2 december 2018

Advies: niet reizen

Stel dat ik dit 48 uur geleden had getypt en gepubliceerd, dan was ik binnen mijn eigen gestelde deadline van één blog-entry per maand gebleven. Bijna gehaald, zou je zeggen. Een borreltje waard. En ach, wat kan het nou echt schelen. Ik kom net terug van een rondreis Marokko en heb geleerd dat er wel ergere dingen zijn dan dat.

Het was een intensieve reis. Je weet wel, een heel andere cultuur en andere gebruiken. En ook een ander welzijnsniveau. Ik wil niet te veel veralgemeniseren, maar mijn indruk is dat niet veel mensen daar de luxe hebben om op reis te kunnen gaan. Daardoor kreeg ik het idee dat we voornamelijk als twee wandelende portemonnees werden gezien, die zoveel mogelijk leeggeschud moesten worden. Of in ieder geval wilde men dat wel proberen. 

Het was zo'n reis waar ik thuis nog lang over na zal denken. En vooral besef ik hoe ongelofelijk luxe wij leven in dit kikkerland. Alles is hier geregeld. Van APK keuring in het kader van verkeersveiligheid tot de voedsel- en warenautoriteit voor het behoud van onze delicate maagjes.

Een ander bijverschijnsel van onze reis naar Marokko is mijn toegenomen begrip voor groepsreizen. Terwijl X. en ik voor de zoveelste keer een gesprek moesten aanknopen (lees: ruzie kregen) met de plaatselijke parkeerwachten over het parkeertarief van onze huurauto, zag ik grote groepen Nederlanders zonder enig benul een toeristenbus instappen. Normaal heb ik het niet zo op groepen, maar toen ervoer ik wel een klein beetje jaloezie. 

Ik heb geen verstand van groepsreizen, heb er nog nooit aan meegedaan, maar dat weerhoudt mij niet om allerlei vooroordelen te hebben. Eén van die vooroordelen die ik heb, is dat mensen die meegaan met een groepsreis niet weten waar ze zijn. Dat als je ze een Atlas voor de neus legt en vraagt aan te wijzen in welk land ze zijn, dat ze Duitsland aanwijzen terwijl ze in Frankrijk zijn. Dit vooroordeel slaat nergens op, dat weet ik. Maar als ik dan in de Djoser-folder zie dat de Marokko rondreis onder het kopje 'Midden-Oosten' staat in plaats van 'Afrika', dan begin ik toch een beetje te twijfelen of het echt nergens op slaat.

Hoe het ook zij, mijn toegenomen tolerantie voor groepsreizen opent een hoop bestemmingen die ik anders nooit met z'n twee aan zou durven. En dat genoodzaakt een alerte blik op het nieuws, blijkt wel weer. Ik had namelijk bijna een rondreis door Jemen besteld. Kennelijk is het daar hommeles. Dat had ik gemist. Gelukkig is dat in Nederland ook goed geregeld door het ministerie van buitenlandse zaken. Het advies is: niet reizen.

Ook goed. Dan blijven we nog even bij de kachel.

18 oktober 2018

Prettig weekend!

De zus van X. heeft twee zonen. Of zoontjes moet ik zeggen, want de één is een peuter en de ander een bijna-kleuter, zo jong zijn ze. Ik heb geen verstand van kinderen, maar volgens mij zijn ze heel blij en gelukkig. De ouders gunnen hun de tijd, verwachten nog geen buitensporige prestaties, zoals tot 100 kunnen tellen of een nominatie voor de Nobelprijs, zoals sommige andere ouders lijken te doen. Ik word er heel blij van om ze zo zorgeloos te zien.

Het enige nadeel van zulke jonge kinderen is dat het vaak bundeltjes ziektekiemen zijn. Links en rechts steken ze volwassenen aan alsof het rechts-radicale bio-terroristen zijn. Afgelopen weekend dacht ik te zien dat de peuter een perpetuum snottebel uit zijn neus had hangen. Ook klonk zijn ademhaling als het gesnurk van een volwassen man. Het was de reden van mijn strenge regime van slechts 1 stevige knuffel voor de peuter. Achteraf had ik hem vaker kunnen knuffelen want een paar dagen na ons bezoek hoorden we dat de bijna-kleuter was geveld door een griep.

