Het is 8 oktober en de eerste pepernoten zijn achter de kiezen. En inderdaad, na een stuk of tien van die jongens word ik misselijk. Dat is niet veranderd.
Andere dingen wel.
Nu ik wat ouder word (ahum) lijkt het of ik eindelijk besef dat andere mensen (tenzij gewapend) mij niets kunnen maken. De dromen dat ik gebeld word door het bestuur van mijn lagere school met de mededeling dat ik dertig jaar geleden ten onrechte ben vrijgelaten, maken mij niet meer zenuwachtig. Het vooruitzicht van een week lang werken met vreemde collega's maakt mij slechts licht nerveus.
Alsof ik, na tientallen jaren, eindelijk de penache krijg van Pippi Langkous.
Wel of geen groenten bij het avondeten, met de katten onder de dekens,
uitslapen tot twee uur 's middags. Ik mag doen waar ik zin an heb. Waarom wist ik dit niet eerder? Ondanks het uitzakkende lijf en de vergrootte prostaat, is het heerlijk om volwassen te zijn.
Alleen de energie, de can-do mentaliteit die ik vroeger had, is een stuk minder. Zeker na een dag oppassen op de neefjes van X.
Lieve mensen, ik ben afgepeigerd.
Toen ik gister de kinderwagen met de zes maanden oude baby voortduwde terwijl ik het tweejarige jongetje probeerde te overtuigen wat harder door te lopen om voor sluitingstijd bij de bakker te zijn, leek het of ik in een heel ander universum terecht was gekomen. Een universum met alleen maar vriendelijke mensen. Zelfs de voorbij razende fietser moest aangenaam lachen voor de kinderwagen die langzaam over het fietspad rolde omdat ik druk was de natte bladeren uit het knuistje van de tweejarige te trekken.
We hebben het gehaald, de bakker was nog open. En toen we eindelijk weer thuis waren, was het tijd voor een slaapje. Voor zowel de tweejarige als voor ome Benjamin.
En nu zijn ze weg. Het is heerlijk rustig. Ik doe een dansje door de huiskamer (vrij van speelgoedautootjes) en bekijk de inhoud van de koelkast. Straks een paar kaasjes met een beetje port. Pippi zou trots op mij zijn geweest.
8 oktober 2017
9 september 2017
Herfstmaand
En dan is het opeens september, gaan de kinderen weer naar school, is iedereen terug van vakantie.
Voorheen, zodra de spandoeken van Veilig Verkeer Nederland boven de straten hingen met de mededeling dat de scholen weer zijn begonnen, borrelde er bij mij een unheimisch gevoel naar boven. Het gevoel dat ik snel van baan moet wisselen omdat anders mijn ziel verpietert.
Sinds ik in de polder woon, heb ik dat gevoel niet meer. Werk betaalt de huur, het gas en licht. Werk faciliteert zorgeloze weekenden. Maar werk is niet meer het allerbelangrijkste wat er is. Waarschijnlijk is mijn ziel verpieterd.
In de tussentijd houd ik het nieuws in de gaten. Dat valt nog niet mee. Nu de aarde wordt overspoeld door zeewater en de mensen aan de overkant van de plas in de ban worden gehouden door Irma en José, is het zoeken naar nieuws over het liefdesleven van Mark.
Het laatste nieuws op internet van Mark en Marieke stamt uit maart. Is dat nog houdbaar? De roddelbladen zouden meer uitkomst kunnen bieden ware het niet dat mijn kapper die niet meer heeft.
In zijn leesmap lag een Vogue Italia. Het staren naar (en kwijlen op) de cover met Edoardo Velicskov en Pablo Rousso heeft de wachttijd voor het grootste gedeelte overbrugt. Er was nog heel even tijd om een blik te werpen op de komende modetrends.
Goed nieuws. De herfstmode 2017 staat in het teken van 'Normcore'. Dat betekent niet-pretentieuze, oftewel ‘normale’ kleding waarmee je je niet uitdrukkelijk onderscheidt.
Wie had dat gedacht? Het is nog maar net september en ik ben nu al klaar voor de herfst.
Voorheen, zodra de spandoeken van Veilig Verkeer Nederland boven de straten hingen met de mededeling dat de scholen weer zijn begonnen, borrelde er bij mij een unheimisch gevoel naar boven. Het gevoel dat ik snel van baan moet wisselen omdat anders mijn ziel verpietert.
