Januari zit erop. Ik ben zo blij als een husky hondje dat een slee door de sneeuw mag sleuren.
Week in week uit bluesy maandag tot en met vrijdag. Januari is niets voor mij.
Nu het aftellen naar de lente is begonnen kan alles mij blij maken. Zelfs het nieuwsbericht dat er in de buurt steeds meer agenten met pistoolmitrailleurs zullen gaan rondlopen, geeft mij vlinders in de buik.
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat die blijdschap ook veroorzaakt kan worden door mijn nieuw ontdekte fetisj. Ik blijk namelijk dol op blauw.
Ik liep laatst op Schiphol langs een groep (of kudde, zwerm, roedel?) Koninklijke Marechaussee. Het waren niet meer dan vijf of zes mannen. Ze stonden bij elkaar, vlakbij La Place express. Geen idee wat hun toegevoegde waarde was qua veiligheid, maar de mitrailleurs en de uitpuilende riem vol met tools sprak enorm tot de verbeelding. Ik heb maar meteen een espresso besteld.
Met de lente in het verschiet klinken de krantenartikelen logischer. Benoît heeft zelfmoord gepleegd, maar dat zou iedereen doen als je tot beste kok van de wereld wordt gebombardeerd. Daarna valt immers niets meer te bereiken dan teleurstelling.
Niemand wil teleurstellen. In dat kader is zo'n motortje in een racefiets ook wel weer te begrijpen.
Uiteindelijk draait het om daglicht. Ik weet zeker dat dat het antwoord op alle problemen is. Geef me nog een paar weken om deze theorie uit te werken. Daglicht en alcohol, natuurlijk.