Het schijnt dat de incubatietijd voor griep bij kinderen 1 tot 7 dagen kan duren en dat ze in die periode anderen kunnen besmetten. Het is dus afwachten of X. en ik ongeschonden blijven. Voor de zekerheid heb ik alvast twee dagen vrij genomen.

Dagen opnemen is iets bijzonders bij mij op mijn werk. Liever werkt men hard. Of dat tracht men te denken. In ieder geval wordt er trots geschermd met de hoeveelheid uur dat men op kantoor aanwezig is. Alle uren worden bij elkaar opgeteld, zodat men uiteindelijk ver boven de 40-urige werkweek uitkomt. En die uren worden dan gebruikt in een onderlinge strijd. 'Ik heb een 60-urige werkweek,' zegt de een. 'Oh, maar dat is niets vergeleken bij mijn 70-urige werkweek,' oppert de ander. Het is een raar soort biologische evolutie van de apenrots. Hans en Griezel staan bovenaan met het hoogst aantal uren, de andere mannetjes proberen ze te evenaren.

Omdat ik met mijn (5-over) 9 tot (5 voor) 5 mentaliteit mijn werk zonder klachten af krijg, heb ik niet zo'n behoefte om uren te sparen. Je kunt mij na klokslag vijf uur maar heel zelden op kantoor betrappen. En gister heb ik ontdekt hoe fijn het is om in het midden van een werkweek iedereen een prettig weekend te wensen. De schrik en verwarring in de ogen van de mensen doet een mens goed. Als ik nog veel vakantiedagen over had, zou ik het elke week doen.

Probleem bij zo'n lang weekend is dat het voorbij vliegt. Ik had een hele lijst met dingen die ik wilde doen op deze vrije dagen. Tot nog toe is er weinig van gekomen. Koffie drinken in een café met een goed leesboek blijkt toch meer tijd te kosten dan ik dacht. Op mijn toe-doe lijst stond ook: 'ramen lappen' (ja, ja) en 'boek schrijven.'

Ach. Morgen weer een dag.

26 augustus 2018

Brieven, koffie en alcohol

Herinner je je nog dat mensen elkaar brieven schreven? Wat een feest om een handgeschreven envelop in de bus te zien liggen. Als ik het handschrift niet meteen herkende, draaide ik de envelop om want daar stond namelijk het adres van de afzender. Elke brief werd door mij met gejuich ontvangen, maar er waren afzenders die mijn blijdschap konden verdubbelen. Zeker als de envelop een beetje dik aanvoelde, want dat betekende een lang schrijven vol nieuws van de ander. Ik maakte de envelop nooit meteen open. Eerst zette ik de fluitketel op voor thee en maakte ik een hoek vrij op de keukentafel om mij goed te settelen.

Ik mis die tijd en neem mij voortdurend voor om mijn vrienden te verrassen met een handgeschreven brief. Alleen het komt er steeds maar niet van.

Waar moet je over schrijven? Elk onderwerp verbleekt zodra de pen het papier raakt. Zo'n zelfde twijfel overvalt mij als ik een gesprek voer in een treincoupé (en dan bedoel ik natuurlijk niet de stiltecoupé, laat dat helder zijn). Maakt niet uit of het een telefoongesprek is of een gesprek met een vriend, het besef dat de medereiziger meeluistert wil mij maar niet loslaten.

Hoe formuleer ik mijn mening over Trump, hoe verwoord ik mijn zorgen over het milieu? Ik wou dat ik niet zo was, en tegelijkertijd verwijt ik mijn medereizigers hun aanwezigheid in mijn coupé.