Sinds ik in de polder woon, heb ik dat gevoel niet meer. Werk betaalt de huur, het gas en licht. Werk faciliteert zorgeloze weekenden. Maar werk is niet meer het allerbelangrijkste wat er is. Waarschijnlijk is mijn ziel verpieterd.
In de tussentijd houd ik het nieuws in de gaten. Dat valt nog niet mee. Nu de aarde wordt overspoeld door zeewater en de mensen aan de overkant van de plas in de ban worden gehouden door Irma en José, is het zoeken naar nieuws over het liefdesleven van Mark.
Het laatste nieuws op internet van Mark en Marieke stamt uit maart. Is dat nog houdbaar? De roddelbladen zouden meer uitkomst kunnen bieden ware het niet dat mijn kapper die niet meer heeft.
In zijn leesmap lag een Vogue Italia. Het staren naar (en kwijlen op) de cover met Edoardo Velicskov en Pablo Rousso heeft de wachttijd voor het grootste gedeelte overbrugt. Er was nog heel even tijd om een blik te werpen op de komende modetrends.
Goed nieuws. De herfstmode 2017 staat in het teken van 'Normcore'. Dat betekent niet-pretentieuze, oftewel ‘normale’ kleding waarmee je je niet uitdrukkelijk onderscheidt.
Wie had dat gedacht? Het is nog maar net september en ik ben nu al klaar voor de herfst.
30 juli 2017
Keep calm and sing along
Ik dacht ik wacht even met de volgende blog tot we een nieuw kabinet hebben...en nu zijn de heren en dames (of onderhandelaren, om de transgender niet te vergeten) op vakantie.
Verdiend, ongetwijfeld.
Ach, waarom haasten als het langzaam kan.
Neem nou de voortgang van mijn uithoudingsvermogen. Dat gaat ongeveer net zo snel als de kabinetsformatie. Ondanks het feit dat ik tegenwoordig niet alleen op de loopband in de sportschool, maar ook in de openbare ruimte sashay. Op zondagmorgen.
Hier in de polder is het op zondagmorgen heerlijk rustig. Vaak hoef ik de straat alleen te delen met hondenbezitters (en hun viervoeter).
Hashtag: fantastisch. Niet alleen voor de rust, maar het is ook beter voor mijn hartslag.
Want ergens in mijn onbewuste zit een verveelde Hans van Zetten. Onderuitgezakt, de kin leunend op zijn hand, geeft hij commentaar op mijn presteren. Als er verder niemand op straat is, kan ik Hans negeren. Moet ik iemand passeren, dan hoor ik zijn stem. 'Dikkertjes horen niet te rennen.' Op dat moment ben ik overtuigd dat Hans gelijk heeft en dat iedereen van dezelfde mening is voorzien.
Dat zijn momenten waarop mijn adem buitensporig snel gaat, tegen tachypnoe aan.
De vrouwenstem op mijn podcast moedigt mij aan. 'You're doing really well,' zegt ze terwijl mijn tong onromantisch uit mijn mond hangt.
Het fijne van sporten is dat er altijd weer een einde aan komt. Als Hans is afgedaald tot de diepe gronden van mijn vergeetachtigheid, kan ik mijzelf overtuigen dat het buikvet, dat al jaren mijn sixpack beschermt, zichtbaar begint te slinken. Dan droom ik over een plekje bij de Warwick Rowers op hun naaktkalender.
Tot die tijd zing ik hard mee met de Pride Anthem van Shary An: I am what I am, I am my own special creation.
Verdiend, ongetwijfeld.
Ach, waarom haasten als het langzaam kan.
Neem nou de voortgang van mijn uithoudingsvermogen. Dat gaat ongeveer net zo snel als de kabinetsformatie. Ondanks het feit dat ik tegenwoordig niet alleen op de loopband in de sportschool, maar ook in de openbare ruimte sashay. Op zondagmorgen.
Hier in de polder is het op zondagmorgen heerlijk rustig. Vaak hoef ik de straat alleen te delen met hondenbezitters (en hun viervoeter).
Hashtag: fantastisch. Niet alleen voor de rust, maar het is ook beter voor mijn hartslag.
Want ergens in mijn onbewuste zit een verveelde Hans van Zetten. Onderuitgezakt, de kin leunend op zijn hand, geeft hij commentaar op mijn presteren. Als er verder niemand op straat is, kan ik Hans negeren. Moet ik iemand passeren, dan hoor ik zijn stem. 'Dikkertjes horen niet te rennen.' Op dat moment ben ik overtuigd dat Hans gelijk heeft en dat iedereen van dezelfde mening is voorzien.
