Het december dieet

Na drie maanden stilte wacht ik nog steeds.

Ik wacht tot de krantenkoppen melden dat het allemaal een grap was. Dat uiteindelijk toch Hillary heeft gewonnen.

Elk ander scenario vind ik te eng om te overpeinzen.

Ook Sinterklaas stemt mij somber. Gisteravond trof ik hem en zijn vrienden aan in een restaurant. Beter gezegd: hij trof mij en X. aan in een restaurant. Hij legde zijn hand in die van mij en keek jaloers naar de twee glazen wijn op onze tafel.

'Houd moed,' wilde ik hem zeggen. 'Over een paar uur zit jij ook aan een borrel.'

Maar ik had geen zin om mee te spelen. Er is te veel over te doen, er wordt te fel geroepen. Is het ook niet onze traditie om de medemens te respecteren? Om het voor iedereen gezellig te maken?

Desondanks vieren we het wel. Morgen is ons heerlijk avondje, met familie en vrienden. Mijn gedichten zijn af, nu is het wachten op de cadeaus. Geheel tegen mijn normale werkwijze in (ahum) heb ik de bestellingen een beetje te lang laten liggen. Volgens de website van de TNT is de bezorger onderweg.

Laten we hopen dat de vierentwintiguurseconomie mij dit keer gunstig gezind is. Dat over niet al te lange tijd de bel gaat en ik met een gerust hart op de bank kan ploffen.

Een wijze Guru heeft ooit gezegd dat je om de zoveel tijd even moet checken of je nog leeft. En als blijkt dat je nog leeft, dat je dan breed moet glimlachen en jezelf op de schouders moet kloppen. 'Hurrah! Ik leef!'. Zo leer je omgaan met het feit dat het allemaal zo voorbij is. En zorg je ervoor dat je het leven niet verkwanseld maar ten volle benut.

Toch vind ik dat verkwanselen, op zijn tijd, best is toegestaan. Al is het maar voor een avond. Even vergeten hoe het zit in de wereld. Gordijnen dicht, poezen op schoot, romantische komedies kijken. Het motto van huize Polyester: een rigoureus dieet van positieve televisie is net zo gezond als heilzaam eten.

Toedeloe-lijst

Sinds een paar weken ben ik mijn to-do lijst kwijt. Het was een A4-tje van een 15-tal punten. Voor het laatst gesignaleerd hier op mijn bureau onder een grote stapel papieren. Ik moet eerlijk zeggen dat het een week heeft geduurd voor ik in de gaten had dat de lijst was verdwenen. Eén van de punten was: 'blog schrijven', dat herinner ik mij nog. De andere punten weet ik niet meer. 

Het loslaat-proces bij de vermiste to-do lijst gaat voorspoedig. Bij andere zaken gaat het loslaten wat minder goed. Zoals het ouder worden. Mijn oogleden, bijvoorbeeld, beginnen rap te zakken. Ik investeer ongeveer 17% van mijn loon aan veelbelovende serums om ze weer monter en fier te liften. Elke ochtend spreek ik ze aanmoedigend toe: opwaarts! Desondanks lijk ik steeds meer op de broer van Charlotte Rampling.

Vooralsnog ben ik te bang voor een chirurgische ingreep. Niet vanwege de pijn of het risico dat het mis kan gaan. Wel ben ik bang om op Gerard Joling te gaan lijken. Hij heeft iets weg van een Stepfordse huisvrouw met dichtgetrokken ogen. Misschien is hij ooit begonnen met een onschuldige ooglidcorrectie en is hij in zijn enthousiasme doorgegaan met andere ingrepen. Ik vrees dat plastische chirurgie net zoiets is als het zetten van een tatoeage. Eén kersje staat zo kaal, voor je het weet wil je een naakte matroos op je rug. Dat proces stel ik nog even uit.

Aan de andere kant, Brad Pitt is wel weer vrijgezel. Wat heeft Brad in mijn fantasieën te zoeken als ik daarin mijn oogleden handmatig hoog moet houden? Wordt het misschien toch Gieren met Geer, binnenkort. Als dromer moet je realistisch blijven.

Goed dat Mark terug is van vakantie. Hij blijft dapper de wereld van de singleton verdedigen en de vragen in de Algemene Politieke Beschouwingen beantwoorden met weliswaar diep gelegen maar zo te zien onaangetaste oogleden.