X. vindt dat ik mij minder zorgen moet maken om de mening van mijn medereizigers en meer om die van zijn vrienden. We waren laatst op bezoek. Het was koffietijd. In mijn verdediging wil ik van tevoren stellen dat de kwaliteit van koffie met de jaren is toegenomen. Niet alleen in etablissementen in de stad, waar de prijs evenredig is mee gestegen, maar ook bij de mensen thuis. Filterkoffie is verleden tijd, tenminste dat dacht ik. Een aanname die voor veel ophef zorgde toen ik een latte machiato bestelde. 'Je bestelt toch ook geen Campari mojito op een feestje?' vroeg X. in de auto terug naar huis.   

Hoe het ook zij, het is weer zondag. Het is het einde van augustus. De scholen gaan weer beginnen. Het aftellen naar kerst is begonnen. Mojito met ijs iemand?

22 juli 2018

Komkommertijd

'Is dit je eerste keer? Nee? Dan weet je dat je dit moet vasthouden...<gegniffel>...laat maar weten of je duizelig wordt...ja, daar gaat ie....ja, daar komt ie....ah, daar....gaat het?...'

Zo moet het ongeveer geklonken hebben voor de mensen in de wachtkamer. Het waren de woorden van de doktersassistent die mij onderhanden nam in de behandelkamer naast de wachtkamer. De behandelkamer heeft twee deuren zodat het goed geluiddicht is. Maar toen hij klaar met mij was, zag ik tot mijn schrik dat de deuren wagenwijd openstonden. Wat zullen de mensen hebben gedacht?

Ik heb het ze niet gevraagd, ben zo snel mogelijk naar de uitgang gelopen. Grote passen, hoofd als een boei naar beneden gericht.

Ik weet dat ik ook maar een mens ben en dat sommige van ons zo nu en dan de oren moeten laten uitspuiten. Maar om het zo open en bloot te delen met anderen, daar was ik nog niet klaar voor.

Dat vind ik zo knap van Raphael Nadal. Hij steekt niet onder stoelen of banken dat zijn voorbereiding op een tenniswedstrijd precies zò moet zijn. Alle huis-, tuin- en keukenpsychologen op het internet zijn overtuigd dat hij OCD heeft. Dat gekras lijkt hem niets te kunnen schelen. Laat ik zeggen dat hij nog altijd een stukje beter tennist dan ik.

Rafa is dus mijn nieuwe voorbeeld. Op zijn officiële website staat een quote die mij helpt om mijn debacle bij de dokter te overleven: Enduring means accepting. Accepting things as they are and not as you wish them to be. And then looking ahead. Not behind.

Verder moet je vooral niet zijn naam Googlen, want dan kom je op allerlei roddelsites. Nu zit de oude Polyester te staren naar papperazzifoto's van Rafa in zijn zwembroek.

En het is al zo warm.

Gelukkig is het kabinet met reces en pauzeert de rest van nieuwsland in komkommertijd. Ik mis niets als ik nog even verder Google...

23 juni 2018

Lang leve Netflix

Hierbij beloof ik plechtig dat ik geen persoonsgegevens verzamel van mijn bloglezers. Zo, dat scheelt weer een email in je inbox.

Op mijn werk zijn ze er nog steeds druk mee, de Algemene Verordening Gegevensbescherming. De meest verhitte discussies vinden plaats over de, in mijn ogen, meest triviale dingen. Bijvoorbeeld: Mogen de verjaardagen van collega's op een plek staan waar iedereen bij kan? Voor de zekerheid hebben Hans en Griezel alle informatie dichtgegooid. Dat gaf mij de gelegenheid om underground te gaan met mijn verjaardag. Alleen mijn directe collega heb ik getrakteerd op een broodje.

Een ander AVG-mysterie bij ons op het werk: mogen de vakanties van collega's voor iedereen toegankelijk zijn? Ik heb het antwoord niet afgewacht en ben gewoon gegaan. Het was een wandelvakantie langs de kust van Groot Brittannië, in ons huishouden ook wel bekend als pudding-eiland.