Dat zijn momenten waarop mijn adem buitensporig snel gaat, tegen tachypnoe aan.
De vrouwenstem op mijn podcast moedigt mij aan. 'You're doing really well,' zegt ze terwijl mijn tong onromantisch uit mijn mond hangt.
Het fijne van sporten is dat er altijd weer een einde aan komt. Als Hans is afgedaald tot de diepe gronden van mijn vergeetachtigheid, kan ik mijzelf overtuigen dat het buikvet, dat al jaren mijn sixpack beschermt, zichtbaar begint te slinken. Dan droom ik over een plekje bij de Warwick Rowers op hun naaktkalender.
Tot die tijd zing ik hard mee met de Pride Anthem van Shary An: I am what I am, I am my own special creation.
2 juni 2017
Train dirty
Ik weet ook niet wat er met de maand mei is gebeurd. Feit is dat het nu plotseling juni blijkt.
Anno 2017.
Ik weet nog dat ik tennis op tv keek en dat André Agassi voor het eerst in een grote slam meedeed. Hij was de onconventionele jongen van wie je stiekem hoopte dat hij alles won. Alleen maar omdat hij zich niet altijd aan de regels hield.
Nu zit hij aan de kant bij wedstrijden van Djokovic. Als coach.
Wat ik bedoel te zeggen is, wat is er met die tussenliggende jaren gebeurd? Hoe kan het nu opeens twintig jaar later zijn?
De tijd kent geen genade. Is het een verklaring voor mijn nieuwste opwelling? Ik heb mij vandaag namelijk weer naar de sportschool begeven. Ook dit keer denk ik het te hebben gevonden: de sport die mij een beter, mooier mens maakt. De sport die mij tot grote hoogtes gaat brengen. De sport die mijn oogleden zal optrekken en mijn rimpels zal verzachten. Dit keer is het hardlopen, oftewel sashayen op de loopband.
Het mooie van het voorbijrazen van de tijd is dat de ontwikkeling in de technologie niet heeft stilgestaan. De laatste keer dat mijn hardloopschoenen het daglicht zagen, liep ik nog met een discman aan mijn arm. Met cd's. Bij elke stap sloeg het ding over, of bleef het hangen.
Nu heb ik een mp3 speler met podcasts. Een podcast is een soort radio op het internet. Het is fantastisch. En het allermooiste is, is dat er allerlei podcasts bestaan die een bankaardappel, zoals ik, om kunnen toveren tot een strakke atleet. Ik heb een podcast gedownload met een lieve vrouwenstem, die vertelt wat ik moet doen (vooralsnog veel wandelen en zo nu en dan een paar seconden rennen). En tussendoor draait ze moderne liedjes. Of ritmisch gebonk, zou Herman Finkers zeggen.
Vandaag de eerste sessie gedaan en mijn lijf lijkt met de minuut strakker te worden. Ik stond net voor de spiegel en zou zweren dat het resultaat al zichtbaar is. Oppassen dat het niet te snel gaat. Laat ik vanavond voor de zekerheid maar een extra portie chips eten. Gelukkig staat de wijn ook al koud.
Echt, soms kan ik zo dol op sporten zijn.
Anno 2017.
Ik weet nog dat ik tennis op tv keek en dat André Agassi voor het eerst in een grote slam meedeed. Hij was de onconventionele jongen van wie je stiekem hoopte dat hij alles won. Alleen maar omdat hij zich niet altijd aan de regels hield.
Nu zit hij aan de kant bij wedstrijden van Djokovic. Als coach.
Wat ik bedoel te zeggen is, wat is er met die tussenliggende jaren gebeurd? Hoe kan het nu opeens twintig jaar later zijn?
De tijd kent geen genade. Is het een verklaring voor mijn nieuwste opwelling? Ik heb mij vandaag namelijk weer naar de sportschool begeven. Ook dit keer denk ik het te hebben gevonden: de sport die mij een beter, mooier mens maakt. De sport die mij tot grote hoogtes gaat brengen. De sport die mijn oogleden zal optrekken en mijn rimpels zal verzachten. Dit keer is het hardlopen, oftewel sashayen op de loopband.
Het mooie van het voorbijrazen van de tijd is dat de ontwikkeling in de technologie niet heeft stilgestaan. De laatste keer dat mijn hardloopschoenen het daglicht zagen, liep ik nog met een discman aan mijn arm. Met cd's. Bij elke stap sloeg het ding over, of bleef het hangen.