Het is herfst in huize Polyester wat betekent dat de tuinstoelen zijn opgeborgen en de televisie naar het midden van de kamer is gesleept. Een nieuwe to-do lijst is in de maak. Achter punt 1 staat: voorraadkast openen. Punt 2 tot en met 3 hebben te maken met chips en bier. Voor de rest laat ik de lijst leeg.

Tips voor thuisblijvers

Zo. Ik heb even gewacht met mijn volgende blog tot de rest van Nederland op vakantie is. Nu kunnen we het er rustig over hebben.

Er is van alles tussengekomen. Zoals een vakantie met X. naar de andere kant van de wereld. Gevolgd door de re-integratie van Sam en Dave in ons huishouden. Als ik hun gemiauw goed interpreteer, hadden ze het zoooooo veeeeeel beter in het kattenpension. Het was all-inclusive met een onafgebroken lopend buffet in verschillende smaken. Opeens begrijp ik de wat melancholische blik van mijn oom wanneer hij is teruggekeerd van zijn jaarlijkse verblijf in de Heineken bar op Ibiza.

Toen werd ik gebeld door een mevrouw die mij ging uitleggen wat hormoonyoga is en geen moeite had om het V-woord veel en vaak te laten vallen. Volgens X. keek ik aan het begin van het telefoongesprek verbaasd, trok ik vervolgens een vies gezicht en gingen uiteindelijk mijn wenkbrauwen omhoog. Dat was waarschijnlijk het moment dat ik mij herinnerde dat ik een mail aan haar had gestuurd met vragen over hormoonyoga. Samengevat komt het erop neer dat ik een baarmoeder tekortkom. Dus heb ik mij aangemeld voor een cursus Spaans.

Het lijkt een klein beetje op hormoonyoga; van de tien cursisten ben ik de enige man. Maar wat misschien nog interessanter is, is dat neurosen die ik als 'behorend tot het verleden' had gefiled in een ijzeren archiefkast in mijn brein, vrijwel meteen op de eerste cursusdag de kop opstaken.

Deze mensen kan ik aan, dacht ik toen ik de grijze geföhnde haren van mijn klasgenoten zag.

Na drie cursusdagen blijk ik toch niet de beste van de klas. Maar gelukkig ben ik niet slechter dan die mevrouw die nooit haar huiswerk maakt omdat ze het te veel vindt en daarnaast een heel leuk en druk sociaal leven leidt. 

Ik doe het voor mijzelf, denk ik als ik de vocabulario uit mijn hoofd probeer te leren. Toch wil ik de lerares niet teleurstellen.

Zo gaan die dingen, zou mijn tante zeggen.

Queres tomar algo?

It's just bad news

Als je niets aardigs te melden hebt, kun je maar beter je mond houden. Zeker als het Erdogan betreft, dan is het helemaal verstandig om je mening voor je te houden. Dat is niet de enige reden waarom ik mijn pen een tijdje heb neergelegd.

Het begon met Zaventem. En daarna gebeurde er nog meer onvoorstelbare dingen die ik maar moeilijk kon plaatsen.

Ik mis de zomer, ik mis de komkommertijd, ik mis het onnozele nieuws over Mark zijn privéleven.

Over dat gemis kun je met goed fatsoen geen blog schrijven.

Aubergines dan. En de dubbele betekenis die ze tegenwoordig online hebben. Verleden week voor het eerst geleerd dat er emoji's zijn in de vorm van een aubergine. De betekenis laat zich raden. Je zult maar een aubergine als tatoeage hebben, jaren geleden gekozen omdat de kers toen zo populair was.

Toch blijf ik denken aan die derde verdachte van de aanslag op Zaventem. Ik heb niet gevolgd wat er met hem is gebeurd. Expres niet. Het liefst geloof ik mijn fantasie, namelijk dat hij zich heeft bedacht. Dat hij op het vliegveld liep en al die vrolijke mensen zag lopen en dat hij zag hoe vrij ze waren om te gaan en staan waar ze willen, vol van verwachting van hun vliegreis en de avonturen die ze zouden beleven. Dat hij op dat moment een connectie voelde met al die vrolijke mensen. En besloot dat dat leuker is dan welk gedachtegoed dan ook.

Wat doet een Cambuur supporter als ze de beker winnen? Dan zet hij zijn Playstation uit.