Tijdens die vakantie werd al snel duidelijk dat al mijn gesashay van de laatste tijd niet heeft geleid tot grotere stapzekerheid. Een wandeling langs de kust is niet hetzelfde als een strandwandeling, zo bleek. Het is steil omhoog naar de top van de klif en weer steil naar beneden naar een inham, en dat 20 kilometer lang. Laat ik maar eerlijk zeggen dat ik geen toptijd heb neergezet.

Gek genoeg was het niet ik, maar X. die in het water viel. We liepen achter elkaar, hij voorop, naar een dichtbegroeid stukje wandeling. In die dichte begroeiing bleek een vijver met een smal plankje als brug. Het plankje was begroeid met mos dat spekglad was. X. gleed uit, ging helemaal kopje onder.

Om een of andere reden veranderde ik in een hulpeloze hoofdrolspeler uit een Gotische roman. Ik kon alleen maar met mijn hand op mijn voorhoofd 'Oh, nee! Oh, nee!' roepen. Er moest een collega-wandelaar/toerist aan te pas komen om X. weer op het droge te trekken. X. was een beetje geschrokken maar ok. Het enige was dat naast hijzelf ook zijn telefoon kletsnat was en niet meer leek te functioneren.

En toen bleek dat het kijken naar Netflix-series nog niet eens zo'n nutteloze hobby is.

Als je er nog niet aan bent begonnen, kun je Safe het beste bewaren voor als je echt even helemaal niets te doen hebt. Het is een who-dunnit waarin het lichaam van een jonge knul wordt gevonden in het zwembad van de buren. Voor een reden die ik niet zal verklappen, wil de eigenaar van het zwembad de (doordrenkte) telefoon van het slachtoffer gebruiken. Op die manier heb ik geleerd dat je een doordrenkte mobiele telefoon weer tot leven kunt wekken als je hem een nachtje onderdompelt in een laag rijst.

Elke supermarkt verkoopt rijst, elke hotelkamer heeft glazen. Van hulpeloze Gotische hoofdrolspeler veranderde ik in een doortastende Angus Macgyver. Vol trots kan ik vermelden dat de volgende dag de telefoon van X. het weer deed, alsof er niets gebeurd was.

Pint anyone?

22 mei 2018

Niet paniek

Het is van uiterst belang om niet gearresteerd te worden voor moord. In het algemeen, maar ook in het bijzonder sinds ik een paar haren heb opgestuurd naar een laboratorium in ruil voor een intolerantietest. Toen ik de haren op de bus had gedaan, opperde X. dat het weleens een nep laboratorium kan zijn die mijn haar helemaal niet gaat testen maar die alleen mijn DNA wil bewaren in een database om door te verkopen aan de politie in Amerika. 

Mijn wantrouwen is alleen maar gegroeid sinds de uitslag binnen is. Het document is opgesteld in slecht Nederlands. Ik blijk intolerant te zijn voor gouden hamsters. 'Wat moet ik nu doen?' staat er. Antwoord: 'Niet paniek.' Als ik dat lees, dan begin ik toch te twijfelen aan de validiteit van zo'n uitslag. Ik bedoel, wie heeft er ooit van gouden hamsters gehoord?

Gelukkig was er de Royal Wedding afgelopen zaterdag. Alleen het punt was dat ik een afspraak had (en niet meer kon afzeggen) waardoor ik het niet live kon meekijken. Alle vijf uur televisie heb ik in drie uur teruggekeken op de recorder. Een aanrader! De arriverende gasten, sommige balancerend over kinderkopjes in hoge hakken, de (minutenlange) preken van bisschoppen, de muziekintermezzo's. Alles (alles!) heb ik twee keer zo snel voorbij zien komen.

Het punt daar weer van is dat het lang niet zo emotioneel uitput. Voor het eerst in jaren heb ik geen traantje gelaten bij een huwelijksceremonie. Mogelijk dat dat niet alleen door het hoge terugkijk-tempo komt, maar ook door mijn leeftijd. Al die poespas, de jurk, de bloemen, de pracht, de praal, het doet me tegenwoordig niet meer zo veel. Ik dacht dezelfde emotie te detecteren bij Philip. 'Hoe lang nog?' zag ik hem denken toen hij verveeld door het programmaboekje bladerde.