Nu heb ik een mp3 speler met podcasts. Een podcast is een soort radio op het internet. Het is fantastisch. En het allermooiste is, is dat er allerlei podcasts bestaan die een bankaardappel, zoals ik, om kunnen toveren tot een strakke atleet. Ik heb een podcast gedownload met een lieve vrouwenstem, die vertelt wat ik moet doen (vooralsnog veel wandelen en zo nu en dan een paar seconden rennen). En tussendoor draait ze moderne liedjes. Of ritmisch gebonk, zou Herman Finkers zeggen.
Vandaag de eerste sessie gedaan en mijn lijf lijkt met de minuut strakker te worden. Ik stond net voor de spiegel en zou zweren dat het resultaat al zichtbaar is. Oppassen dat het niet te snel gaat. Laat ik vanavond voor de zekerheid maar een extra portie chips eten. Gelukkig staat de wijn ook al koud.
Echt, soms kan ik zo dol op sporten zijn.
14 april 2017
Abstinentie recadentie
De supermarkt was een gekkenhuis.
Voor mij in de lange rij voor de kassa stond een meneer. Hij had zijn handen in zijn zakken. Geen boodschappenwagen noch een mandje. Hij was boodschaploos. Ik legde het beurtbalkje op de loopband en begon mijn overvolle kar uit te laden.
De caissière had een goeie dag. Ze ging als een speer, groette de man zonder boodschappen, schoof mijn beurtbalkje in de gleuf en begon mijn chocolade- en biervoorraad te scannen.
'Uh, ik weet niet hoor,' zei de man zonder boodschappen. 'Maar dit zijn niet mijn boodschappen.'
Pats-boem, de caissière was uit haar flow. Zowel zij als de man zonder boodschappen keken verdwaasd om zich heen. Van wie zijn die boodschappen dan wel? zag ik ze denken.
Moet ik het echt zeggen? Dacht ik. 'Die zijn van mij,' zei ik.
Vervolgens was het wachten op de Super Caissière met de sleutel om de reeds gescande items te verwijderen uit het geheugen van de kassacomputer.
De meneer had alleen sigaretten nodig van achter de kassa. Een grote doos vol, met een sticker op de voorkant: 'stop met roken, nu!'
Iedereen spendeert het paasweekend op zijn eigen manier.
Ik sta 45 dagen droog en ben van plan dat uitgebreid te vieren met de eerder genoemde chocola en bier.
Het is gelukt! Niet zonder mentale strijd en kleerscheuren. Zo lang geen alcohol, geen suiker, en toch geen kilo afgevallen. Maar daar deed ik het niet voor. (Toch?) Bovendien, nergens staat dat het verboden is om chagrijnig te zijn tijdens de vastentijd.
Hoe het ook zij, el patròn Polyester is weer vrolijk, wrijft in zijn handen, loopt rondjes rond de koelkast. Nog een paar uur...
Voor mij in de lange rij voor de kassa stond een meneer. Hij had zijn handen in zijn zakken. Geen boodschappenwagen noch een mandje. Hij was boodschaploos. Ik legde het beurtbalkje op de loopband en begon mijn overvolle kar uit te laden.
De caissière had een goeie dag. Ze ging als een speer, groette de man zonder boodschappen, schoof mijn beurtbalkje in de gleuf en begon mijn chocolade- en biervoorraad te scannen.
'Uh, ik weet niet hoor,' zei de man zonder boodschappen. 'Maar dit zijn niet mijn boodschappen.'
Pats-boem, de caissière was uit haar flow. Zowel zij als de man zonder boodschappen keken verdwaasd om zich heen. Van wie zijn die boodschappen dan wel? zag ik ze denken.
Moet ik het echt zeggen? Dacht ik. 'Die zijn van mij,' zei ik.
Vervolgens was het wachten op de Super Caissière met de sleutel om de reeds gescande items te verwijderen uit het geheugen van de kassacomputer.
De meneer had alleen sigaretten nodig van achter de kassa. Een grote doos vol, met een sticker op de voorkant: 'stop met roken, nu!'
Iedereen spendeert het paasweekend op zijn eigen manier.
Ik sta 45 dagen droog en ben van plan dat uitgebreid te vieren met de eerder genoemde chocola en bier.
Het is gelukt! Niet zonder mentale strijd en kleerscheuren. Zo lang geen alcohol, geen suiker, en toch geen kilo afgevallen. Maar daar deed ik het niet voor. (Toch?) Bovendien, nergens staat dat het verboden is om chagrijnig te zijn tijdens de vastentijd.