Wat doet een oude hippie als hij de krant leest? Dan droomt hij weg in zijn tuinstoel en krabt hij zijn katten op hun hoofdjes.

Is daar iemand?

Ligt het aan mij of is het nieuws tegenwoordig te griezelig om grapjes over te maken? Het voelt allemaal zo ongemakkelijk. Alsof ik naar een aflevering van The Office kijk. Is dit echt?

De tijden dat een vrolijk huppelende Mark mij nog konden opbeuren zijn voorbij. Mark is niet meer zo vrolijk de laatste tijd. Het huppelen heb ik uiteraard zelf bedacht.

Verder boycot ik het nieuws omdat ik niets meer over de Amerikaanse verkiezingen wil horen.

Dus heb ik mij opgegeven voor een cursus Hormoonyoga voor Mannen. Toenemend buikvet kan namelijk duiden op een terugtrekkend testosterongehalte. Je kunt er maar beter vroeg bij zijn. Nee, ik wil niets horen over chips en bier. Dat heeft hier niets mee te maken.

Ik moet nog antwoord krijgen van de yogadocente of er plaats is in de groep. Of mijn mail überhaupt is aangekomen, of ze mijn vragen serieus in overweging neemt. Niets gehoord.

Dat schijnt usance te zijn. Radiostilte is de nieuwe etiquette.

Af en toe flirt ik met een andere werkgever. Tot nu toe zonder veel succes, maar dat terzijde. Ondanks dat het tegenwoordig on-line gebeurt, is de oude ceremoniële dans in de vorm van de sollicitatiebrief in tact gebleven.

In zo'n geval besteed ik dagenlang aandacht aan het omschrijven van mijn motivatie, mijn werkervaring. Sommige zinnen herkauw ik tot een perfecte cadans. En natuurlijk (of uiteraard?) ben ik bereid om mijn cv nader toe te lichten in een persoonlijk gesprek. Onder het prevelen van een schietgebed klik ik op de knop 'Verzenden'. Uiteindelijk, als het epos de deur uit is, puf ik nog wat na met warme handen en een zweetsnor.

Soms, heel soms, krijg ik een automatisch antwoord dat mijn brief is aangekomen en dat ik binnen een bepaalde periode antwoord mag verwachten. Daarna is het stil. Alsof er een boom is omgevallen in het donkere bos zonder een levende ziel als getuige.

In ieder geval zijn er voldoende lijstjes op internet te vinden met testosteron-boosters. Tonijn en eieren, komen veel voor. Knoflook en witte kool ook. En goed nieuws, ik moet veel, heel veel aardappelen eten. Dat is hetzelfde als chips! Ik leg alvast het bier koud.

Dol op blauw

Januari zit erop. Ik ben zo blij als een husky hondje dat een slee door de sneeuw mag sleuren.

Week in week uit bluesy maandag tot en met vrijdag. Januari is niets voor mij.

Nu het aftellen naar de lente is begonnen kan alles mij blij maken. Zelfs het nieuwsbericht dat er in de buurt steeds meer agenten met pistoolmitrailleurs zullen gaan rondlopen, geeft mij vlinders in de buik.

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat die blijdschap ook veroorzaakt kan worden door mijn nieuw ontdekte fetisj. Ik blijk namelijk dol op blauw.

Ik liep laatst op Schiphol langs een groep (of kudde, zwerm, roedel?) Koninklijke Marechaussee. Het waren niet meer dan vijf of zes mannen. Ze stonden bij elkaar, vlakbij La Place express. Geen idee wat hun toegevoegde waarde was qua veiligheid, maar de mitrailleurs en de uitpuilende riem vol met tools sprak enorm tot de verbeelding. Ik heb maar meteen een espresso besteld.

Met de lente in het verschiet klinken de krantenartikelen logischer. Benoît heeft zelfmoord gepleegd, maar dat zou iedereen doen als je tot beste kok van de wereld wordt gebombardeerd. Daarna valt immers niets meer te bereiken dan teleurstelling.

Niemand wil teleurstellen. In dat kader is zo'n motortje in een racefiets ook wel weer te begrijpen.

Uiteindelijk draait het om daglicht. Ik weet zeker dat dat het antwoord op alle problemen is. Geef me nog een paar weken om deze theorie uit te werken. Daglicht en alcohol, natuurlijk.