Niet paniek.

De dag is goed verlopen. De stof is gaan liggen. Er is nog wijn over van zaterdag.

7 april 2018

When Harry met Meghan

Toegegeven, mijn verhalen zijn niet altijd duidelijk. Ik ben daar erg verlegen over, waardoor de plankenkoorts voor een volgend verhaal steeds verder toeneemt. En voor je het weet is het twee maanden later.

Wat dat betreft is Het Geheime Dagboek van Hendrik Groen een enorme prestatie. De 85-jarige man schrijft elke dag een stukje. Elke dag! En dan ook nog op zo'n manier dat je wilt blijven lezen. Een bijna onmogelijke taak, zo lijkt het. Weer een reden om neergeslagen de spreekwoordelijke pen te laten liggen.

En dan heb ik het nog niet eens over de groeiende plastic soep in de oceaan. X. en ik scheiden ons afval religieus. Ik pieker erover of dat nog wel nuttig is, aangezien de plastic zakken linea recta naar de zee worden gebracht.   

Dat neergeslagen gepieker is een teken dat ik aan een lichte voorjaarsdepressie lijdt. Wat mij enorm op de been houdt is de aanstaande Royal Wedding van Harry and Meghan. Of Ed Sheeran and Meghan, zoals X. voor de grap zegt. Nog een dikke maand te gaan, ik houd het nieuws gespannen in de gaten. De oude opa in mij vindt dat ze een beetje te snel van stapel lopen, dat ze beter elkaar nog een jaartje hadden moeten afsnuffelen. De Royal Queen in mij wrijft elke dag in zijn handen en slaat volop hapjes en drankjes in om 19 mei voor de telly te verorberen.

De invitatie heeft nogal voor ophef gezorgd. Zo schijnt Harry niet Harry te heten, maar Henry. Geen typefout, kennelijk. En er zijn 2640 'gewone' mensen uitgenodigd om toegelaten te worden op het landgoed van Windsor Castle. In ruil voor het aanmoedigen en toejuichen van het jonge paar krijgen de 'commoners' een stukje taart aangeboden. Waar de meeste ophef over is, echter, is het ontbreken van Elton John op de uitnodigingslijst.

Misschien heeft de sombere peinzer in mij gelijk en is het niet meer dan een mentale constructie van onze maatschappij om de trouwbeloftes van twee mensen zo enorm belangrijk te vinden. Desalniettemin is het juist de ophef over zoveel trivialiteit die mij weer een beetje blij maakt. 

11 februari 2018

Olympisch kampioen eigenwijs

Mijn dokter vindt mij te dik. Zelf vind ik dat het meevalt. Mijn cholesterol, bloeddruk en suikergehalte zijn allemaal in orde. Daar hecht ik meer waarde aan dan wat de dokter vindt van mijn dikke buik.

Bovendien, laten we niet vergeten dat die dikke buik dikwijls van pas komt. Bij de extreme kou van de afgelopen dagen, bijvoorbeeld, fungeert het als extra buffer. Nog een paar vriesdagen had ik geen probleem gevonden. Sam en Dave gebruiken hem als kussen, of als een soort piano om hun voorpootjes tegen te kneden.

Als ik het lef had om met 150 km/u op een sleetje over een laagje ijs te glijden, zou ik me aanmelden bij het Olympisch onderdeel rodelen. Het postuur heb ik al.

Over de Olympische Spelen gesproken, ik moet even wennen aan het magere aanbod van Olympische actie op de Nederlandse televisie. Tot nu lijkt het of er alleen schaatswedstrijden worden uitgezonden. Gevolgd door veel herhalingen van diezelfde schaatswedstrijden. Inmiddels heb ik Sven drie keer de 5 kilometer zien winnen. Als ik dat had geweten had ik vanmorgen geen wekker gezet.