Hoe het ook zij, el patròn Polyester is weer vrolijk, wrijft in zijn handen, loopt rondjes rond de koelkast. Nog een paar uur...
18 februari 2017
Het mirakel
Is Donald Duck nog steeds president? Het is wachten op een wonder. Of een blunder van The Donald. Niet per se in die volgorde.
Onze Mark heeft vrijdag zijn laatste wekelijkse persconferentie gegeven. Ook al ben ik avers tegen veranderingen, ik ben erg dol op 'laatste' dingen. Zoals een laatste werkdag, bijvoorbeeld.
Soms fantaseer ik over de speech die ik ga houden op mijn laatste werkdag. Duurt nooit lang, die fantasie. Dikke doewie! zou ik willen zeggen. Of, vrij naar Robbie Williams, 'So fuck you all'.
Ik ben weer eens aan zo'n traject begonnen die de weg naar een andere baan moet bestraten. De eerste sessie met mijn coach moet nog plaatsvinden, maar intussen heb ik al wel een carrière-check gedaan. Daaruit werd duidelijk dat ik niet geschikt ben voor het werk dat ik doe. Herstel: het werk dat ik al jaren doe.
Op zulke momenten kijk ik naar The Donald. Ik ken weinig mensen die zo ongeschikt zijn voor een functie als hij in de rol van president. Het doet pijn om dat plotseling te beseffen. Dan begrijp ik waarom hij dat liever ontkent. Wat doe je in hemels' naam al die tijd op de verkeerde plek? Is je zelfkennis dan echt zo slecht? Not true.
Het zijn gekke tijden. Noem het een belemmerende gedachte, of een hardnekkig pessimisme, maar op mijn leeftijd nog een succesvolle carrièrewissel op de traditionele manier (eerst een studie dan een stage daarna een sollicitatiebrief en vervolgens een plek in een bedrijf), in het huidige financiële klimaat is niet reëel.
De functie waarin ik al mijn competenties kan inzetten, bestaat nog niet. Die moet ik zelf creëren. Het is tijd om te gaan dromen. Dat is in een notendop het advies dat ik kreeg na mijn carrière-check.
Daarom zet ik mijn geld in op een wonder.
Ze zijn de wereld nog niet uit. Kijk bijvoorbeeld naar dit blog. Wie had er nog een nieuwe inzending verwacht?
Onze Mark heeft vrijdag zijn laatste wekelijkse persconferentie gegeven. Ook al ben ik avers tegen veranderingen, ik ben erg dol op 'laatste' dingen. Zoals een laatste werkdag, bijvoorbeeld.
Soms fantaseer ik over de speech die ik ga houden op mijn laatste werkdag. Duurt nooit lang, die fantasie. Dikke doewie! zou ik willen zeggen. Of, vrij naar Robbie Williams, 'So fuck you all'.
Ik ben weer eens aan zo'n traject begonnen die de weg naar een andere baan moet bestraten. De eerste sessie met mijn coach moet nog plaatsvinden, maar intussen heb ik al wel een carrière-check gedaan. Daaruit werd duidelijk dat ik niet geschikt ben voor het werk dat ik doe. Herstel: het werk dat ik al jaren doe.
Op zulke momenten kijk ik naar The Donald. Ik ken weinig mensen die zo ongeschikt zijn voor een functie als hij in de rol van president. Het doet pijn om dat plotseling te beseffen. Dan begrijp ik waarom hij dat liever ontkent. Wat doe je in hemels' naam al die tijd op de verkeerde plek? Is je zelfkennis dan echt zo slecht? Not true.
Het zijn gekke tijden. Noem het een belemmerende gedachte, of een hardnekkig pessimisme, maar op mijn leeftijd nog een succesvolle carrièrewissel op de traditionele manier (eerst een studie dan een stage daarna een sollicitatiebrief en vervolgens een plek in een bedrijf), in het huidige financiële klimaat is niet reëel.
De functie waarin ik al mijn competenties kan inzetten, bestaat nog niet. Die moet ik zelf creëren. Het is tijd om te gaan dromen. Dat is in een notendop het advies dat ik kreeg na mijn carrière-check.
Daarom zet ik mijn geld in op een wonder.
Ze zijn de wereld nog niet uit. Kijk bijvoorbeeld naar dit blog. Wie had er nog een nieuwe inzending verwacht?
Abonneren op:
Posts (Atom)