoeken verkoopt, en je denkt bij jezelf: waarom is de ene kant van het café zoveel drukker dan het andere? Tot blijkt dat het rustigere gedeelte, waar je een mooi plekje hebt veroverd, het etablissement is van de buren dat bovendien helemaal geen pannenkoeken op het menu heeft staan.

Ik had hetzelfde gedaan als de mevrouw die dit overkwam. Gewoon blijven zitten en vragen of er misschien toch ergens in de keuken pannenkoeken te vinden zijn. En stoïcijns blijven kijken, ook al krijg je van die dikke Amerikaanse pannenkoeken voorgeschoteld, vers uit een doosje, opgewarmd in de magnetron, precies zoals ze dat thuis waarschijnlijk ook altijd doet. Soms zit het gewoon even niet mee om toerist te zijn.

Het valt mee. Zeker als je het vergelijkt met de landing op D-Day in Normandië. Alles valt mee, als je de dingen daarmee vergelijkt. Zelfs de wekker op een maandagmorgen. Nog een paar uur weekend. Nu begint het melancholieke genieten. Oh, had ik het weekend maar meer gedaan dan alleen wielrennen kijken. Zucht.

13 september 2015

Op de bank met de krant

Al die vluchtelingen in Europa. Al die nieuwe ideeën, dromen, verwachtingen. Zou dit het zijn? Zo'n moment in de geschiedenis dat een verandering plaatsvindt waarna nooit meer echt teruggekeerd kan worden naar hoe het was.

We zullen het pas achteraf weten. Soms lees ik wel eens kranten uit de Tweede Wereldoorlog. Wat later een belangrijke ontwikkeling in het strijdtoneel bleek, kreeg in de tijd dezelfde aandacht als de dagelijkse beslommeringen waar nu geen haan meer naar kraait. Op 6 juni 1944 was er een trekking van de Staatsloterij, ik bedoel maar.

Sowieso is de krant een mal medium. In de editie van gister las ik de hoopvolle koppen over de kansen van Dumoulin terwijl hij op de televisie achter mij een hopeloze achterstand opliep ten opzicht van zijn concurrent (wiens naam ik even ben vergeten).

Als het sportkatern zo achterloopt, hoe zit dat dan met de boekenbijlage? Is dit nog steeds het debuut van dit moment? Soms bekruipt mij weleens het gevoel dat de krant één grote advertentie is van meningen. Als ik niet oppas, zou ik verzanden in gedachtes over realiteit en de onmogelijkheid om die objectief te communiceren.

Gelukkig krijgt Mark bijstand van de hoofdredacteur van Esquire voor het dragen van een hoodie.

Overigens als de inhoud van de krant een knip voor de neus waard is, kan ik melden dat onderzoekers bewijs hebben gevonden dat een blauwe plek net zo'n pijn doet als sociale afwijzing. Namelijk, in beide gevallen is dezelfde regio in je brein actief. Dat doet mij weer denken aan de juf op de sportschool gister. Ik was de enige sukkel die zich meldde voor een Bodystep les. Natuurlijk wilde ik er onderuit. Teveel aandacht van een juf maakt mij erg verlegen. Maar ze was zo overduidelijk teleurgesteld over de lage opkomst dat ik ben gebleven.

Ik kan nu empirisch vaststellen dat spierpijn zeer doet. Voorlopig speelt de rest van de zondag op de bank af.

Gott nytt år

Uiteindelijk is het niet te doen, besloot ik. De verwachtingen zijn te hoog. Na maanden afwezigheid, kun je maar beter gewoon weer beginnen....