Mark Rutte zei dat hij 'een stijve nek' kreeg van het kijken naar Ireen Wüst. Dat deed mij denken aan een feestje laatst. Ik sprak iemand die in zijn vrije tijd de website beheerde van een site waar mannen erotische gunsten van vrouwen kunnen bestellen. 'Een interessante niche,' zei ik. Totdat ik besefte dat het hele wereldwijde web bol van de seks staat.

Zou ik, samen met de maatschappij, aan het verpreutsen zijn? Mark zal het vast niet erotisch bedoeld hebben. Waarschijnlijk zat hij op de tribune bij Sjenkie en moest hij zijn best doen om de prestaties van Ireen te zien. Die wedstrijden waren ongeveer tegelijk gepland kennelijk.

Daarnaast is het Carnaval. Sinds wanneer wordt dat ook boven de rivieren gevierd? Gisteren in de stationshal van de grote stad dacht ik verfrissende nieuwe trends te zien totdat ik besefte dat het verkleedde mensen waren. De winnaar was een jongen in een prachtige geborduurde jas. En een witte pruik. Ik denk dat hij Louis XIV moest voorstellen. Als iemand hem ziet, kun je hem vragen waar hij die jas heeft gekocht?

Dan kijk ik ondertussen naar de herhaling van de 5 kilometer.

1 januari 2018

30 miljoen minder

Ik was buitengesloten van mijn eigen website.

'Ja, ja,' hoor ik je zeggen. 'Twee maanden niets schrijven en dan zo'n excuus.'

Moet er wel eerlijk bij zeggen dat ik dat zojuist pas ontdekte.

Overigens ben ik alle ideeën voor een blogartikel die mij sinds 8 oktober te binnen waren geschoten, vergeten te noteren. Wat er overblijft is een loshangende samenstelling van kliekjes. Ideaal voor Nieuwjaarsdag.

Sam ligt op de kachel te drogen. Vanmorgen toen het zo hagelde, was hij buiten aan het genieten van de stilte. Hij houdt niet zo van vuurwerk. Dave heeft dat wat minder. Die is doof aan het worden, denk ik.

Dit jaar is er meer geld uitgegeven aan vuurwerk. Dat was goed te merken. Het duurde een uur voordat de buren klaar waren met afschieten.

Zelf heb ik geld verkwist aan een lot van de staatsloterij. Gelukkig niets gewonnen. In eerste instantie lijkt het leuk, 30 miljoen op de rekening. Ik was van plan om dan mijn baan op te zeggen en weer voltijds te gaan studeren. Eerst geneeskunde. Daarna filosofie.

Ook dacht ik aardig te zijn en een paar miljoen weg te geven aan familie. Maar dan beginnen de problemen. Hoeveel geef je weg? En aan wie? Stopt de familie bij achter-achter-neefjes? In een documentaire over de familie Windsor zag ik dat Prins Charles met hetzelfde euvel heeft gestoeid. Het resultaat is dat de kinderen van zijn broer Andrew niet meer tot de koninklijke familie horen. Ik kan mij de woordenwisselingen daarover (of het haatvolle zwijgen) goed inbeelden. In mijn hoofd had ik ook al flinke ruzie met ondankbare familieleden.

2018 is dus goed begonnen. Mijn goede voornemen is om dit jaar niet te stoppen. Niet met roken, niet met drinken en niet met eten. In 2018 ga ik opnieuw beginnen. Het idee is om alle self-help boeken die in de kast staan te verstoffen nog eens helemaal door te lezen. En dit keer ook alle bijbehorende oefeningen te doen. Als alles volgens plan verloopt, weet ik aan het einde van het jaar welke kleur parachute het beste bij mij past, hoe ik mijn man tevreden kan houden in bed, hoe ik mijzelf kan bevrijden van depressies, en hoe ik het leven kan overleven.

Dus maak je borst maar nat.

Gott nytt år

Uiteindelijk is het niet te doen, besloot ik. De verwachtingen zijn te hoog. Na maanden afwezigheid, kun je maar beter gewoon weer beginnen....