Ik dacht ik wacht even met de volgende blog tot we een nieuw kabinet hebben...en nu zijn de heren en dames (of onderhandelaren, om de transgender niet te vergeten) op vakantie.
Verdiend, ongetwijfeld.
Ach, waarom haasten als het langzaam kan.
Neem nou de voortgang van mijn uithoudingsvermogen. Dat gaat ongeveer net zo snel als de kabinetsformatie. Ondanks het feit dat ik tegenwoordig niet alleen op de loopband in de sportschool, maar ook in de openbare ruimte sashay. Op zondagmorgen.
Hier in de polder is het op zondagmorgen heerlijk rustig. Vaak hoef ik de straat alleen te delen met hondenbezitters (en hun viervoeter).
Hashtag: fantastisch. Niet alleen voor de rust, maar het is ook beter voor mijn hartslag.
Want ergens in mijn onbewuste zit een verveelde Hans van Zetten. Onderuitgezakt, de kin leunend op zijn hand, geeft hij commentaar op mijn presteren. Als er verder niemand op straat is, kan ik Hans negeren. Moet ik iemand passeren, dan hoor ik zijn stem. 'Dikkertjes horen niet te rennen.' Op dat moment ben ik overtuigd dat Hans gelijk heeft en dat iedereen van dezelfde mening is voorzien.
Dat zijn momenten waarop mijn adem buitensporig snel gaat, tegen tachypnoe aan.
De vrouwenstem op mijn podcast moedigt mij aan. 'You're doing really well,' zegt ze terwijl mijn tong onromantisch uit mijn mond hangt.
Het fijne van sporten is dat er altijd weer een einde aan komt. Als Hans is afgedaald tot de diepe gronden van mijn vergeetachtigheid, kan ik mijzelf overtuigen dat het buikvet, dat al jaren mijn sixpack beschermt, zichtbaar begint te slinken. Dan droom ik over een plekje bij de Warwick Rowers op hun naaktkalender.
Tot die tijd zing ik hard mee met de Pride Anthem van Shary An: I am what I am, I am my own special creation.
